Εξάμηνο μηνυμάτων (28)

Εικοστή όγδοη ανάρτηση του χρονικού με τίτλο «Εξάμηνο μηνυμάτων».

Αλέξης (Ξενικός) και Ευγένης (Φαρσαλινός) ανταλλάσσσουν ηλεκτρονικά μηνύματα και «γνωρίζονται» μέσα από το πληκτρολόγιο. Εδώ κι εκεί υπάρχουν αποσπάσματα ημερολογίου που φωτίζουν πιο μύχιες σκέψεις, που δεν εκδηλώνονται στα μηνύματα…

Οι αναρτήσεις ΔΕΝ είναι αυτοτελή «επεισόδια». Αποτελούν συνολικά ολοκληρωμένο έργο σε ιδιόμορφη μυθιστορηματική μορφή. Αν, αγαπητέ αναγνώστη, ήρθες μόλις τώρα σε επαφή με το έργο, προτείνω να ξεκινήσεις από την αρχή, όπως όταν πάρεις στα χέρια σου ένα νέο βιβλίο…

Έχουν προγραμματιστεί αναρτήσεις με συχνότητα «μέρα παρά μέρα».

 

Εξάμηνο μηνυμάτων (28)

 

Αλέξης προς Ευγένη

Ευγένη μου, φιλομαθέστατε,
 
Εγώ, μαθητής, τί άλλο φαντάζεσαι: άριστος με περικεφαλαία!
Ήθελα να γίνω διπλωματικός ή καθηγητής γεωγραφίας, ένα απ αυτά τα δύο, εφηβικά όνειρα.
Αλλά η μοίρα άλλα πρόσταξε. Είχα επίγνωση ότι δεν θα ήταν εύκολο να σπουδάσω, ότι αμέσως μετά το στρατιωτικό θα έπρεπε να πιάσω δουλειά, γιατί με την ενηλικίωσή μου θα βρισκόμουνα μόνος, ελεύθερος μεν, αλλά μόνος. Ποιός θα με στήριζε; Λίγο δύσκολο για ανάδοχη οικογένεια…Έτσι, από νωρίς, προγραμμάτισα την πορεία μου σε βάση καθαρά πρακτική, καθαρά επαγγελματική. Ακολούθησα το γενικό λύκειο, το φιλολογικό τμήμα (θα έβρισκα γρήγορα καλή απασχόληση, πατώντας γερά σε δύο σημαντικές γλώσσες: γερμανικά και γαλλικά, τα ελληνικά ήθελαν πολλή τριβή ακόμα).

Ξεπμπέρδεψα και γρήγορα με τη θητεία μου – χωρίς αναβολές.

 
Για κάποιο διάστημα δούλευα σε ξενοδοχείο στο Στραβούργο. Εμπειρίες και... γνωριμίες.
Και πράγματι, 20 χρονών ήμουνα έτοιμος... για την Ελλάδα!
 
Γιατί είχα εντωμεταξύ πάρει βασικές αποφάσεις για τη ζωή μου. Είχα διαλέξει άλλη πατρίδα.
Με την ανάδοχη οικογένεια κάναμε ένα ταξίδι στην Ελλάδα (ο αναδεξιμιός μου είναι Έλληνας, σού τόχω ανφέρει). Ήμουνα τότε 16 χρονών. Σε 12 μέρες μέσα γνώρισα μερικούς Έλληνες της ηλικίας μου. Έγιναν φίλοι και κράτησα επαφή. Κατάλαβα ότι θα μπορούσα να ζήσω άνετα εδώ, στη χώρα των φροντιστηρίων, με τη διδασκαλία ξένων γλωσσών, και με μεταφράσεις. Στον Άγιο Ιωάννη, όπου μέναμε, γνώρισα και μια οικογένεια από τις Μηλιές, που παραθέριζε εκεί. Σωστά το μάντεψες: εκεί γνώρισα κι ερωτεύτηκα αμέσως την (πανέμορφη, δροσερή) κόρη τους (ούτε 14 χρονών). Ε, ήμουνα κι εγώ ένα όμορφο αγόρι – κι ας με συγκρίνεις με Καβάφη…).
 
Στο επόμενο ταξίδι, 4 χρόνια αργότερα, ήρθα με σκοπό το γάμο.
Είχε προηγηθεί φυσικά τακτική αλληλογραφία.

Χρειάστηκε να περιμένω κοντά 3 χρόνια για να κάμψω αντιστάσεις – και για να δημιουργηθώ, βρε αδερφέ. Πηγαινέλα στο Βόλο. Εργένικη ζωή. Διατηρώ καλές αναμνήσεις απ αυτή την περίοδο, γεμάτη εμπειρίες φυσικά. Στο τέλος ο έρωτας νίκησε, το πείσμα μου δηλαδή, ο γάμος έγινε.

 
Κι έκτοτε, σαν ακροβάτης, σχοινοβατώ ανάμεσα σε ηδονές κοινωνικά θεμιτές κι αθέμιτες.
 
Ωρα γεύματος.
Ζύμωσες καλά; Νόστιμα τα κουλουράκια;
Χάδια όσο γίνεται πιο... νεανικά, αυθόρμητα, ερευνητικά!
Αλέξης
 
Ευγένης προς Αλέξη
Καλησπέρα Αλέξη μου ευγενικέ!
 
Είμαι και μετριόφρων πανάθεμά με, δεν συνηθίζω να δέχομαι φιλοφρονήσεις για την εμφάνισή μου και τις αντιμετωπίζω κάπως κρύα. Ευχαριστώ πολύ. Άλλες φωτογραφίες δεν σου στέλνω. Βάλε τη φαντασία σου…
 
Αντέχουν στο χρόνο οι ασπρόμαυρες, εννοείς το χαρτί. Γιατί  μέσα στο σκληρό δίσκο δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα διάρκειας. Τώρα όλοι στον υπολογιστή τους τις έχουν. Δεν βλέπω τακτικά εκθέσεις φωτογραφίας, αλλά ναι, αν θυμάμαι καλά το ασπρόμαυρο επικρατεί.  Δεν αντιλέγω, σίγουρα όποιος ασχολείται θα ξέρει και περισσότερα για τις φωτογραφίες και τις τεχνικές!
 
Μα δεν είπα ότι είσαι όλη μέρα στη θάλασσα, προς Θεού! Αυτή βλέπω μπροστά μου όμως όταν σκέφτομαι ότι δεν είσαι σπίτι, μάλλον αυτό με βολεύει, μιας και δεν την έχω κοντά μου τη θάλασσα και τη ζηλεύω! Και αν σκεφτείς ότι την αντικρίζω πραγματικά, ζωντανά, ούτε 10 μέρες το χρόνο... το καλοκαίρι είναι η εμμονή μου...
 
Μια χαρά είναι οι ώρες που απασχολείσαι! Τουλάχιστον αφού τα βγάζεις πέρα μια χαρά! Από βδομάδα άπνοια; Δηλαδή περισσότερες ώρες στην οθόνη, ε!
 
Σήμερα πήγαμε για καφέ σε ένα μέρος την πόλης που δεν πηγαίνουε συχνά, αλλά μαζεύει καλό κόσμο, ωραία ήταν, δεν μείναμε πολύ όμως…
Ψωμί έφτιαξα, ολικής, παίρνω συνήθως στη δουλειά, αλλά και με το πρωινό μπορεί να φάω αν έχω όρεξη... τώρα ειδικά που περιμένω μαρμελάδα βερίκοκο από τη μαμά!
 
Στο σχολείο ήσουν φυτό ε; χεχε μπράβο! Το μόνο που λυπάμαι είναι που δεν έγινες αυτό που ήθελες και όσα πέρασες που δεν ήταν καθόλου εύκολα. Καλά όλα αυτά και ο γάμος, κι όλα τα άλλα... Από μικρός στα βάσανα είσαι και τα βάζω όλα μέσα, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μα πώς πήρες απόφαση το γάμο, απορώ... τόσος έρωτας ε; Δηλαδή, πρέπει να έχεις παντρεμένος γύρω στα 4 χρόνια;  Όμορφο αγόρι είσαι και τώρα! Δεν σε σύγκρινα με τον Καβάφη, το όλο σκηνικό, η στάση, το ασπρόμαυρο, μου έφερε εικόνες στο μυαλό. Ακροβάτης πραγματικός, δεν είναι εύκολο και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου σε τέτοιο λούκι… εύχομαι μόνο να πηγαίνουν καλά τα πράγματα!
 
Στα παλαιότερα ποιήματά σου δεν έχω φτάσει ακόμη για δεύτερη ανάγνωση, το έχω υπόψη για τα διαλείμματα στη δουλειά, αλλά όλο και κάτι κάνω και δεν προλαβαίνω.
Κάποιες λεπτομέρειες δεν χρειάζονται στις επεξηγήσεις που βάζεις γιατί η τροπή του ποιήματος ολοκληρώνεται και χωρίς αυτές. Οπότε μην ανησυχείς... δεν πρόκειται να στις ζητήσει κανείς.
 
Η δική μου ζωή δεν λέει τίποτα μπροστά στη δική σου, ίδια με πολλών και με τίποτα το ιδιαίτερο. Γεννήθηκα στη Λαμία, δημοτικό στο χωριό, γυμνάσιο-λύκειο πρώτα στο χωριό, μετά στα Φάρσαλα. Διάβαζα πολύ για να μπορέσω να φύγω και ευτυχώς έφυγα για Θεσσαλονίκη για σπουδές. Μετά από 4 χρόνια γύρισα. Πρώτη μου  δουλειά, με σύμβαση, στην Αθήνα. Μετά ένα χρόνο στην Κατερήνη. Στα Γιάννενα ήρθα εδώ και κοντά 3 χρόνια. Τα χρόνια αυτά πέρασαν όλα σαν πολύ γρήγορα. Μετά το στρατιωτικό έκανα και λίγο τον επαναστατημένο στο σπίτι. Ο μπαμπάς αυστηρός και της παλιάς σχολής. Είχε τον πρώτο λόγο και τον τελευταίο σε όλους. Τσακωμοί πολλοί. Δημιουργήθηκαν κάποια προβλήματα. Τώρα πια όλα καλά, ευτυχώς... Ίσως επειδή δεν βλεπόμαστε καθημερινά.Τα εντελώς προσωπικά μου τα ξέρεις, να μην τα λέω...
 
Μόλις τελείωσα και το καρπουζάκι που τσάκιζα όσο έγραφα! Μαζί με κορόμηλα και ένα βερίκοκο. Και να σκεφτείς ότι κάποτε το καρπούζι δεν το έτρωγα καν... Σταφύλια δεν αγοράζω, έφαγα πολλά στη ζωή μου, στο χωριό, εδώ έχω μια μικρή κληματαριά που μαζεύω κάθε χρόνο και τρώω και είναι πολύ νόστιμα. Μήλα και πορτοκάλια από φθινόπωρο- χειμώνα..
Πήγε 23:00, θα μαζευτώ για ύπνο, δόντια, λίγο διάβασμα...
 
Χάδια νεανικά... πόσο γέρος μπορώ να νιώσω;
Φιλιά!
Ευγένης!
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη μου, ήδη κοιμισμένε,
Όχι τίποτ άλλο, νυστάζω κι εγώ κι εκκρεμεί ανάρτηση.
 
Δεν θεωρώ ότι κατόρθωσα κάτι πολύ μεγάλο στη ζωή μου μέχρι τώρα. Εντάξει, εντατική ενασχόληση με τα ελληνικά, ποιητικό εργο σ’ αυτή τη γλώσσα – κι έπεται συνέχεια, λογικά.
 
Δεν καμαρώνω για τη διπλή ζωή. Τύψεις πάντα θα υπάρχουν. Αλλά το κορμί προστάζει, όχι ο νους…
 
Ώστε και... αρτοποιός! Υγιεινή διαβίωση, φυσικά, σπιτικά προϊόντα. Μπράβο!
Στο κρασί, τείνω προς το λευκό, ειδικά όταν συνοδεύει ψάρι!
 
Εδώ και λίγη ώρα ο εφηβικός μου φίλος μού διαβίβασε την άρνησή του να αναλάβει τα 14 γερμανικά ποιήματα που έχουν να κάνουν με τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα.
Απογοήτευση.
 
Ο υπολογιστής μου αντέχει, φαίνεται, ακόμα.
Αλλά εγώ νυστάζω. Σπάνιο αυτό. Φταίει το κρασί.
Για τα χάδια, απελπίζομαι, δεν ξέρω πια με τί να τα συνοδεύω. Βάλε τη φαντασία σου, βρε Ευγένη μου, στο κόκκινο ! Απλά κι ωραία όλα !
Αλέξης
 
 

από το ημερολόγιο του Ευγένη

Λέμε, λέμε, λέμε… Τρεις μήνες γράφουμε. Δεν οδηγεί πουθενά όμως. Παντρεμένος στην Αθήνα, τόσες ώρες δρόμο από δω, τί να χτίσουμε; Αν ζούσαμε στην ίδια πόλη, θα τον είχα αρπάξει! Θα τον είχα σαγηνέψει! Ποίηση κι αλληλογραφία περί ανέμων και υδάτων, εκεί θα καταντήσουμε… Οι αμφί καταστάσεις είναι αδιέξοδες. Θα ξεθωριάσει το πράγμα με τον καιρό.

Έπειτα, είναι αυτό το κάτι, απροσδιόριστο, που δεν μού φαίνεται αληθινό, κάτι κρυμμένο, δεν ξέρω… αλλά με τραβάει.
 
 

Ευγένης προς Αλέξη

Καλημέρα!
Κοιμισμένος, λόγω πρωινής δουλειάς, όχι λόγω χαζομάρας ε;
Αγαπημένε τι κάνεις; Πως ξύπνησες;
 
Συγγνώμη που στο λέω αλλά αυτή είναι η γνώμη μου: και εγώ τύψεις θα είχα στη θέση σου, δεν θα μου άρεσε καθόλου η τακτική αυτή. Είναι όμως επιλογές, και κανείς δεν μπορεί να κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια…
 
Υγιεινή, ναι προσπαθώ να έχω σωστή διατροφή, έστω και με τις παρασπονδίες κάνα δυο φορές την εβδομάδα! Ας όψεται η παρέα!
Τα άσπρα σταφύλια, ναι, ειδικά τη σταφίδα προτιμώ! Αλλά και το λευκό γλυκό-ημίγλυκο κρασί, όχι πως αν είναι κόκκινο θα με πειράξει! Δεν μπορώ τα ξηρά, ημίξηρα κλπ. στυφά ποτά…
 
Δεν πειράζει που αρνήθηκε ο παλιός σου φίλος για την εκδοση, θα επανέλθεις κάποια στιγμή, μην ξεχνιόμαστε, δεν είσαι 80 ετών, είσαι 27 και έχεις ακόμη χρόνια μπροστά σου. Τι απογοήτευση παιδί μου; Σύνελθε! Κοίτα να είσαι καλά και να περνάς καλά και άσε αυτά τα μικρά να σου τρώνε μικρότερο μέρος της ζωής σου.
 
Σπάνιο να νυστάζεις; Είσαι δύσκολος στο ύπνο ε; Χαμομήλι πριν κοιμηθείς!  
Η φαντασία μου δουλεύει ακόμη, ακόμη και ξερά, σκέτα, νέτα, χάδια να είναι!
 
Ωραία μέρα σήμερα, έχω όρεξη για καφέ στη λίμνη! Κάτι ακούστηκε για καύσωνα, να προσέχετε! Θα βγω τώρα για ταχυδρομείο να μη με πιάσει ζέστη μετά! Σε φιλώ!
Ευγένης
Καλημέρα!
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγενικέ μου,
Από σήμερα, ύφεση.
Δηλαδή, ελεύθερος χρόνος, περισσότερη θάλασσα (ποιός δεν θα τόθελε;) για 2 εβδομάδες περίπου.
Τα μηνύματά μου θάναι πιο τακτικά.
 
Διευκρινισούλες
Τα 14 «καυτά» γερμανικά ποιήματα. Φυσικά κι εχώ χρόνο μποστά μου, αλλά γιατί να «σκονίζονται» στις ψηφιακές μνήμες... Έτοιμο έργο είναι, ολοκληρωμένο – δεν νομίζω να ξαναγράφω ποτέ γερμανική ποίηση.
Έπειτα, το χαρακτήρα (του φίλου) τον ξέρω. Όταν λέει όχι, σημαίνει όχι. Καμιά ευελιξία.  Γερμανική νοοτροπία. Κι εγώ έτσι ήμουνα κάποτε. Ίσως γι’ αυτό είχαμε τακτικούς καυγάδες και τα χαλάσαμε για αρκετές εβδομάδες στην πιο κρίσιμη στιγμή... Η Ελλάδα μ’ έμαθε να αποτάξω το απόλυτο. Θετική προσωπική κατάκτηση. Χαίρομαι που νιώθω Έλληνας 100% (έστω εξ αναδοχής).
 
Κρασί, πίνω αδιακρίτως ξερό κι ημίγλυκο – αλλά με μέτρο : μόλις ένα νεροπότηρο σε κάθε γεύμα.
Με παρέα μπορεί να τύχει και λίγο ούζο, τσίπουρο, ρακί.
Κι όπως είπαμε (και δεν φαίνεται να το ενστερνίζεσαι), ένα λικεράκι αμέσως πρις από τις... διαχύσεις. Γλυκειά φιλιά, βρε!
Κάποτε χρησιμοποιούσαν μαστίχα σε τέτοιες στιγμές.
 
Τα χάδια και τα φιλιά, όπως τα γράφω, σκόπιμα είναι διατυπωμένα έτσι για να σε ερεθίσω λίγο, και χαίρομαι όταν μου λες ότι πετυχαίνουν το σκοπό τους...
 
Για το «λούκι» μου : σε μια ολόκληρη ελληνική κοινωνία, σχετικά κλειστή ακόμα, δεν νομίζω πως είμαι ο μόνος. Στο τέλος της εφηβείας αποφάσισα ότι θα επιδίωκα να ζήσω – τηρουμένων των αναλογιών – σαν τους αρχαίους (άνδρες) Έλληνες.
Μέχρι τώρα, όλα καλά. Αποθέματα υπάρχουν, κι ευρηματικότητα.
 
Θα τολμούσα να προτείνω να κάνεις το ίδιο, αλλά μού έχεις αναφέρει ότι δεν... όταν βρίσκεσαι με γυναίκα.
Υπάρχουν γυναίκες και γυναίκες. Λογικά, αν το «θέλει» μια γυναίκα, κάνει και το μητροπολίτη να ξεβρακωθεί ! Πχ μ’ ένα... στοματικό πρώτα...
Μη σε πάρω στο λαιμό μου, ε!
 
Έτσι, από απλή περιέργεια: τί ποσοστό ομοφυλοφιίας σημειώνεις για την τάξη σου (ΑΝ σού ήρθαν αξιόπιστες πληροφορίες στ’ αυτιά).
Στη δικά μου τάξη; κρατήσου: 35% - ειδική περίπτωση;
 
Καλοκαίρι μάλλον δροσερό. Ωραίο.
Καλό βράδυ.
Χάδια αργότερα,
Αλέξης
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη μου (σκέτο, γιατί όχι;)
Μια διευκρίνιση για τον ύπνο (και τη νύστα μου χτες): σαν πουλάκι κοιμάμαι πάντα. Κλείνω τα ματάκια μου κι αναλαμβάνει ο Μορφέας.
Φυσικά, το ότι ξαπλώνω δεν σημαίνει ότι πηγαίνω για ύπνο, παντρεμένος άνθρωπος...
 
Ωρα φαγητού.
Βερίκοκα, τυρί φέτα λαδορίγανη, λίγο κι από άλλο τυρί, μια φέτα ψωμί, μπανάνες.
Είμαι δύσκολος στο βραδυνό;
Χάδια ανεπαίσθητα από ακροδάχτυλα, πολύ αισθησιακά, εκεί που δεν τα περιμένεις...
Αλέξης