Εξάμηνο μηνυμάτων (41)

Τεσσερακοστή πρώτη ανάρτηση του χρονικού με τίτλο «Εξάμηνο μηνυμάτων».

Αλέξης (Ξενικός) και Ευγένης (Φαρσαλινός) ανταλλάσσσουν ηλεκτρονικά μηνύματα και «γνωρίζονται» μέσα από το πληκτρολόγιο. Εδώ κι εκεί υπάρχουν αποσπάσματα ημερολογίου που φωτίζουν πιο μύχιες σκέψεις, που δεν εκδηλώνονται στα μηνύματα…

Οι αναρτήσεις ΔΕΝ είναι αυτοτελή «επεισόδια». Αποτελούν συνολικά ολοκληρωμένο έργο σε ιδιόμορφη μυθιστορηματική μορφή. Αν, αγαπητέ αναγνώστη, ήρθες μόλις τώρα σε επαφή με το έργο, προτείνω να ξεκινήσεις από την αρχή, όπως όταν πάρεις στα χέρια σου ένα νέο βιβλίο…

Έχουν προγραμματιστεί αναρτήσεις με συχνότητα «μέρα παρά μέρα».

 

 

Εξάμηνο μηνυμάτων (41)

 
Αλέξης προς Ευγένη
Ήσυχη η σημερινή μέρα – ήσυχα στη θάλασσα δηλαδή, και μεσημέρι με λίγο πρόχειρο φαγητό. Ο ύπνος μετά, αμέσως μετά την επιστροφή στο σπίτι. Το αργό ξύπνημα. Το πρώτο ποίημα από μια σειρά που προορίζεται για σένα. Έλεγα να προλάβω να σου στείλω το ποίημα αυτό αλλά δεν ξέρω, δεν είναι τελειωμένο. Μπορεί σε καμιά ώρα.
 
Πάντως, στην ουσία, για μένα το ταξίδι μας ήδη άρχισε... Νοερά θα βρίσκομαι δίπλα σου σε κάθε βήμα. Θα νιώθεις την αόρατη παρουσία μου. Όλα όσα θα χαίρεσαι, να τα χαίρεσαι και για μένα.
 
Χάδια, φιλιά στις θηλές...
Αλέξης
 
Ευγένης προς Αλέξη
Αλέξη μου, τελευταίο μήνυμα αυτό για πριν τις διακοπές…
 
Ήσυχη και εδώ η μέρα μου, κοιμήθηκα λίγο το μεσημέρι αλλά δεν έκανα καλό ύπνο… ταραγμένο πολύ με όνειρα άσχετα και άτομα ακόμη πιο άσχετα. Σηκώθηκα με κεφάλι βαρύ, συνήλθα πόση ώρα μετά, ήρθε η ξαδέρφη μου από δίπλα και ήπιαμε καφέ, ήρθαν κι  ο νονός μου... Πέρασε η ώρα, τώρα νύσταξα και θα ετοιμαστώ για νάνι, αύριο στις 3 παρά θα ξεκινήσω. Κάνει ζέστη εδώ σήμερα και δεν μ’αρέσει.
 
Το ταξίδι «μας»; Μου κάνει εντύπωση, πως το θεωρείς ταξίδι μας… όχι πως δεν μου αρέσει η ιδέα, αλλά τέτοια ταξίδια προτιμώ να είναι πραγματικά. Τέλος πάντων…
Θα τα χαίρομαι λοιπόν…  
Ευ.
 
 
από το ημερολόγιο του Αλέξη

Δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια να παρακολουθήσω την αναχώρηση του Ευγένη. Έφτασα από νωρίς στην αποβάθρα, λίγο στην άκρη. Μέσα από το αυτοκίνητο έβλεπα τους πάντες, χωρίς να με βλέπουν. Τα μαύρα γυαλιά με δυσκόλεψαν λιγάκι αλλά δεν ήθελα να το διακινδυνέψω. Τον είδα να έρχεται, τους είδα, τους δυό τους δηλαδή. Μ’ έναν ελαστικό δρασκελισμό, πραγματικά αθλητικός τύπος. Καλοσχηματισμένες κνήμες. Μηρός δεν φαινόταν. Όμορφο κεφάλι, γρήγορες κινήσεις… Κοκκίνισα κι έτρεμα τη στιγμή που πέρασε, πέντε μέτρα μπροστά στο αυτοκίνητο. Δευτερόλεπτα, κι ανέβηκαν τη σκάλα του πλοίου. Πού να άφησε το αυτοκίνητο, άραγε;

Και σ’ όλη τη διαδρομή πίσω στο σπίτι να παλεύω με την παρόρμηση να γυρίσω στο λιμάνι! Να προλάβω να μπω σαν τελευταίος στο πλοίο!

 
 
από το ημερολόγιο του Αλέξη (μια μέρα αργότερα)
Δύσκολη νύχτα… Δεν μπορώ. Ένα ιδιόμορφο σύνδρομο στέρησης. Τα βάζω με το πληκτρολόγιο. Ποίηση, στην ποίηση η καταφυγή! Το περιμένει κι εκείνος!
 
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη μου Σιφνογυρισμένε,
Κάτι είχες γράψει για επιστροφή αύριο και το μήνυμα αυτό είναι ένα θερμό καλωσόρισμα στη στερεά, και στα πάτρια.
Μόνο σε λόγο ποιητικό σε σκεφτόμουνα αυτές τις ατέλειωτες μέρες. Χμμμ, όχι ακριβώς, πολλές σκέψεις ήταν, όπως ήταν επόμενο, φαντασιώσεις που δεν καταγράφονται ούτε στα πιο κρυφά ημερολόγια.
Αλλά ο ποιητικός λόγος, απτή πραγματικότητα. Το βλέπεις παρακάτω.
12 ποιήματα – μαζί με το πρώτο, που το έχεις ήδη λάβει την προηγούμενη της αναχώρησης.
Τα άλλα 11, ένας νέος θησαυρός.
Βρε Ευγένη, δεν το πήρες είδηση ότι στο ταξίδι σου σε ακολουθούσα;
Για διάβασε τα ποιήματα, με την ησυχία σου. Πέφτω πολύ έξω;
Μπορεί οι διαδρομές να μην είναι ακριβώς αυτές που περιγράφω. Ήταν, Ευγένη μου, ένα φανταστικό ταξίδι!
Το χαρήκαμε κι οι δυό, όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται το σχήμα...
 
Ζέστη εδώ. Οι μέρες κύλησαν ομοιόμορφες. Κάθε μέρα θάλασσα. Τελευταία μέρα αύριο. Μετά κλείνω κι εγώ τσάντες και σακκίδια. Αλλά έως τότε θα τα πούμε ακόμα.
 
Συνολικά, σε 4 μήνες έγραψα 35 ποιήματα για σένα. Για σκέψου το λίγο. Θα γίνεις διάσημος, βρε!
Σού το λέει ένας χαδιάρης Αλέξης...
 
Ευγένης προς Αλέξη
Καλημέρα Αλέξη μου!
Σήμερα γυρίσαμε, δεν πρόλαβα όμως να κοιτάξω το ταχυδρομείο μου, έχουν έρθει και συγγενείς και ήμουν στη γύρα...Τώρα μαζεύτηκα, ύπνο, και αύριο πρωί εκκλησία, θα τα ξαναπούμε λοιπόν. Σε φιλώ γλυκά, μου έλειψες μπορώ να πω με βεβαιότητα…
Ευ.

Αλέξης προς Ευγένη
Μεσάνυχτα, και φιλάω την οθόνη με το μήνυμά σου…
Ευγένη μου,
Τα παράξενα της μοίρας: σ' ένα από τα ποιήματα έλεγα ότι το ταξίδι θα κρατούσε "μέρες οχτώ".
Όταν τελείωσε το ποίημα, μέτρησα τις μέρες. Μού βγήκαν μόνο 7...
Να αντικαθιστούσα το 8 με το 7 ; Δεν μού πήγαινε η μελωδία του στίχου.
Και να που, σήμερα, πράγματι, 8 μέρες συμπληρώνονται. Μαζί μου η μούσα! Προφητική η έμπνευση! Ο στίχος με το 8 δικαιωματικά έτσι θα μείνει...
 
Οι λεπτομέρειες συνθέτουν τη ζωή.
Χάδια δυνατά!
Αλέξης
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη μου, εν Φαρσάλοις,
ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ ΣΤΑ ΠΑΤΡΙΑ !
Φανταζόμουνα ότι θα σ' έχουν από κάθε μανίκι αρπάξει συγγενείς και χωριανοί, κι ότι εκεί στο πατρικό σου δεν κινείσαι με την ελευθερία των Ιωαννίνων για να στέλνεις μηνύματα.
Θα τα πούμε, φυσικά, όταν μπορείς - όταν μπορούμε.
Σήμερα έως το μεσημέρι δεν το κουνάω από δω. Περιμένω επίσκεψη επαγγελματική. Λίγη θάλασσα αργότερα.
Αύριο πρωί με τη δροσούλα στέλνω τις τελευταίες μεταφράσεις. Μετά θα ποτίσω γλάστρες και θα ελέγξω αν είναι όλα εντάξει. Το βράδυ θα συμμαζέψω τα του σακκιδίου. Μεθαύριο πρωί, πολύ πρωί φεύγω κι εγώ...
 
Το πόσο καλά είχες φωλιάσει στο μυαλό μου, θα το καταλάβεις από τα ποιήματα.
 
Εκκλησιαζόμενος βρε;
Χάδια με όλο μου το σώμα...
Αλέξης
 
Ευγένης προς Αλέξη
Καλησπέρα πια! Ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα και ηλεκτρονικά αλλά και για τα τηλεφωνικά! Πήγαμε εκκλησία, γυρίσαμε, τώρα θα φάμε και πεινάω σαν λύκος!
 
Η αλήθεια είναι ότι ο υπολογιστής που έχω εδώ είναι σταθερός κι αρχαίος και δεν τρέχει καθόλου. Οπότε δεν τον πολυανοίγω. Όταν έρχομαι εδώ εκκλησιάζομαι πότε-πότε, εδώ μου αρέσει (παιδικά βιώματα…) Έχω βάλει και στο πρόγραμμα μια εκδρομή στο Πήλιο από βδομάδα.
Σήμερα το βράδυ έχουμε συναυλία, αλλά με αυτή τη ζέστη πολύ φοβάμαι ότι δεν θα είναι επιτυχημένη!
Ξέρεις τι φοβάμαι ε; Ότι θα αρχίσω να διαβάζω ποιήματα και θα ξεσηκωθούν τα ορμονικά μου, ξέρεις τώρα... διακοπές, κορμιά, αδυναμία εκτόνωσης της έντασης της σωματικής… Πίκρα από μια πλευρά... αλλά θα τα διαβάσω και ό,τι γίνει, χαδιάρη Αλέξη…
 
Για το πόιημα «ελεύθερος παθών», το γνωστό, το έχω διαβάσει, είναι σαν κάποιες στιγμές που έχω σκεφτεί ότι μπορεί να μου τύχουν στο μέλλον… δεν το απεύχομαι... απλά δεν ξέρω πόσο άνετος θα είμαι... 
 
…..
 
Τώρα ηρεμία στο χωριό... μην αργήσεις να μου στείλεις…
Σήμερα έμεινα μόνος, όλοι πάνε συναυλία. Ίσως πάρω το αμάξι να πάω καμιά βόλτα μόνος μου. Θα δω.
Εσύ; Πως ήταν οι μέρες σας; Κάτι ενδιαφέρον;
 
 …..

Πάω να φάω! Όχι όμως λαχταριστή φρουτοσαλάτα, αλλά φαγητό κανονικό! Πόσα κιλά θα πάρω δεν ξέρω! χαχαχαχα! Καλή όρεξη!
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη μου, αμάνικε...
Αχ, αυτό το αμάνικο τί μου κάνει!
Δες και το ποίημα…
Έπεσα σε εκσταση όταν ξανάκουσα τη φωνή σου! Αχ…
Στο Πήλιο θα πας;
Μη σε ξεγελάσει κάνας νεαρός κένταυρος!
Χάδια με χέρια στο… αλογίσιο μέρος του κενταύρου!
Το γνήσιο "πράμα" μόνο από τον Αλέξη...
 
Ευγένης προς Αλέξη
Σαν δεν ντρπόμαστε λέω εγώ! Λένε τέτοια για τους κενταύρους;  Και άμα είναι νεαρός.. μπορεί να μου αρέσει κιόλας! Φετίχ το αμάνικο; Είναι είναι...  Ωραίο ποίημα. Είναι φορές που κάποιοι σου μιλάνε, και εσύ κοιτάς και προσέχεις άλλα πράγματα, όπως ας πούμε τους μυς του λαιμού. Και όχι μόνο, να γδύνεις τον άλλον με τα μάτια…
Στο "¨ατελείωτα χέρια σου έργο γλυπτικής" γέλασα... ατελείωτα; Πάνε με το ύψος και αυτά! Και έργα γλυπτικής… δεν άρχισα ακόμη τις πρωτεϊνες! Κάψες έχεις αγορίνα; Εγώ να δεις…
Προσοχή με ό,τι λέμε στο τηλέφωνο, ε! Καλύτερα όχι, όσο βρίσκομαι εδώ.
 
Αλέξης προς Ευγένη
Το μήκος των χεριών ανάλογα με το ύψος;
Μπορεί...
Αλλά στις φωτογραφίες σου μια χαρά δείχνουν, και μακριά...
Έπειτα, για να βάλουμε λίγο πιπέρι στο πληκτρολόγιο:
Είναι ΟΛΑ κατ' αναλογία του ύψους;
Όχι υπεκφυγές, παρακαλώ.
Καληνύχτα (εσύ με... κενταυρικό, εγώ ξέρεις πώς...)
Χάδια κάτω από το... σλιπάκι,
Αλέξης
 
Ευγένης προς Αλέξη
Καλημέρα!
Ε ναι βρε παιδί, συνήθως τα χέρια μας, φτάνουν μέχρι το μισό της απόστασης μηρού - γονάτου! Παντού υπάρχει συμμετρία! Ακόμη και εκεί που θέλεις να βάλεις πιπέρι υπάρχει ένα είδος αντιστοιχίας αλλά δεν ξέρω ποια ισχυεί! Το δάχτυλο; Η μύτη; Το ύψος; Δεν ξέρω..
Χάδια κάτω από το σλιπάκι... παρασύρεσαι... χιχιχι!
Φιλιά!
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη μου, τακτικά εκκλησιαζόμενε
Καλημέρα!
Πριν μπω στο λουτρό (χεχε, το λουτρό...), μερικές διευκρινισούλες κι απορίες:
 
Χάδια κάτω από το σλιπάκι: θα είχες αντίρρηση δηλαδή; Εδώ έχεις καλοδεχτεί – φραστικά – χάδια λίγο παντού, και φιλιά παντού. Το σλιπάκι είναι το άγιο των αγίων;
 
Διαστάσεις πέους (για να μην ξοδεύουμε άδικα το πιπέρι). Όχι, δεν υπάρχει, στατιστικά, καμιά αξιόπιστη αντιστοιχία. Ενδείξεις μόνο, αλλά τίποτα με βεβαιότητα. Ως προς τις ανθρώπινες φυλές, κάποια διαφοροποίηση παρατηρείται: η μαύρη φυλή φαίνεται να είναι πιο προικισμένη, ενώ η κίτρινη φυλή ικανοποιείται με μάλλον μικρότερα μεγέθη.
 
Κατά παράδοξο τρόπο, πολλοί ομοφυλόφιλοι επιθυμούν σφόδρα τα μεγάλα μεγέθη, ενώ κατά τη διείσδυση στον πρωκτό, αυτό είναι μάλλον πρόβλημα: δεν είναι φρόνιμο να μπαίνει μέσα πάνω από 17εκ. Το παραπάνω χτυπάει την καμπύλη του κόλου εντέρου και δεν προκαλεί καμιά ευχαρίστηση, αντιθέτως... Φυσικά, παίζει ρόλο κι η στάση του σώματος.
 
Τώρα, αν έχεις την ανομολόγητη περιέργεια (καλά, καλά, μη φωνάζεις, ΟΛΟΙ την έχουμε, τί αρσενικά είμαστε...) για την δική μου συγκεκριμένη ανατομική εμφάνιση, ευθαρσώς δηλώνω ότι στη χούφτα μου κρατάω το 10% του ύψους μου.
 
Σ’ έπιασα! Θα ανατρέξεις τώρα σε παλαιότερα, πολύ παλαιότερα μηνύματα για να βρεις το ύψος μου. Εδώ σε θέλω, αρχειονόμε!
 
Αυτό, γιατί μου απαγόρεψες πρόσβαση κάτω από το σλιπάκι (να καταλάβω κι εγώ με τί μέγεθος έχω να κάνω...)
 
Αυτό που έγραψα για φετίχ, μην το παίρνεις κατά γράμμα. Δεν έχω κανένα φετίχ. Απλώς το αμάνικο «αναδεικνύει». Γι’ αυτό μ’ αρέσει.
 
Εκκλησιασμός. Για ατμόσφαιρα (υπάρχει, το παραδέχομαι) ή από εσωτερική ανάγκη; Ή ακόμα και για λόγους κοινωνικούς;
 
Αυτά, Ευγένη μου, και τώρα στο λουτρό...
Χάδια, επιμένω, με όλο μου το σώμα (και σε καλύπτω ΟΛΟ, είμαι ψηλός... Τώρα, πού ακριβώς θα βρίσκονται ορισμένα μέρη του σώματός μου, το αφήνω στη δική σου διάκριση)
Αλέξης
 
Ευγένης προς Αλέξη
Καλησπέρα!
Το σλιπάκι είναι το άγιο των αγίων… αν σκεφτείς πώς το έχω διαφυλάξει μέχρι τώρα. Δεν είναι άβατο;
 
Κάπου είχα ακούσει ότι οι μαύροι είναι πιο «προικισμένοι» επειδή οι γυναίκες της φυλής έχουν πιο ψηλά τη μήτρα ή κάτι τέτοιο... δεν το έχω ψάξει και πολύ όμως!
Ίσως τα μεγάλα μεγέθη είναι και φαίνονται πιο «χορταστικά» στο μάτι, από πίσω μπορεί να μην είναι και τόσο βολικό όπως είπες. Όχι, δεν έψαξα να βρω το ύψος σου, στο περίπου όμως κατάλαβα! Δεν θέλει και πολλή σκέψη! Μια χαρά είσαι! Δεν θα καταλάβεις με τί μέγεθος έχεις να κάνεις, θα κρατήσω απόρθητο το δικό μου το φρούριο!
 
Το θέμα με το αμάνικο είναι να αναδεικνύει και κάτι το όμορφο! Ε ναι, τότε είναι  ξεσηκωτικό!
 
Εκκλησιασμός για ατμόσφαιρα, εσωτερική ανάγκη, για κοινωνικούς λόγους, όχι. Όλο το χωριό το γνωρίζω άλλωστε, μια καλημέρα θα την πεις σε πολλούς.
 
Ελπίζω να ήταν «καλό »το λουτρό! Χεχε! Αυτό που λες: χάδια με όλο το σώμα δεν είναι χάδια, είναι κάτι παραπάνω. Μάλλον γιατί δεν ξέρεις πού και σε τι κατάσταση θα βρίσκονται κάποια μέρη του σώματός σου!
 
Πήγαμε σήμερα το πρωί για καφέ και μόλις τώρα γυρίσαμε. Πολύς κόσμος και πολλοί ξένοι!
Πάντως μετά από κάνα δυο αυνανισμούς ηρέμησα και σ’ αυτό τον τομέα... αχ!
 
Τι ώρα φεύγετε; Ποιος θα φροντίζει τα λουλούδια σας;
 
Φιλιά!
Ευ.