Με το που πέρασε ο στρατός των Ελλήνων τα Στενά και πριν ακόμα ξεκινήσει η επιθετική πορεία προς τα ενδότερα της Περσικής Αυτοκρατορίας, ο Αλέξανδρος, συνοδευόμενος από τον Ηφαιστίωνα, επισκέφτηκε τους τάφους του Αχιλλέα και Πατρόκλου στην Τροία. Απέθεσαν στεφάνια στους τάφους και έτρεξαν οι δυό τους σε τιμητικό αγώνα δρόμου για τους μεγάλους μυθικούς νεκρούς, τους οποίους έβλεπαν σαν παράδειγμα για τη δική τους φιλία.
Στο αγώνισμα τρέχουν, όπως είθισται, γυμνοί.
Στο ποίημα, ο Αλέξανδρος κι ο Ηφαιστίων μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο πληθυντικού. Πρώτη φορά ίσως εκδηλώνουν τόσο ανοιχτά ότι είναι Φίλοι (με κεφαλαίο Φ). Και δεν δίνουν δεκάρα για τα - πονηρά μάλλον - σχόλια των στρατιωτών. Εξάλλου, η βεβαιότητα της μελλοντικής νίκης θα χαροποιεί όλους, όλη την ιεραρχία τους στρατεύματος. Η δόξα του μεγάλου εγχειρήματος σε όλους ανήκει...
Και νά που στεκόμαστε, σεβαστικά γδυτοί,
στα χώματα, αιμοδιψή τα χώματα
όπου Αχιλλέας και Πάτροκλος
έμελλαν να πολεμούν τη Μοίρα, τους Θεούς…
τα στεφάνια ζωηρόφυλλα θα μείνουν στη μνήμη
των στρατιωτών
που είδαν νεαρό βασιλέα κι ερώμενο, βασιλέα κι εραστή
να κοιτάζονται στα μάτια,
με τόλμη ανήκουστη
να κοιτάζουν κοινό τους το μέλλον στα μάτια…
κι αν αρκετοί την κλίνη μας φθονούν,
η δόξα από αύριο εξισώνει
άνακτα και υπήκοο!
Στο αγώνισμα τρέχουν, όπως είθισται, γυμνοί.
Στο ποίημα, ο Αλέξανδρος κι ο Ηφαιστίων μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο πληθυντικού. Πρώτη φορά ίσως εκδηλώνουν τόσο ανοιχτά ότι είναι Φίλοι (με κεφαλαίο Φ). Και δεν δίνουν δεκάρα για τα - πονηρά μάλλον - σχόλια των στρατιωτών. Εξάλλου, η βεβαιότητα της μελλοντικής νίκης θα χαροποιεί όλους, όλη την ιεραρχία τους στρατεύματος. Η δόξα του μεγάλου εγχειρήματος σε όλους ανήκει...
ΤΡΟΙΑ
Και νά που στεκόμαστε, σεβαστικά γδυτοί,
στα χώματα, αιμοδιψή τα χώματα
όπου Αχιλλέας και Πάτροκλος
έμελλαν να πολεμούν τη Μοίρα, τους Θεούς…
τα στεφάνια ζωηρόφυλλα θα μείνουν στη μνήμη
των στρατιωτών
που είδαν νεαρό βασιλέα κι ερώμενο, βασιλέα κι εραστή
να κοιτάζονται στα μάτια,
με τόλμη ανήκουστη
να κοιτάζουν κοινό τους το μέλλον στα μάτια…
κι αν αρκετοί την κλίνη μας φθονούν,
η δόξα από αύριο εξισώνει
άνακτα και υπήκοο!
Δεν βρίσκω καθόλου εύκολο να τρέχει κάποιος γυμνός..
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι θα τους έκραζαν οι στρατιώτες αν άκουγαν κάτι τέτοιο..
στην αρχαιότητα το (ανδρικό) γυμνό ήταν μια φυσική κατάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήοι γλύπτες και ζωγράφοι απεικόνιζαν μέχρι και θεούς γυμνούς.
όλοι οι αγώνες (με σημαντικότερους τους Ολυμπιακούς) διεξάγονταν με γυμνούς τους αθλητές, για αρκετούς αιώνες.
στον αγώνα που έγινε τότε στην Τροία (ιστορικά βεβαιωμένο), μπορούμε να υποθέσουμε πως οι μη μετέχοντες στρατιώτες ενθάρρυναν αυτούς που έτρεξαν. Το πολύ-πολύ να φθονούσαν μερικοί την εύνοια που έδειχνε ο Αλέξανδρος προς το σώμα των λεγόμενων Σωματοφυλάκων (= η νεαρή αφρόκρεμα του στρατού) και φυσικά ειδικά προς τον Ηφαιστίωνα.
αντιλαμβάνομαι τον προβληματισμό για τρέξιμο χωρίς κανένα ρούχο. Προφανώς, δεν ενοχλούσε τους Αρχαίους. Αλλά και στην εποχή μας δεν έχει "λυθεί" το θέμα: άλλοι τρέχουν με πολύ χαλαρό σορτσάκι, άλλοι προτιμούν τα κολάν, άλλοι πάλι θα ήταν ευτυχείς να τρέχουν με μόνο το ελάχιστο σπασουάρ (αυτό όμως δεν επιτρέπεται - η σεμνοτυφία, βλέπεις)
Ξενικός
Μέρα της ποίησης σήμερα και τι πιο ωραίο να ανακαλύπτεις τόσο ωραία και ποιοτικά ιστολόγια στο διαδίκτυο γεμάτα με ποίηση, πολιτισμό και γνώση. Το ποίημα σου Τροία είναι πραγματικά υπέροχο, μπράβο φίλε μου και καλή συνέχεια !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι μια προγραμματισμένη μικρή σειρά, κι ομολογώ πως γράφω με αρκετή δυσκολία, μπορεί επειδή μπερδεύονται πολύ το επικό με το λυρικό στοιχείο...
ΔιαγραφήΞενικός