Ηφαιστίων κι Αλέξανδρος (11) - Ισσός

Πασίγνωστη η Μάχη της Ισσού. 
Ο Αλέξανδρος τραυματίστηκε στο μηρό σ' αυτή τη μάχη. Αυτό δεν τον εμπόδισε να επισκεφτεί την οικογένεια του Δαρείου που είχε εγκαταλειφτεί (με μεγάλη ακολουθία κι ολόκληρο θησαυρό) στο περσικό στρατόπεδο. Είναι γνωστό το επεισόδιο. Η μητέρα του Δαρείου, όταν είδε να πλησιάζουν ο Ηφαιστίων κι ο Αλέξανδρος, νομίζει ότι στο πρόσωπο του Ηφαιστίωνα - που ήταν πιο ψηλός, πιο επιβλητικός από τον Αλέξανδρο - συναντάει το νικητή Βασιλιά. Ο Ηφαιστίων δείχνει ότι πρέπει να απευθυνθεί σ' αυτόν που στέκεται δίπλα του. Η δύστυχη γυναίκα ζητάει συγγνώμη για το λάθος κι ο Αλέξανδρος απαντάει πως δεν χρειάζεται γιατί ο Ηφαιστίων είναι κι αυτός Αλέξανδρος. Εξαίρετη ομολογία Φιλίας! 

Στο ποίημα, ο Ηφαιστίων προσπαθεί να κάνει τον Αλέξανδρο να ηρεμήσει μετά από τη μεγάλη κοπιαστική μέρα, να ξεκουραστεί. Μερικά από τα λόγια του Ηφαιστίωνα έρχονται σαν απάντηση στις αντιρρήσεις του Αλεξάνδρου. Έχουμε δηλαδή ένα είδος διαλόγου όπου μόνο τα λόγια του ενός από τους δύο καταγράφονται. Ο Ηφαιστίων έχει το πάνω χέρι. Έκλεισε καλά τη σκηνή και... παίζουν ξανά τους εφήβους! 

ΙΣΣΟΣ

η εν Ισσώ μάχη έληξε.

τα βασιλικά γυναικόπαιδα γενναιόφρονα τακτοποιήθηκαν.

μη σκέφτεσαι άλλο τη φυγή του δειλού δυνάστη.

η πληγή σου θα γιάνει, επιδέθηκε, αύριο ιππεύεις πάλι.

άσε την καρδιά σου να ησυχάσει,

αυτό το χτύπο το αχόρταγο

μην το αφήσεις να κατατρώει τα φιλιά μου,

την ήμερη επίδευση του χαδιού μου δέξου

ηδονικά, ηρέμησε, χαλάρωνε…

όχι, δεν ανοίγει η σκήνη.

Αλέξανδρος κι εγώ, αφού σε ομήγυρη βασιλική

έτσι με ομολόγησες,

τους πάντες απομάκρυνα,

κι έδεσα κόμβο γόρδιο τα σχοινιά…

από τη νύχτα όσο μένει,

τους εφήβους παίζουμε πάλι, Αλέξανδρε,

τους εφήβους, άμαχους…

Ηφαιστίων κι Αλέξανδρος (10) - Ιωνία

Από τη μάχη του Γρανικού έως τη μάχη στην Ισσό μεσολαβούν κάπου 17 μήνες. Σ' αυτό το διάστημα απελευθερώθηκαν οι ελληνικές πόλεις της Ιωνίας και στη διάρκεια του χειμώνα 334-333πΧ, το πανελλήνιο εκστρατευτικό σώμα υπό τον Αλέξανδρο βρισκόταν περισσότερο σε φάση ανάπαυσης και προετοιμασίας για τη συνέχεια της εκστρατείας προς τα ενδότερα της Μικράς Ασίας.

Χρονολογικά το ποίημα "Ιωνία" τοποθετείται πριν από το ποίημα "Γόρδιο", που αναρτήθηκε πριν λίγες μέρες. Είναι ποίημα χωρίς καμιά συγκεκριμένη ιστορική αναφορά και δεν φαίνεται καν ποιος από τους δύο - Ηφαιστίων ή Αλέξανδρος - μιλάει μέσα απ αυτούς τους ερωτικούς στίχους. Περιγράφει κάτι σαν την "ανάπαυση του πολεμιστή..."

ΙΩΝΙΑ

 
στη θηλή σου τα χείλη μου
αναμυζούν ηδονή.
τα βλέφαρά μου δεν άντεξαν
το ελάχιστο χνούδι του στήθους
το λίγο ακόμα εφηβικό,
και μόνο με μάτια στόματος
με γλώσσα υπέρυγρη,
λέμε τα λόγια τα ακατάλυτα
του έρωτα:
κύπελλα χρυσά, ξέχειλα…
 
και θρίαμβος η καρδιά σου
να ορίζει ρυθμό!

 

Ηφαιστίων κι Αλέξανδρος (9) - Γόρδιο

Με κόπο, ναι, με συνεχείς αναθεωρήσεις και διορθώσεις (κι αναζήτηση συνεχή στα ιστορικά δεδομένα) μπόρεσα κι έφτασα στο ένατο ποίημα της μικρής σειράς.

Το ποίημα έχει τη μορφή σύντομης επιστολής του Ηφαιστίωνα προς τον Αριστοτέλη (είναι γνωστό ότι διατηρούσαν αλληλογραφία στη διάρκεια της εκστρατείας). Ο Ηφαιστίων αναγγέλλει στο μεγάλο δάσκαλο ότι ο Αλέξανδρος έλυσε το Γόρδιο Δεσμό. Παλαιές προφητείες έλεγαν πως όποιος μπορούσε να λύσει τον κόμβο με τον οποίο ήταν δεμένο το μυθικό άρμα του Μίδα, θα γινόταν κύριος της Ασίας.

Έκδηλος ο ενθουσιασμός του Ηφαιστίωνα. Τονίζει - υπερτονίζει - τον ιδιαίτερο δεσμό του με τον Αλέξανδρο και το μήνυμα που στέλνει, το εμφανίζει σαν γραμμένο κι από τους δυό τους. Μάλιστα, στους τελευταίους στίχους γράφει με εξαιρετική οικειότητα, αφήνοντας να εννοηθεί κάτι που ο Αριστοτέλης "καταλαβαίνει και ξέρει..."

ΓΟΡΔΙΟ

 
Δάσκαλε,
ο Αλέξανδρος τον έλυσε τον κόμβο
στο Γόρδιο της Φρυγίας!
με μιά σαν αστραπή σπαθιά!
 
ιερείς και μάντεις υποκλίθηκαν,
η φρυγική φρουρά
σαν από δέος υπεράνθρωπο κλονισμένη
ακίνητη καταθαύμαζε!
κι ένας σεβάσμιος γέροντας
– ω τί αναμονή γενεών! –
με κόπο βραχνιασμένο να φωνάζει:
δική σου η Ασία, Βασιλιά!
 
ω Δάσκαλε,
οι δυό σου μαθητές, που απ΄τη Μίεζα
έπλασαν όνειρα κοσμογονίας στα σοφά σου λόγια!
ο ένας ο αυριανός κυρίαρχος του κόσμου!
κι ο σύσκηνος φίλος του, εγώ,
σεμνά σε χαιρετούν!

εδώ κλείνω τη γραφή, Αλέξανδρος καλεί.
καταλαβαίνεις...
ξέρεις...