Εξάμηνο μηνυμάτων (30)

Τριακοστή ανάρτηση του χρονικού με τίτλο «Εξάμηνο μηνυμάτων».

Αλέξης (Ξενικός) και Ευγένης (Φαρσαλινός) ανταλλάσσσουν ηλεκτρονικά μηνύματα και «γνωρίζονται» μέσα από το πληκτρολόγιο. Εδώ κι εκεί υπάρχουν αποσπάσματα ημερολογίου που φωτίζουν πιο μύχιες σκέψεις, που δεν εκδηλώνονται στα μηνύματα…

Οι αναρτήσεις ΔΕΝ είναι αυτοτελή «επεισόδια». Αποτελούν συνολικά ολοκληρωμένο έργο σε ιδιόμορφη μυθιστορηματική μορφή. Αν, αγαπητέ αναγνώστη, ήρθες μόλις τώρα σε επαφή με το έργο, προτείνω να ξεκινήσεις από την αρχή, όπως όταν πάρεις στα χέρια σου ένα νέο βιβλίο…

Έχουν προγραμματιστεί αναρτήσεις με συχνότητα «μέρα παρά μέρα».

 

 

Εξάμηνο μηνυμάτων (30)

 
 
Ευγένης προς Αλέξη
Καλησπέρα!
Ετοιμάστηκα για ύπνο… τις ημέρες που δεν έχω δουλειά την επόμενη, καμιά φορά κοιμάμαι πολύ νωρίτερα…
Στο ποίημα που μου έστειλες, τρεις πρώτες στροφές καταπληκτικές, στην τελευταία έγινε πορνό και με χάλασε, αλλά ναι, τέχνη μπορεί να είναι και κάτι χυδαίο... Τώρα θυμήθηκα τον ηλήθιο που είχε δέσει ένα σκυλί σε αίθουσα έκθεσης και το είχε χωρίς φαγητό και αποκαλούσε τέχνη το θλιβερό θέαμα…
 
Γονίδια κοινά, αποκλείεται,  μάλλον η ζέστη φταίει!  Ζελεδάκια που είναι δροσερά!
 
Να βγεις από πάνω, δεκτό, αρκεί να το κάνεις σωστά και να έχεις δίκιο... Όσο για το αν μου αρέσει να είμαι από κάτω…  δεν θα το μάθεις… δεν θα το μάθεις.
 
Δρόσισε εδώ... βγήκαμε για καφέ και γέμισε κόσμο η πόλη, είναι και Παρασκευή βέβαια... Ωραία ήταν... Έχω σταμπάρει τους μεζέδες ενός ουζερί και το ματιάζω κάθε φορά που πάμε προς τα εκεί…
 
Ελπίζω να είχατε μια πολύ καλή μέρα!
Αύριο πρωινό ξύπνημα… 
Δεν μαντεύω φιλιά τέτοια ώρα…
Καλό βράδυ!
Φιλιά!
 
Ευγένης προς Αλέξη
Που είσαι τρελό αγόρι σήμερα;
Καλοπερνάς; Κολυμπάς;
Πήγα βόλτα, γύρισα, μαγειρεύω!  Καθάρισμα αύριο, σήμερα βαριέμαι!
Φιλιά πολλά!
 
Αλέξης προς Ευγένη
Παιδεύομαι μ' ένα ποίημα (για ποιόν; για σένα φυσικά).
Το ποίημα έχει απόλυτη προτεραιότητα,
Ούτε αναρτήσεις, ούτε τίποτα
Επανέρχομαι
Ξενικός
 
Αλέξης προς Ευγένη
... ένα γρήγορο διάλειμμα, να αποφορτιστεί η υπερβολική ένταση της δημιουργίας (!)
Το ποίημα θάναι πιο γλυκό κι απ΄ό,τιδήποτε γλυκό, τύφλα νάχουν τα σιροπιαστά της Πόλης.
Φαντασία αχαλίνωτη!
Ήπια παγωμένο τσάι να δροσιστώ.
Επανέρχομαι !
Αλέξης
 
Ευγένης προς Αλέξη
Παγωμένο τσάι έτοιμο ή σπιτίσο;
Εγώ φτιάχνω παγωμένο τσάι μόνος μου... από το βρασμένο…
Τώρα θα φάω…
 
Αλέξης προς Ευγένη
Φασολάδα ξανά, φέτα λαδορίγανη, ελιές, κρασί, και γλυκό κουταλιού για επιδόρπιο.
Βρήκα 5 λεπτά για την ανάρτηση.
Ξανά στο ποίημα, σχεδόν τελειωμένο, όχι ακόμα τέλειο.
Ύπνος τώρα (αν οι στίχοι δεν μ' εμποδίζουν, συμβαίνει καμιά φορά...)
Χάδια, ούτε εγώ τα φανταζόμουνα, η ζέστη να φταίει;...
Αλέξης
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη μου, Ευγένη ΜΟΥ
Περί συμφέροντος, η θεωρία μου:
 
Δεν πολυπιστεύω στη λεγόμενη ελεύθερη βούληση.
Οι σχετικά πρόσφατες ανακαλύψεις γύρω από το ανθρώπινο γονιδίωμα (DNA) σαφώς υποδεικνύουν ότι η συμπεριφορά μας καθορίζεται από τα γονίδια. Άλλοι θα πρόσθεταν: κι από το περιβάλλον.
Το περιβάλλον όμως είναι δεμένο με τα γονίδιά μας. Σ’ ένα δεδομένο περιβάλλον, πάλι τα γονίδια, τα προγραμματισμένα, άρτια κι αμετάβλητα γονιίδιά μας είναι εκείνα που «ζυγίζουν» την κατάσταση και ανάλογα αποφασίζουν.
Σε υπεραπλουστευμένο σχήμα: οι άνθρωποι είμαστε τέλεια σχεδόν ρομπότ, που σε κάθε στιγμή ανατρέχουμε για απόφαση στα γονίδια. Η τεράστια ποικιλία καταστάσεων κι ερεθισμάτων μάς δίνει απλώς την ψευδαίσθηση ότι ελεύθερα αποφασίζουμε.
Κρίνουμε κι αποφασίζουμε πάντα κατά πώς συμφέρει.

Θα τολμούσα να πω ότι ποτέ δεν παίρνουμε αποφάσεις που δεν μας συμφέρουν. Μια φαινομενικά ασύμφορη απόφαση υπακούει, συνειδητά ή ασυνείδητα, σ’ ένα ανώτερο επίπεδο συμφέροντος.

Δίνουμε μια μάχη. Πεθαίνουμε σε μια μάχη. Λογικά, δεν συμφέρει να χαθούμε. Στο υποσυνείδητό μας όμως, ή και εντελώς συνειδητά, προτιμούμε το θάνατο γιατί μας συμφέρει να μη φαινόμαστε δειλοί, ή μας συμφέρει να δείχνουμε θαρραλέοι περισσότερο από το να δείχνουμε δειλοί, ή μας συμφέρει περισσότερο μια υστεροφημία μαρτυρική παρά μια συνέχεια ύπαρξης χωρίς φωτοστέφανο.
Δεν είναι μόνο θέμα δόξας. Ο αυτόχειρας επιλέγει τη μη ύπαρξη από τη ντροπή, ή από την οδύνη της συνέχειας.
Οι γονείς θυσιάζονται για τα παιδιά τους. Το προστάζει το έντσικτο. Αλλά τί άλλο είναι το ένστικτο από μια συστάδα καλά προγραμματισμένων γονιδίων για ορισμένες καταστάσεις συμπεριφοράς;
 
Έρωτας, αγάπη, στοργή. Και παρεμφερείς έννοιες.
Όλες συνδέονται άρρηκτα με το συμφέρον. Ο έρωτας, μάλιστα, απαιτεί ανταπόκριση. Χωρίς την – παράλογη καμιά φορά – προσδοκία ανταπόκρισης, δεν θα κρατήσει για πολύ η ερωτική μας συμπεριφορά. Θα στραφεί αλλού, ακόμα στην απελπισία. Τα γονίδια καθορίζουν αν θα αντέξουμε τη συνέχεια της ζωής και πώς θα είναι αυτή η συνέχεια.
Άδολη αγάπη; Και το ευχαριστώ που περιμένουμε; τη δική μας, εγωιστική ικανοποίηση ότι προσφέρουμε, ότι νιώθουμε ωραία, ακόμα και στη θυσία; Θυσία φαινομενική, γιατί μας συμφέρει να σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας ότι συμπεριφερόμαστε με ανωτερότητα. Νιώθουμε την ανάγκη αυτής της ικανοποίησης.
 
Συμφέρον στη φιλία.
Τείνω να πιστεύω ότι η φιλία είναι κι από τον έρωτα ανώτερη. Γιατί ο έρωτας έχει σύμμαχο το ένστικτο, τη γενετήσια ορμή. Η φιλία κινείται σε πνευματικό επίπεδο κι είναι ίσως πιο δύσκολο να συντηρείται.
Θα χαρακτήριζα τη φιλία σαν έρωτας πνευματικός ανάμεσα σε δύο άτομα του ίδιου φύλου. Το θέμα περιπλέκεται όταν (με την προσταγή συμπεριφοράς των γονιδίων) ο ένας από τους δύο προσβλέπει όχι μόνο σε πνευματική καλλιέργεια κι ανταλλαγή, αλλά ερωτεύεται το σώμα του άλλου, ορέγεται σαρκική συνάφεια. Όταν υπάρχει ερωτική ανταπόκριση, η φιλία γίνεται έρωτας κι ακολουθεί τη σχετική πορεία. Όταν δεν υπάρχει αυτή η ανταπόκριση, θα χρειαστεί ειδική προσπάθεια για να κρατηθεί η φιλία σε καθαρά πνευματικό επίπεδο. Οι αποφάσεις έχουν και πάλι να κάνουν με το ζύγισμα του τί συμφέρει. Μπορεί ο επιρρεπής σε σαρκικές επιδιώξεις να το πάρει απόφαση ότι η «αγνή» φιλία με τον άλλον αξίζει (συμφέρει) περισσότερο από συνεχείς κεκαλυμμένες απόπειρες για ερωτικό προσεταιρισμό. Μπορεί και το αίσθημα της ντροπής να είναι τόσο ισχυρό, που αποκλείει οποιοδήποτε άνοιγμα. Συστολή και ντροπή είναι ισχυρότατα αποτρεπτικά για να εκδηλώνουμε τις μύχιες επιθυμίες μας.
 
Δύσκολος ο «τοκετός».
Αξίζει; Άνθρακας ο θησαυρός;
Εσύ θα το κρίνεις.
Με το ποίημα αυτό, είχα σκοπό να αποδιώξω από τη σκέψη σου κάθε υποψία ότι η φιλία μας συνηρείται, όσο εμένα αφορά, από «συμφέρον». Ήθελα, ειλικρινά, να γράψω ένα ποίημα που θα σ’ ενθουσίαζε...
Λίγο πιο πονηρά, ίσως, ένα ποίημα που να σου προκαλεί ρίγος, στύση.
Ένα ποίημα που θα σε οδηγούσε στο λουτρό – μεταφορικά το εννοώ.
Ένα ποίημα, που μετά απ αυτό δεν θα έγραφες ποτέ πια ότι δεν σ’ αρέσει να είσαι από κάτω (ε, αυτό κι αν είναι πονηρή, παμπόνηρη σκέψη...)
 
Να παραδεχτώ εδώ ότι το ποίημα αυτό, το περίμενα ακόμα καλύτερο...
Είναι δεδομένο: θέλω να γράψω μια σειρά όμορφα ποιήματα για σένα. Ποιητικός διάλογος.
 
Και τώρα, τις καθιερωμένες αναρτήσεις - στην ώρα τους.
Με χάδια, σαν το ποίημα που ακολουθεί...
Αλέξης
 
Ευγένης προς Αλέξη
Καλημέρα Αλέξη!
Σήμερα είχα μια γεμάτη μέρα, τώρα έφυγε ο Γρηγόρης και έμεινα μόνος μου.
Ωραία η άποψή σου και φαινομενικά ορθή, πάνω στο θέμα των γονιδίων και του συμφέροντος, δεν έχω διάθεση να σκεφτώ αυτή τη στιγμή για να το αναλύσω…
 
Ποιος τοκετός;
Τι να «αξίζει»;
«Άνθρακας ο θησαυρός» ποιός θησαυρός; Για κάνε τις απαραίτητες επεξηγήσεις και μην τις αφήσεις για άλλο μήνυμα όπως πολλά άλλα ερωτήματα και απορίες.
 
Πάλι κάνεις το ίδιο, δεν ΕΙΠΑ εγώ ότι η φιλία μας συντηρείται από συμφέρον, το συμπέρανα από τα λόγια σου, και απλά έθεσα το ερώτημα. Είπες ότι δεν είναι από συμφέρον και είμαστε εντάξει, δεν είχα κανένα σκοπό να σε κάνω να πεις το αντίθετο.
 
Πονηρή σκέψη και ακόμη δεν διάβασα το ποίημα, δεν είπα πουθενά ότι δεν μου αρέσει να είμαι από κάτω, μη γράφεις πράγματα που δεν έγραψα ποτέ. 
 
…..
 
Τώρα που διάβασα το ποίημα, θα ήθελα να μάθω πώς με ένα τέτοιο ποίημα μπορείς να αποδιώξεις την υποψία ότι υπάρχει συμφέρον. Ρίγος και στύση αυτά τα πέτυχες... ποίημα φιλίας δεν το λες πάντως…
Αν αυτό το πεις φιλικό, σκέψου πώς θα είναι τα ερωτικά... είναι πολύ καλό όμως, μπράβο! Κατάφερες άλλον έναν αυνανισμό.
Ποιητικός διάλογος... όταν από τους δύο, μόνο ο ένας γράφει ποιήματα;…
 
Καλό ξημέρωμα και υγρό... το δικό μου θα είναι…
Φιλιά… 
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη μου τακτομνήμονα,
Τόχω συνηθίσει, κάθε τόσο και λιγάκι χρειάζονται διευκρινισούλες σ’ αυτά που γράφω (ή γράφεις). Πλούσια η γλώσσα, πάμπολλες οι έννοιες, πονηρές οι σκέψεις.
Ανοίγω λοιπόν τις «καρτέλες» μου:
 
Από το μήνυμά σου τα ξημερφώματα
«Ποιος τοκετός;
«Τι να «αξίζει;»
«Άνθρακας ο θησαυρός» ποιός θησαυρός; Για κάνε τις απαραίτητες επεξηγήσεις και μην τις «αφήσεις για άλλο μήνυμα όπως πολλά άλλα ερωτήματα και απορίες.»
 
Ο τοκετός του ποιήματος, αγόρι μου, μεταφορικά. Μισό Σάββατο το δούλεψα, παιδεύτηκα.
Αν τελικά «αξίζει», εσύ κρίνεις, για σένα έγινε.
Αν δεν αξίζει, κατά τη δική σου κρίση, τότε «άνθρακας ο θησαυρός» από δική μου πλευρά, γιατί ήθελα να γράψω ένα πολύ πολύ καλό ποίημα.
Τώρα για το «όπως πολλά άλλα ερωτήματα και απορίες», πού χτυπάει αυτό ξαφνικά; Απο τη μία χαίρομαι που τα γραπτά μου πέφτουν σε έδαφος γόνιμου προβληματισμού, από την άλλη αρχίζω κι αμφιβάλλω για την ικανότητά μου να εκφράζομαι με σαφήνεια...
 
Ελεύθερα να απορείς και να θέτεις ερωτήματα, Ευγένη μου. Και απαντήσεις σε όλα θα δίνω, μέχρι τώρα δεν το απέδειξα;
 
«ότι η φιλία μας συντηρείται από συμφέρον, το συμπέρανα από τα λόγια σου, και απλά έθεσα το ερώτημα».
 
Την απάντηση σ’ αυτή την αιτίαση την έδωσα σε δύο σκέλη:
Με μια μικρή «πραγματεία» για το τί εννοώ με συμφέρον - μού γράφεις ότι θα το αναλύσεις αργότερα, και
Με το ποίημα που έγραψα για σένα, μια έμμεση ομολογουμένως υπενθύμηση ότι τέτοια ποιήματα, τέτοια αφιέρωση, ο Ξενικός δεν τα γράφει από «συμφέρον». Σαφώς υπάρχει αίσθημα – που εκφράζει, σύμφωνα με την πραγματεία μου, ένα επόμενο επίπεδο συμφέροντος. Εδώ, αν θέλεις, μπορείς να με πιάσεις στον ίδιο μου το λόγο. Ναι, τα ίδια τα γονίδιά μου επιτάσσουν: εξευμένισε το Ευγένη, γίνε φίλος του Ευγένη, ερωτεύσου το Ευγένη, γίνε χαλί για το Ευγένη, κλπ...
 
«θα ήθελα να μάθω πως με ένα τέτοιο ποίημα μπορείς να αποδιώξεις την υποψία ότι υπάρχει συμφέρον... ποίημα φιλίας δεν το λες πάντως…»
 
Υπέθετα – αφελώς ίσως – ότι γράφοντας για σένα ένα τέτοιο ποίημα, τόσο «προσωπικό», θα αντιλαμβανόσουνα ότι υπάρχει κάτι παραπάνω από σκέτο συμφέρον στην κίνηση αυτή. Αλλά πάλι μπορείς να με τυλίξεις με την ίδια μου την επιχειρηματολογία της πραγματείας, ότι τα πάντα ανεξαιρέτως από συμφέρον κινούνται, από τα γονίδια που μας ψιθυρίζουν σε κάθε βήμα τί να κάνουμε. Κι έτσι μένω με την αδυναμία να αποδιώξω τις όποιες υποψίες σου.
 
Ποίημα φιλίας; Ασφαλώς δεν είναι.
Καθαρά ερωτικό το ποίημα, και τολμηρό.
 
«Ποιητικός διάλογος… μόνο ο ένας γράφει ποιήματα…»
 
Καί σωστά, καί λάθος: στα ποιήματά μου (και τα μελλοντικά, ελπίζω) απευθύνομαι σε σένα, κι όπου ανάγκη θα σε βάζω – στο ποίημα – να συνδιαλέγεσαι, να ανταποκρίνεσαι. Ή από Ξενικό θα γίνομαι Φαρσαλινό στο λόγο, μπορεί και στο σώμα... (ποιητική αδεία το λένε αυτό)
 
Από προηγούμενο μήνυμά σου
«... Όσο για το αν μου αρέσει να είμαι από κάτω…  δεν θα το μάθεις… δεν θα το μάθεις.»
 
Με το ποίημα ήθελα να καταλάβω (από τις αντιδράσεις σου) αν σ’ αρέσει ή όχι να είσαι «από κάτω». Νομίζω ότι βεβαιώθηκα. Απλή περιέργεια. Μη δώσεις προεκτάσεις.
Έτσι κι αλλιώς θεωρώ ότι ΟΛΟΙ οι ομοφυλόφιλοι αρέσκονται στο να κρατάνε το λεγόμενο «παθητικό» ρόλο. Μερικοί, αρκετοί ίσως, προτιμούν να εκδηλώνονται «ενεργητικά». Θέμα προτίμησης. Ίσως δεν αρέσει σε ορισμένους που είχαν άσχημη «πρώτη εμπειρία»: βιασμός ή σχεδόν βιασμός, βίαιη διείσδυση, ανεπαρκής προετοιμασία, κλπ.
 
Πωπωπω, κόσμος και κοσμάκης πηγαίνει εκκλησία αυτή την ώρα, κι εμείς...
 
Με τα δυό μου χέρια σε χαϊδεύω, Ευγένη, σ’ όλη την πλάτη...
Αλέξης
 
Ευγένης προς Αλέξη
Καλημέρα!
Εν ώρα λειτουργίας, άμα είχα παρέα θα πήγαινα... μόλις γύρισα από τη βόλτα μου, πτώμα ολίγον. Έχω δουλειές στο σπίτι…
Διευκρινισούλες ναι, και απαντήσεις δίνεις αλλά γιατί να γίνονται μετά από μέρες όταν κοντεύουν να ξεχαστούν;
Αυτός ο τοκετός και αυτός ο θησαυρός… ναι άξιζε, ωραίο το ποίημά σου, πολύ καλό, ειδικά αν το διαβάσεις βράδυ δεν θα μπορείς να κοιμηθείς... είναι το μόνο σίγουρο... καταλαβαίνεις τι εννοώ, γιατί εκεί πήγαινε το μυαλό σου όταν το έγραφε, είμαι 99% σίγουρος…
 
Για τη σαφήνεια τώρα, ώρες ώρες δεν μπορώ να καταλάβω σε τι αναφέρεσαι όταν γράφεις, και αρχίζω εγώ να αμφιβάλω για τη νοημοσύνη μου... δεν έχουμε την ίδια ροή σκέψεων, αυτό είναι σίγουρο.
 
Την πραγματεία σου για το συμφέρον, δεν θα την αναλύσω, γιατί σύμφωνα με τη λογική, είσαι σωστός σε ό,τι γράφεις. Δεν αντιλέγω. Από αυτή την άποψη, το συγκεκριμένο  είδος του ποιήματος και του έργου της γραφής, διαχωρίζεις το σκοπό του ποιήματος, ότι από μόνο του είναι απόδειξη ότι δεν υπάρχει συμφέρον.
Σύμφωνα με την πραγματεία σου, καταρρίπτονται όλα πάλι. Νομίζω πολύ ασχοληθήκαμε με το συμφέρον, δεν νομίζεις;

Ποιητική αδεία λοιπόν, θα είμαι και συγγραφέας...

 
Στο άλλο μήνυμα δεν είπα ότι μου αρέσει ο παθητικός ρόλος, ούτε ότι δεν μου αρέσει! Πώς κατάλαβες τί θα ήθελα; Θα σε αφήσω με τη θεωρία! Αλλά αν γυρίσεις πίσω σε κάποια μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει περί σεξουαλικών θα καταλάβεις τι μου αρέσει και τι όχι.  Γιατί τα είχαμε πει περίπου όλα αυτά!
 
Ο καθένας το χαβά του, άλλος εκκλησία, άλλος καφέ, άλλος βόλτα, άλλος διαδίκτυο! Έχεις τύψεις που δεν πας εκκλησία;

Αρχίζω καθάρισμα! Σε φιλώ…

Καλημέρα! Καλό κολύμπι!
 
Πλάτη, πλάτη, πλάτη... χάιδεψε!
Ευγένης
Φιλιά!