Υπερηφάνεια για την ομοφυλόφιλη ιδιότητα

Για τη σημερινή εκδήλωση στην Πλατεία Κλαυθμώνος στην Αθήνα έχουν γραφεί πολλά και πολλά ακόμα θα διαβάσουμε τις επόμενες μέρες.
Δεν συμφωνώ με τον ισχυρισμό ότι εκ του αποτελέσματος κρίνεται ένα εγχείρημα. Πολλά πράγματα ξεκινάνε με καλό σκοπό, το αποτέλεσμα δεν δικαιώνει πάντα τις προσδοκίες.

Επίδειξη και πρόκληση δεν συνιστούν επιχειρήματα. Η σκέψη μου τριγυρνάει επίμονα στο ερώτημα: οι "άλλοι", αυτή η μεγάλη πλειοψηφία των "άλλων", τί εντυπώσεις θα αποκομίσουν; Οι καλοθελητές των τηλεοπτικών θα δώσουν τη δική τους οπτική αντίληψη, ως συνήθως. Πειστικός, αντικειμενικός σχολιασμός θα ακουστεί απόψε, αύριο;

Διαφωνώ και με την έννοια "υπερηφάνεια" (pride). Για ένα κατόρθωμα της ζωής μου, τη δημιουργία έργου, την επαγγελματική ή κοινωνική καταξίωση, μάλιστα, να νιώθω υπερήφανος. Αλλά να νιώθω υπερήφανος - και να το διαλαλώ κιόλας - για το πως συνουσιάζομαι ή απλώς ποια παρέα, ποια συντροφιά προτιμώ στο μακρύ ταξίδι της ζωής, όχι... όχι... Δεν έκανα τίποτα για να γεννηθώ όπως γεννήθηκα, δεν οδήγησα συνειδητά τις ορμές μου προς τη μία ή άλλη κατεύθυνση. Είμαι, απλούστατα, αυτός που είμαι. Αυτό δεν είναι λόγος υπερηφάνειας ή έπαρσης. Και η επίδειξη περισσεύει.

Η επιδεικτική "υπερηφάνεια" του ενός ενδέχεται να "τραυματίσει" την καλώς εννοούμενη αυτοεκτίμηση του "άλλου".
Αυτό επιδιώκουμε;