Εξάμηνο μηνυμάτων (21)

Εικοστή πρώτη ανάρτηση του χρονικού με τίτλο «Εξάμηνο μηνυμάτων».

Αλέξης (Ξενικός) και Ευγένης (Φαρσαλινός) ανταλλάσσσουν ηλεκτρονικά μηνύματα και «γνωρίζονται» μέσα από το πληκτρολόγιο. Εδώ κι εκεί υπάρχουν αποσπάσματα ημερολογίου που φωτίζουν πιο μύχιες σκέψεις, που δεν εκδηλώνονται στα μηνύματα…

Οι αναρτήσεις ΔΕΝ είναι αυτοτελή «επεισόδια». Αποτελούν συνολικά ολοκληρωμένο έργο σε ιδιόμορφη μυθιστορηματική μορφή. Αν, αγαπητέ αναγνώστη, ήρθες μόλις τώρα σε επαφή με το έργο, προτείνω να ξεκινήσεις από την αρχή, όπως όταν πάρεις στα χέρια σου ένα νέο βιβλίο…

Θα γίνει προσπάθεια να έχουμε μια ανάρτηση 3 φορές την εβδομάδα.

 
 

Εξάμηνο μηνυμάτων (21)

 
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη ΜΟΥ μονάκριβε,
Τύψεις, τύψεις, τύψεις...
Τύψεις, γιατί τάβαλα μαζί σου που δεν μου είπες ότι θα πήγαινες στο χωριό – τί δικαιώματα έχω, στο κάτω κάτω, σε προτιμώμενη πληροφόρηση γύρω από τις (μετα)κινήσεις σου;
Τύψεις, γιατί πέρασαν από το σκοτεινό μυαλό μου σκέψεις αντεκδίκησης, να σού στερήσω χάδια, να είμαι στα γραπτά μου πιο απόμακρος...
Τύψεις, γιατί ενώ με κάλεσες – ή με προκάλεσες; - να έρθω στο χωριό (θα σ’ έβρισκα, μην αμφιβάλλεις, έχω μια μύτη εγώ!), δεν μπορώ να ανταποκριθώ και ραγίζει η καρδιά μου...
Τύψεις, γιατί κάνω σαν την πολύπειρη εταίρα σκηνές ζηλοτυπίας (η, σε μικρό ποσοστό ευτυχώς, γυναικεία πλευρά μου...)
Τύψεις, γιατί παραμελώ την επικοινωνία για να τρέχω στη θάλασσα...
Τύψεις γενικά, γιατί δεν μπορώ να σε πλησιάσω, γιατί δεν μπορώ να σε φάω, σαν τον κακό το λύκο, ηδονικά, ηδονικά...
 
Θα μου δώσεις φυσικά άφεση αμαρτιών, είσαι χρυσός άνθρωπος.
Θα μου περάσει αυτή η κρίση αυτενοχοποίησης. Οι ποιητές είναι παράξενα όντα.
 
Και σήμερα, εκεί που περίμενα άνεση κινήσεων, νά σου η μια υποχρέωση μετά την άλλη. Ούτε μυαλό για θάλασσα. Οι κρυφές ηδονές μόνο στο λουτρό θα ολοκληρώνονται... Άντε μετά να γράφεις ποίηση αξιόλογη, οι φαντασιώσεις έχουν χάσει από τη ζωηράδα τους, το ποίημα θα καταντήσει πλαδαρό.
 
Σ’ ένα χάρτη προσπάθησα να μαντέψω τη διαδρομή που ακολουθείς. Δαιδαλώδης μου φαίνεται, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα, όλο το μεγαλείο της Πίνδου από τη δύση στην ανατολή. Να μη χορταίνεις ομορφιά !
 
Κατάλαβα επιτέλους ότι η λίμνη των Ιωαννίνων δεν είναι για κολύμπι. Συμφιλιώνομαι σιγά σιγά μ’ ένα περιβάλλον που το έβλεπα πιο ειδυλλιακό από την πραγματικότητα.
 
Κι επειδή το μεσημεριανό ήταν πλούσιο, νυστάζω, θα πλυθώ και θα ξαπλώσω.
Με κάτι παραπάνω από ειλικρινή διάθεση για χάδια ΚΑΙ φιλιά,
Αλέξης
 
Ευγένης προς Αλέξη
Καλημέρα Αλέξη μου
 
Καλό μου, πρώτα απ’όλα να σου πω ότι έφτασα καλά, μετά από 7 ώρες σχεδόν... γιατί βρήκα ένα σωρό εμπόδια στο δρόμο μου. Έξω από το Μέτσοβο είχε πέσει ένα μεγάλο φορτηγό με ρυμούλκα με δεμάτια άχυρο. Μετά τα Τρίκαλα στο δρόμο βρήκα δυο τεράστιες νταλίκες που έπιαναν σχεδόν όλο το δρόμο και πήγαινα με πρώτη για πόσα χιλιόμετρα μέχρι να με αφήσουν να περάσω, και τέλος και το χειρότερο, είχαν κλείσει το δρόμο προς Φάρσαλα στα τελευταία χιλιόμετρα πριν φτάσω, και η παράκαμψη γινόταν 20 χλμ σε κακοτράχηλη άσφαλτο κι έπειτα έβγαινες σε άλλο δρόμο για να φτάσεις, συνολικά κάνα 45 λεπτό καθυστέρηση όλο μαζί.
 
Στο δρόμο σταμάτησα για να πάρω πέργολες γιατί σκέφτομαι να φτιάξω κάτι στη μικρή αυλή μου. Στην επιστροφή θα σταματήσω σε ένα φυτώριο να πάρω κάνα λουλούδι για το σπίτι. Όπως είπα, μου αρέσει να ταξιδεύω. Μου άρεσε τρελά... που να δεις τοπία... απέραντα βουνά, μόνο βουνά... και πράσινο, πολύ πράσινο και μυρωδιές! Είναι καταπληκτικά!
 
Είναι αμαρτία να έχεις τύψεις. Δεν υπάρχει θέμα. Δεν υπάρχει, για μένα τουλάχιστο. Μόνο οι πράξεις θα έριχναν σκιές... Αλλά αυτό που με παραξένεψε είναι η «αντεκδίκηση».  Έχω την εντύπωση πως ανέφερα κάποια στιγμή πως θα πήγαινα στο χωριό αυτές τις μέρες, γιατί αυτό ήταν κανονισμένο εδώ και καιρό, δεν είμαι σίγουρος όμως. Περίεργο που το παρέλειψα τόσες φορές που μιλάμε, εντύπωση μου κάνει. Συνήθως τα συζητάω αυτά.  Δεν χρειάζεται άφεση αμαρτιών (δεν είμαι και ο κατάλληλος για να δώσω) και ούτε τύψεις. Κι επίσης μη νομίζεις πως εγώ δεν ζηλεύω ή ότι δεν σκέφτομαι διάφορα, αλλά πια επικρατεί η λογική μου, δεν δίνω πολλά περιθώρια απογοήτευσης και τραυματισμού στον εαυτό μου, καλώς ή κακώς…
 
Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι για κάτι, δεν χανόμαστε, εκτός αν έχεις σκοπό να το σκάσεις στο εξωτερικό!
 
Οι καλλιτέχνες είναι παράξενα όντα, γενικά! Τώρα αν οι ποιητές έχουν κάτι παραπάνω, δεν ξέρω (διφορούμενο αυτό…)
 
Και σήμερα υποχρεώσεις, τελικά το λουτρό είναι ο πιο σίγουρος και πιο σύντομος τρόπος να απελευθερώσεις ενέργεια...
 
Η λίμνη των Ιωαννίνων δεν είναι για κολύμπι, το έχω ξαναπεί. Άκουσα ότι μερικοί αθλούμενοι μπαίνουν μέσα... εγώ ούτε με σφαίρες! Έχει και κάτι νερόφιδα τεράστια!
 
Ξάπλωσα το μεσημέρι, καλά ήταν, πτώμα ήμουν.
Το απόγευμα έμεινα σπίτι, πότισα την αυλή, κάθισα αναπαυτικά και χάζευα με την ξαδέρφη τα παιδιά της διπλανής. Έχουμε και κάτι αξιολάτρευτα γατάκια, θα βάλω φωτογραφία στην ανάρτηση όταν ανεβώ Γιάννενα, γιατί εδώ ο υπολογιστής είναι αρχαίος και ίσα ίσα λειτουργεί...
 
Το δεύτερο μήνυμά σου, αν και θέλω να το διαβάσω,  θα το αφήσω για αύριο σαν φρέσκο! Πρωί πρωί μαζί με την ανάρτηση, την οποία έχεις ανεβάσει εδώ και ώρα...
Καληνύχτα ΚΑΙ φιλιά!
Ευγένης
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη μου, δροσερέ
Αυτή την ώρα αγναντεύεις, ρεμβάζεις, τα βουνά κρύφτηκαν, η δροσιά στους κήπους επιτρέπει βραδινό έξω. Άσε την Αθήνα να καίγεται.
 
Η απουσία σου στο σεμινάριο της Πάτρας μου είχε προκαλέσει αμηχανία, ώρες ώρες στενοχώρια. Παράδοξο: την παραμονή σου στο χωριό, τη βλέπω με πολύ αισιόδοξη προοπτική. Ξέρω ότι λίγες μέρες στα «πάτρια» εδάφη σε αναζωογονούν. Γεμίζεις πνευμόνια και μυαλό με καθαρό αέρα.
 
Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν θα ήθελα να βρίσκομαι κι εγώ εκεί κοντά, σαν επισκέπτης, σ’ ένα από τα λιγότερο ή περισσότερο παραδοσιακά καφενεία του χωριού, με τη ακέψη ότι θα είχαμε βρει τρόπο να συναντηθούμε, σαν απλοί γνωστοί, σα φίλοι, χωρίς να κινήσουμε υποψίες περιττές. Φαντασιώσεις, φαντασιώσεις...
 
Τουρισμό στη Στερεά, στα βουνά, δεν έχω κάνει. Αν εξαιρέσουμε τα αρχαία της Αργολίδας και τη Μαγνησία (λόγω συγγενών), όλες μου οι εκδρομές ήταν προς τα παράλια και τα νησιά. Η υπόλοιπη Στερεά είναι άγνωστος χώρος για μένα.
 
Όνειρα, όνειρα.
 
Ενώ σχετικά εύκολα θα μπορούσαμε να τα πούμε στα Γιάννενα, πόλη μεγάλη με κίνηση τουριστική, όπου η παρουσία μου θα περνούσε εντελώς απαρατήρητη, και με τρόμο αναλογίζομαι ότι ούτε αυτό δεν γίνεται αν δεν γκρεμίσω μερικά στεγανά, αν δεν γυρίσει ο κόσμος (μου/μας) άνω-κάτω.
 
Τί ωραίες θεωρίες, αλήθεια!
 
Θαυμάζω – τόχω ξαναπεί – την καθημερινή, συνεπέστατη επίσκεψή σου στο ιστολόγιό μου. Μού στέλνεις τακτικά (τελευταία λιγότερο τακτικά, ή μου φαίνεται;) ένα μικρό σχόλιο για το ένα ή άλλο ποίημα, ένα καθημερινό ψήγμα χαράς. Αλλά και λιγότερο να μιλάμε για ποίηση, τόσα θέματα έχουμε αναπτύξει! Λίγοι πια παρακολουθούν το ιστολόγιο, αν πιστέψουμε τις στατιστικές. Και η πορεία θάναι φθίνουσα, λόγω καλοκαιριού...
 
Σε λίγο θα απαγκιστρωθώ κι από τα αγγλικά ποιήματα. Πολλή σημασία έδωσα. Ένα ποιητικό πέρασμα ήταν, ένα παράπλευρο στο κύριο έργο των 350 ελληνικών ποιημάτων... Βρέ τον Ξενικό! Τέτοια παραγωγή, και στο ράφι ακόμα!
 
Κι εμφανίστηκε ο Ευγένης, κι εκεί που ο ποιητής νόμιζε ότι στέρεψε η έμπνευση, τά λόγια αναβλύζουν, νέα παραγωγή. Για να δούμε...
 
Με τη σκέψη μου σ’ έσένα θέλω να δώσω μορφή στα όνειρά μου.
 
Υπερβολές; Ίσως. Μπορεί και μια νέα δημιουργική καμπή με «μούσα» (συγγνώμη για το θηλυκό γένος, δεν υπάρχει ταυτόσημη αρσενική έννοια) εσένα, έσένα, εσένα...
 
Καλή βραδιά!
Αλέξης

Ευγένης προς Αλέξη

Καλημέρα ξανά Αλέξη μου!
 
Δροσερό με αποκάλεσες, κι αλήθεια! Έχει ακόμα λίγη ψύχρα εδώ το πρωί και το βράδυ, δροσιά! Αλήθεια είναι, αγνάντεψα με την ψυχή μου χτες! Στο ταξίδι να δεις βουνά, να δεις ουρανό ατέλειωτο! Και μετά η λοφώδης πεδιάδα της Θεσσαλίας.
Και να γλιστράει το τιμόνι στις στροφές και να φεύγουν τα χιλιόμετρα...
 
Η Αθήνα κι όλες οι μεγάλες πόλεις καίγονται... κι εδώ μεγάλη ζέστη τα μεσημέρια...  αν κάθεσαι κάτω από ένα δέντρο ή μια κληματαριά, λύνεται το πρόβλημα ζέστης,  σώθηκες, αλλά μύγες πολλές, μη νομίζεις, και κουνούπια το βράδυ…
 
Η Πάτρα, στην επικοινωνία μας, ήταν διαφορετική περίπτωση, δεν είχα και υπολογιστή.
 
Εδώ με αναζωογονούν και ταυτόχρονα με κουράζουν οι καταστάσεις, με τις επισκέψεις των θειάδων είμαστε πολλά τα άτομα όπως καταλαβαίνεις και δεν έχει και πολλή ησυχία... Αλλά τα βράδια τα λέω με ανθρώπους που θέλω, που χρειάζομαι... Εδώ παίρνεις δύναμη...
Αέρας, καθαρός, με τόσα αρώματα! Ανατριχιάζω στη σκέψη τόσων εικόνων της φύσης...
 
Παραδοσιακό καφενείο; πλέον έχουμε και καφετέριες πιο σύγχρονες, πολύ καλές, η συνάντηση δυο ανδρών δεν προϋποθέτει και τη δημιουργία υποψιών, δηλαδή τί; στη χαιρετούρα θα φτύναμε ο ένας τον άλλον αντί να φιληθούμε για να μην μπουν ιδέες στους άλλους;  Μην ακούω κουλά! Τελικά είναι γερό το κολληματάκι σου με τα στεγανά σου. Δηλαδή η παρουσία σου στα Γιάννενα σε ποιόν θα μπορούσε να είναι παρατηρήσιμη; Ξέρεις κανέναν εκεί πάνω; Φοβάσαι μην τυχόν σε κάποιον περάσει από το μυαλό η ιδέα ότι παίζει το μάτι σου;
 
Αυτό τον καιρό ένας φίλος μας στα Γιάννενα κάτι πάει να στεριώσει με ένα παιδί στα 31 του, το οποίο φοβάται και τη σκιά του, όχι μόνο τη σκοτεινιά της ντουλάπας του, και ο καημένος τραβάει τα πάνδεινα! Να σκεφτείς, είπαμε να μαζευτούμε σπίτι μου για ταινία, και εκείνος δεν ήθελε να τον γνωρίσουμε επειδή μπορεί να μας ξέρει. Τραγικό...
 
Η επίσκεψή μου στο ιστολόγιό σου, μού έγινε συνήθεια! Γιατί όχι; Το καλοκαίρι, είπαμε, πέφτουν οι επισκέψεις όλων, αλλά σιγά σιγά από Σεπτέμβρη κάθε κατεργάρης στο σκαμνί! Πάρε και εσύ μια ανάσα από τα ποιήματα, κλείστο για κάμποσο διάστημα! Όσο για τα αγγλικά ποιήματα, δεν θα απαγκιστρωθείς, απλά θα αρχίσεις νέες δημιουργίες, κι όποτε χρειάζεται θα επιστρέψεις!
 
Μούσα εγώ (προσπερνώ το θηλυκό γένος); Θα κοκκινίσω! Τί να πω, μακάρι να έχεις την έμπνευση που χρειάζεται σε όλους τους καλλιτέχνες. Χαίρομαι που τουλάχιστο δεν φέρνω αντίθετα αποτελέσματα! Χαχα! Άντε να δούμε και νέα έργα! Ε;
 
Σήμερα νέα μέρα! Μικροδουλειές στον κήπο, ψιλοκουβέντα με γείτονες, θα δω και την ξαδέρφη μου να κανονίσουμε για τις διακοπές! Το βράδυ η συνάντηση με τα παιδιά! Να δεις τον ήλιο να δύει πέρα στους λόφους! Καφέ σε καφενείο, κάτω από κληματαριά! Αχ, σε καλημερίζω και φεύγω για την αυλή, δεν θα είμαι μακριά... 
Φιλάκια στα μαγουλάκια!
Ευγένης
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη μου Θεσσαλέ, φίλτατε φυσιολάτρη,
 
Σήμερα το πρωί τα είπαμε πολλή ώρα με το παλαιό (της εποχής του γυμνασίου...) φίλο μου που βρίσκεται στο Στρασβούργο.
Τα λέγαμε, τα λέγαμε... Τού αποκάλυψα ότι με σένα υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο από τα συνηθισμένα μηνύματα κι ιστολογήματα. Δεν το σχολίασε και πολύ... Εκείνος έχει μόνιμο σύντροφο, δεν ζηλεύει, ευτυχισμένος είναι, αλλά και τους δυό μας, μας βασανίζει, θα μας βασανίζει για καιρό ακόμα το ερώτημα γιατί δεν τολμήσαμε τότε, 14-15 χρονών φίλοι στενότατοι, να κάνουμε αυτό το ένα βήμα που θα μας έδενε για την υπόλοιπη ζωή μας...
 
Τού είχα πει να ρίξει μια ματιά στα αγγλικά διαολοποιήματα – ανατρίχιασε, λέει, τρόμαξε, δεν μπόρεσε να φτάσει στο τέλος! Τάφησε στη μέση!
Ε, τέτοιος διάολος είμαι εγώ;
Στην κουβέντα (είπαμε, για ώρα πολλή μιλούσαμε...) μπήκανε και τα 14 ποιήματα που έγραψα ειδικά για κείνον – είναι κι άλλα, φυσικά, γραμμένα στην εφηβεία, αλλά μόνο τα 14 είναι δηλωτικά, έκδηλα δηλωτικά των ζωηρών επιθυμιών μου, χωρίς εννοιολογικό η λεκτικό φραγμό, γραμμένα όταν πια είχα έρθει στην Ελλάδα κι η ζωή μου είχε ήδη πάρει άλλη κατεύθυνση κι άλλη διάσταση.
 
Τα 14 αυτά ποιήματα είναι στα γερμανικά και μου δημιουργούν ένα πρόβλημα.
Τα αγγλικά ποιήματα, μπορεί ο καθένας με μέτριες ακόμα γνώσεις αγγλικών, να τα διαβάσει στο ιστολόγιό μου.
Τα γερμανικά ποιήματα όμως;
 
Σ’ ακούω να φωνάζεις: «με τέτοια ζέστη δεν πας καλύτερα να βουτήξεις στη θάλασσα, να δροσιστεί το μυαλό σου, να αφήσεις όλα αυτά τα ψευτοθέματα για πολύ αργότερα, γερμανικά θα με κάνεις να μάθω, χαζός είσαι; ντιπ για ντιπ ;»
 
Βλέπεις, έχουμε διάλογο!
Και φυσικά, έχεις δίκιο. Στο βωμό μιας κάποιας υστεροφημίας θυσιάζω ώρες έξοχα καλοκαιρινές, ίσως κι ηδονές περιζήτητες.
 
Αχ, ρε Ευγένη, με ποιόν έμπλεξες...
Αχ, ρε Αλέξη, αυτές οι εμμονές σου...
 
Η ζωή είναι ωραία. Όλα βαίνουν κατ’ ευχή.
Μ’ ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο, ε, καφενείο του χωριού είναι αυτό!
Αλέξης