Με αφορμή μια αμμουδιά…

Εδώ και μέρες υποσχέθηκα ένα ποίημα σ’ αυτόν που θάβρισκε ποια είναι η αμμουδιά στις φωτογραφίες της 10^ης Ιουλίου 2012. Ο Μάριος από το sureaboutnow.blogspot.com δεν το βρήκε αλλά έπεσε κοντά. Εκείνος μού όρισε το θέμα του ποιήματος.

ΚΑΤΑΦΩΤΗ ΝΥΧΤΑ

περιπλανώμενος από νησί σε νησί,
άγνωστη, ακραία ηδονή κυνηγούσε,
έφηβος, δεκαέξι με τη βία, δεκαεφτά κι αν έλεγε.
στο πλοίο, ψηλά, επίμονα σε ήλιο κι αέρα
διάλογο του χτίσαμε, δίχτυ όλο στενότερο,
- μια νύχτα δυό, λογάριαζε, θα γύριζε μετά.-
στην αποβίβαση ανένδοιαστα έκλεισε η αναιδής συναλλαγή.
κι αμέσως βρέθηκε το τρίκλινο,
στα υψώματα, με θέα.
 
αλλά στην πρώτη αφή, σαν δροσερό ανάγλυφο
η ομορφιά του νεαρού έκανε το σκοτεινό δωμάτιο ανάκτορο!
κλίνη βασιλική το άχαρο κρεβάτι!
πέσαμε πάνω του να πιούμε, να πιούμε,
του Δία ηδονή να πιούμε αναίσχυντα
όλο το απόγευμα, γροθιά σωμάτων,
αλυσίδα αισθήσεων και γεύσεων,
κλοιός, που τα όνειρά μας τα απώτατα
θα εξόρκιζαν με συστολή…
 
νύχτα σηκώθηκα,
με προσοχή, μην τους ξυπνήσω, άνοιξα το παράθυρο,
τα ξύλινα φύλλα - φύλακες μυστικών, ω τόσων μυστικών! -
κι έπεσα βήματα πίσω σαν όρμησε η νύχτα στο δωμάτιο,
επέλαση κατάφωτη! αλαλαγμοί!
τα πυροτεχνήματα οργασμός!
η Χώρα κάτω ένα πάλλον άνθος από ήχους και φώς!
και μέσα στο σύμπαν αστείρευτος εγώ! δεκαεξάχρονος ξανά!
 
τέτοια αποκάλυψη, τόση ελευθερία, σκέφτηκα,
ξέχειλο το ποτήρι.

Κάτι το ότι είχα αποφασίσει να μη συνεχίσω να εκφράζομαι με λόγο ποιητικό, κάτι τα στενά περιθώρια χρόνου, κάτι το θέμα, που στην αρχή μου φάνηκε δύσκολο, κάτι ο καύσωνας, κάτι η… Τουρκοκρατία – ναι, για όλα φταίει ακόμα η Τουρκοκρατία, κλασική επωδός, νιώθω ότι το ποίημα δεν είναι από τα καλύτερά μου. Αλλά αυτό μπορούμε να το θεραπεύσουμε:

Όσοι θέλουν, ας το ανασκευάσουν, ας το κάνουν αγνώριστο εν ανάγκη. Θα είναι ένα ενδιαφέρον πείραμα! Μείνετε όμως στο θέμα!