Εξάμηνο μηνυμάτων (47)

Τεσσερακοστή έβδομη ανάρτηση του χρονικού με τίτλο «Εξάμηνο μηνυμάτων».

Αλέξης (Ξενικός) και Ευγένης (Φαρσαλινός) ανταλλάσσσουν ηλεκτρονικά μηνύματα και «γνωρίζονται» μέσα από το πληκτρολόγιο. Εδώ κι εκεί υπάρχουν αποσπάσματα ημερολογίου που φωτίζουν πιο μύχιες σκέψεις, που δεν εκδηλώνονται στα μηνύματα…

Οι αναρτήσεις ΔΕΝ είναι αυτοτελή «επεισόδια». Αποτελούν συνολικά ολοκληρωμένο έργο σε ιδιόμορφη μυθιστορηματική μορφή. Αν, αγαπητέ αναγνώστη, ήρθες μόλις τώρα σε επαφή με το έργο, προτείνω να ξεκινήσεις από την αρχή, όπως όταν πάρεις στα χέρια σου ένα νέο βιβλίο…

Έχουν προγραμματιστεί αναρτήσεις με συχνότητα «μέρα παρά μέρα».

 

Εξάμηνο μηνυμάτων (47)

Ευγένης προς Αλέξη
Αλέξη μου!
Χμμμ εδώ ερχόμαστε στο πιο θελκτικό υποκείμενο των ποιημάτων αυτών... όμορφα, πολύ όμορφα, κατάλληλο για να κλείσει αυτή η θεματική ενότητα.
Αλήθεια είπες αυτή τη φράση για την περιποίηση χαμηλόφωνα;
Αλήθεια πρότεινε να πάτε σπίτι για ποτό; Περιμένω απάντησή σου τώρα!
Εμένα πάλι, με έχεις καταντήσει οπτασία μέσα στο πλήθος…
 
Αλέξης προς Ευγένη
(ξημερώματα...)
Ευγένη μου, ανακριτά,
Εγώ τη φράση αυτή για περιποίηση την είπα, χαμηλόφωνα, αλλά (κι αυτό ΔΕΝ περιλαμβάνεται στους στίχους) πρόσθεσα με χιούμορ κάτι για το υδροθεραπευτήριο από το οποίο βγαίνεις περδίκι - οπότε δεν μπορούσε να πάρει την όλη φράση διφορούμενη.
Για τη συνάντηση, μέρες μετά, στην παραλία, μέσα στον πολύ κόσμο. ΝΑΙ, αυθόρμητα με χαιρέτησε πολύ εγκάρδια, με θυμήθηκε, αλλά εκεί σταματάει η πραγματικότητα και αρχίζει η φαντασίωση στο ποίημα.
Δεν πρόσεξες ότι και στα 9 ποιήματα εμφανίζομαι να έχω πάει κάπου ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ;
 
Και τώρα για το μάλωμα μ’ ένα παλαιό "φίλο". Φυσικά δεν μαλώσαμε για προοπτική γηρατειάς. Εβδομάδες αργότερα για κάτι άλλο, αφορμή γύρευα κι εγώ να διακόψω. Αλλά όντως, έφυγε για Αργεντινή, όπου είχε συγγενείς.
 
Κι ένα τελευταίο: ΔΕΝ σε ειρωνεύομαι. Δεν καταλαβαίνω ποιό σημείο σού άφησε αυτή την εντύπωση. Αισθάνομαι πάντα χαρούμενος όταν μεταξύ μας όλα πάν ρολόι. Δεν διακινδυνεύω την καλή αυτή ισορροπία με ειρωνείες. Μήπως δεν εκφράστηκα καλά πουθενά;
 
Καληνύχτα!
Με χάδια να κοιμηθείς! Δικά μου, εννοείται…
Αλέξης
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη μου,
Πολλά και λίγο ετερόκλητα αυτά που είπαμε τηλεφωνικώς. Χάρηκα.
Λίγες μέρες ακόμα και τότε, τα κεφάλια μέσα.
Έβαλα σε σειρά τα 9 ποιήματα της «απουσίας του Ξενικού» (της Ικαρίας, δηλαδή).
Παραθέτω τη σειρά παρακάτω. Υπάρχει μια συγκεκριμένη δομή.

1)       Όσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος να υλοποιηθεί ο πειρασμός, τόσο πιο έντονη η δική σου παρουσία ή αντίδραση.

2)       Με την πάροδο των ημερών, η παρουσία σου τείνει να εξασθενήσει, δεν χαλαρώνει όμως η αντίδρασή σου. Γίνεται πιο αιχμηρή όταν ο κίνδυνος μεγαλώνει.

3)       Στο πρώτο και το τελευταίο ποίημα, η απλή ανάμνησή σου αρκεί για να μη δίνω συνέχεια (στο πρώτο, γιατί είναι πολύ νωπή ακόμα η στιγμή που αποχωριστήκαμε, στο τελευταίο γιατί υπάρχει πια το άμεσο όραμα της επιστροφής).

 
Σε σωστή σειρά τα 9 ποιήματα:
 
γιος ξενοδόχου
ο πειρασμός μόνο στη φαντασία. Θυμάμαι το φιλί σου του αποχαιρετισμού, το ίδιο πρωί που ξεκίνησα.
 
βυθός
ο πειρασμός στη φαντασία, αν και το σκάσιμο της μπάλας ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου, κάτι θα μπορούσε να σημαίνει. Κολυμπάς δίπλα μου.
 
κατάστημα
πραγματικός πειρασμός, με προοπτική, και βρίσκομαι κοντά στο να ενδώσω, αλλά από την αρχή της πλοκής σε βλέπω συνέχεια μπροστά μου. Εμπόδιο πραγματικό σαν παρουσία και μόνο.
 
άλσος
ήπιος ο πειρασμός, αλλά αντικειμενικά αδύνατο να εξελιχτεί. Με περιμένεις στην έξοδο του άλσους.
 
στάση λεωφορείου
πειρασμός προκλητικός αλλά με αδυναμία εκπλήρωσης. Κάθεσαι δίπλα μου στο λεωφορείου και υπενθυμίζεις ότι μαζί θα γεράσουμε. Εδώ έχουμε καί έντονη παρουσία, καί αντίδραση.
 
λουτρόπολη
συνειδητή αποφυγή του πειρασμού. Από μακριά απλώς παρακολουθείς. Ουδέτερη παρουσία, καμιά αντίδραση.
 
αναμνηστικά είδη
πειρασμός με προοπτική, αλλά από το δρόμο φωνάζεις δυνατά, με θυμό = έντονη αντίδραση.
 
νεαρός του συνεργείου
πειρασμός με καθαρή πρόσκληση. Περνάς φευγαλέα από κοντά μου χωρίς χαιρετισμό. Η παρουσία ελάχιστη αλλά πολύ έντονη αντίδραση.
 
μετανάστης
πειρασμός στη φαντασία μου, με αυτόβουλη άρνηση. Οι μέρες τελειώνουν. Δεν εμφανίζεσαι αλλά ήδη σκέφτομαι την αυριανή μέρα της επιστροφής.
 
Δεν μπορώ να αποκλείσω ότι θα υπάρξουν αλλαγές στο μέλλον.
Χρονολογικά κάπου έτσι έχουν τα πράγματα, σαν πραγματικότητα (με εξαίρεση το «αναμνηστικά είδη», γιατί σ’ αυτό το κατάστημα μπήκα επανειλειμμένα)
Πες κι εσύ μια γνώμη, μια και η δική σου «παρουσία» μετράει εδώ.
Μια σειρά ποιημάτων που με ικανοποιεί τα μέγιστα, παρά την επαναλαμβανόμενη θεματολογία.
 
Ένα ευχάριστο υπόλοιπο βράδυ ακόμα,
Χάδια χαλαρωτικά,
Αλέξης
 
Ευγένης προς Αλέξη
Αλέξη μου!

Δηλαδή το παιδί του συνεργείου δεν την άκουσε την προκλητική κουβέντα όπως θα ήθελες να την πεις. Κρίμα βρε παιδί… Ξέρω ότι δεν πήγες μόνος σου, έπρεπε όμως να πας και καμιά βόλτα ολομόναχος... έτσι να δεις αν κουνιούνται οι βάρκες. Και μετά σε αναγνώρισε κιόλας και σε χαιρέτησε, ε;…

Για τον Αργεντινό, βρήκες αφορμή να διακόψεις από φιλία, μάλλον σου έκανε πολύ κακό η παρέα μαζί του...

 
Ωραία τα είπαμε στο τηλέφωνο, ναι. Είδες που κολλάμε και δεν έχουμε τι να πούμε; Περίεργο, αλλά δεν έχουμε κοινά, εκτός των ποιημάτων (πλάκα κάνω…)
 
Έβαλες σε σειρά τα ποιήματα, θα τα βάλω σε σειρά όταν πάω σπίτι, αν και τα έχω με την ημερομηνία που μου τα έστειλες. Θα δω πώς θα τα φτιάξω. Δεν έχω να προτείνω κάτι όσον αφορά τη σειρά των ποιημάτων, σίγουρα εσύ τα γνωρίζεις μέσα και έξω και ξέρεις πώς να τα βάλεις στη θέση τους. Επαναλαμβανόμενη θεματολογία, δίκιο έχεις, έχουν κοινά τα ποιήματα αυτά, τη σκέψη της επαφής και το εμπόδιο της επαφής.
Αλλά όπως και  νάχει, είναι ξεχωριστά καθώς χαρακτηρίζουν μια περίοδο του ποιητή. Στην περίπτωση αυτή, τις διακοπές σου.
Σε καλημερίζω αν και έχει πάει 12:09.
Καλό μεσημέρι!
Φιλιά!
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη μου, γυμνέ ευπρεπιζόμενε.
Φταίω εγώ μετά αν, αντί να επιζητώ τηλεφωνική επαφή, τρέχω με 120 προς τα βράχια της Βουλιαγμένης για να βρώ εκεί... παρηγοριά;
Όχι, κύριε, αφού είχαμε 1-2 ώρες πολύτιμης προσωπικής ελευθερίας, προτίμησα να καλέσω τον αριθμό που ξέρω πια απ έξω. Αλλά ο... καφές πιο σημαντικός από την τηλεφωνική επαφή - και γυμνός. Θα μπορούσα κι εγώ στο πι και φι να γυμνωθώ. Έτοιμοι οι δυό για τηλεφωνικό σεξ!
Βρε βρε βρε προτεραιότητες που επικρατούν στα Γιάννενα...
 
Φυσικά, πλάκα κάνω (κι εγώ) για άλλη μια φορά!
 
Μού κίνησε την περιέργεια το απόρρητο ιστολόγιο που συντηρείς σαν ημερολόγιο.
Επίτρεψέ μου να σου κάνω μερικές ερωτήσεις πάνω σ' αυτό:
 
Γιατί ιστολόγιο - εφόσον δεν προορίζεται για ανάγνωση από τρίτους. Θα μπορούσες να πεις τις σκέψεις σου σ' ένα απλό φάκελο.
Προσθέτεις τακτικά εγγραφές;
Σβήνεις εγγραφές;
Από πότε υπάρχει;
Ξαναδιαβάζεις καμιά φορά τις παλαιότερες εγγραφές;
Υπάρχουν αναφορές στον Ξενικό; Πολλές; Απόρρητες; (αφελής ερώτηση...)
 
Και μετά μου γράφεις ότι δεν έχουμε πια θέματα προς συζήτηση.
Να σου δώσω εγώ θέματα:
 
Θέλω να εκδώσω ένα μέρος έστω των ποιημάτων μου. Το σκέφτομαι μέρα νύχτα.
Η αλήθεια είναι ότι έχω απελπιστεί. Δεν θέλω να πάνε χαμένα τα ποιήματά μου, Ευγένη μου. Είναι κακό να θέλω να πετύχω ευρύτερη διάδοση;
Με αυτό τον καημό θα μπω στο φθινόπωρο.
Αλλά ακόμα είναι καλοκαίρι. Ακούραστος ο ήλιος!
Χάδια στο γυμνό κορμί σου!
Αλέξης
 
Ευγένης προς Αλέξη
Καλησπέρα!
Αγαπητέ μου, δεν γίνεται να μυρίζω τα νύχια μου να δω πότε θα με πάρεις! Να μη χάνεις τις ωραίες μέρες και κάθεσαι μέσα να μιλάς στο τηλέφωνο! Να πας να κυνηγήσεις! Ακούς; Θα έχουμε ένα χειμώνα μπροστά μας!
Δεν λες καλά που δεν γλίστρησα στα πλακάκια να τρέχουμε στα νοσοκομεία. Ίσα που πρόλαβα να σκουπίσω τα πολλά νερά... Να γυμνωθείς να κάνουμε τηλεφωνικό σεξ, πλάκα κάνεις ή μήπως έχει και μια δόση αλήθειας;... Πώς θα ήταν όμως;
 
Για το ιστολόγιο το δεύτερο. 
Σ’ έναν απλό φάκελο/ημερολόγιο στον κειμενογράφο δεν μπορείς εύκολα να αλλάξεις το φόντο σου, να βάλεις ένα τοπίο, να το διακοσμήσεις όπως θες, να βάλεις διάφορα ευτράπελα στο περιθώριο! Χαχα! Όχι δεν προσθέτω τακτικά, σπάνια τώρα πια... να σκεφτείς ότι κοντά δυό μήνες έχω να γράψω κάτι, και πριν είχα πάλι κάνα δυο μήνες. Αναφέρθηκα σε σένα, αλλά όχι πολλά πράγματα.
Όχι δεν σβήνω αναρτήσεις! Είναι σχετικά νέο ιστολόγιο. Πριν δεν κρατούσα τίποτα. Και αυτό έτσι το άρχισα… Όταν μιλήσουμε ξανά θα με ρωτήσεις ό,τι θες πάνω σε αυτό!
 
Για την έκδοση, δεν λέω τίποτα. Μακάρι. Έχεις απελπιστεί για κάτι που έχεις χρόνια πολλά μπροστά σου να κάνεις, Αλέξη μου! Γιατί να πανικοβάλλεσαι; Ε, για σκέψου το ξανά;
Πώς να με πείσεις... χμμ... σε είδος... χιχι!
Χάδια λοιπόν!
Ευγένης, ο μάλλον ξαναμμένος…
 
Αλέξης προς Ευγένη
(ήδη ξημερώματα)
Ευγένη μου, βρεγμένε,
Έχεις δίκιο, ολισθηρά τα πλακίδια - μερικά ΔΕΝ είναι πάντως.
Να δεις πόσο γλιστράνε τα... βράχια! Μια φορά γλίστησα γερά, γδάρθηκα ακόμα πιο γερά. Αυτά έχει το κυνήγι (των νεαρών). Μάλιστα.
Κι εσύ μου παραπονιέσαι για τρία μέτρα τρέξιμο (γυμνό, μμμμ...) σε καθαρά πλακίδια.
 
Όσο για την ουσία του κυνηγίου, αφού κυνηγάω εσένα, οι άλλοι περισσεύουν (φιλοφρόνηση, τί να κάνουμε, πρέπει να σε καλοπιάσω - αν και το εννοώ).
 
Για το κρυφό ιστολόγιο, καλώς, έχεις δίκιο. Προσφέρει ένα πολύ ευρύτερο φάσμα έκφρασης από το ξερό το ημερολόγιο. Δεν το είχα σκεφτεί.
 
Τηλεφωνικό σεξ. Κι εγώ αδιάβαστος, αν και μου έχουν πει πώς μπορει να γίνει. Θέλει χρόνο, μεθοδικότητα, διάθεση, φαντασία. Δεν είμαι αρνητικός. Έχουμε, κατά εκατέρωθεν παραδοχή, σέξυ φωνή. Έχουμε και φωτογραφίες με μαγιώ. Ίσως προτιμότερο να ξεκινάει το πράγμα από κανονικό γδύσιμο. Αυθυποβολή χρειάζεται. Να αφήνεσαι στα χέρια, λάθος, στη φωνή του άλλου. Και φυσικά, να βάλεις ένα χεράκι εκεί που πρέπει!
 
Αλλά δεν σε βλέπω ζεστό… Ούτε τηλεφωνική επαφή με εικόνα δεν εγκρίνεις. Μπα, εύκολα εγκαταλείπεις την προσπάθεια για πρόσκτηση νέων ηδονών, Ευγένη μου...
 
Πειθώ σε... είδος για το μεγάλο εγχείρημα των εκδόσεων;
Εδώ με βρίσκεις απροετοίμαστο.
Θα πήγαινα δια πυρός και σιδήρου, βέβαια, αλλά...
Δηλαδή, θέλεις την... κυριότητα του κορμιού μου; Πολύ ελκυστικό αυτό, πολύ ελκυστικό... Κι αν πω το ναι, το μεγάλο το ναι;
 
Άντε μετά να έχεις ήσυχο ύπνο.
Χάδια με τη... γλώσσα μου!
Αλέξης
 
Ευγένης προς Αλέξη
Καλημέρα! Καλημέρα!
Ξέρω ότι μερικά πλακίδια δεν είναι ολισθηρά, έχουμε στο χωριό, εδώ όμως δεν τοποθέτησαν τέτοια!
 
Μην τα βάλεις με το κυνήγι, αυτά έχει το ξερό σου το κεφάλι που πάει στα βράχια και δεν βρίσκει ένα ίσιωμα να κάτσει να ψαρέψει!  Άντε τώρα!  Βράχια είναι, θα γλιστράνε, τι περίμενες; Ε; Δεν σου παραπονιέμαι, μια δήλωση έκανα. Και είπαμε, εγώ αν χτυπήσω ή πάθω κάτι, δεν έχω κανέναν εδώ, ένας λόγος παραπάνω να προσέχω! Αυτό όμως είναι χαρακτηριστικός φόβος που έχουν οι γέροι! Τον απέκτησα κι εγώ! Ότι είμαι δυνατός, το ξέρω και μπορώ να ξεπεράσω και μόνος μου ασθένειες (να σκεφτείς: έκανα μια επέμβαση μιας μέρας στο Βόλο και οι δικοί μου το έμαθαν το βράδυ, γιατί με κράτησαν να μείνω στο νοσοκομείο για τη νύχτα, αλλιώς δεν θα μάθαινε κανένας τίποτα) αλλά η απόσταση από τους δικούς μου σε ώρες ανάγκης, αυτό με τρομάζει…
 
Εμένα δεν με κυνηγάς, γιατί δεν μπορείς να με πιάσεις, για πολλούς λόγους... εκτός αν εννοείς το διαδικτυακό κυνήγι… τα εύκολα κυνήγια δηλαδή. 
 
Και οι δύο αδιάβαστοι είμαστε σε σεξοπαιχνίδια δια τηλεφώνου... Μια φορά μιλούσα με κάποιον και ασυναίσθητα έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτομαι διάφορα και να κάνω διάφορα. Εκεί κατάλαβα ότι πρέπει να σου βγει για να το κάνεις... πρέπει να έχεις την κατάλληλη διάθεση.
 
Πειθώ σε είδος, γιατί; Η ανταλλακτική αξία των πραγμάτων! Χαχαχα! Αστειεύομαι Αλέξη! Πολύ ελκυστικό μπορεί να είναι, αλλά από το «να το πω» μέχρι «να το κάνω» έχει τεράστια διαφορά… να τα λέω όσο τολμηρά θες, αλλά να τα κάνω... μπα.
Είχες ήσυχο ύπνο τελικά;
Χάδια με τη γλώσσα σου; Δελεαστικό... έως αφυπνιστικό!
Καλημέρα ακόμη με ήλιο!
 
 
από το ημερολόγιο του Αλέξη
Με κατατρώει η αβεβαιότητα για την υποδοχή – όχι τόσο για την υποδοχή, αλλά για τις ώρες μετά, που θα πρέπει να του εξηγήσω την πραγματική μου κατάσταση και τις ειλικρινείς, αυτή τη φορά, προθέσεις μου. Άγχος και για την πρώτη νύχτα, ή μάλλον το πρώτο αγκάλιασμα, τα πρώτα χάδια και φιλιά που τόσο απλόχερα… Δεν τολμώ να κοιταχτώ στον καθρέφτη…
 
 
Αλέξης προς Ευγένη
Ευγένη μου,
Ήταν μια μέρα από τις μελαγχολικές με την έννοια ότι δεν μου "βγήκαν" ορισμένα πράγματα όπως τα είχα προγραμματίσει.
Αν αυτά σου ακούγονται κινέζικα, δεν έχεις άδικο. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ καλά αυτή τη στιγμή.
Ας τα αφήσουμε αυτά...
 
Σε ανθρώπους που ζουν μόνοι τους - με εξαίρεση ίσως τους πολύ νέους - το σύνδρομο του απρόοπτου είναι πολύ αναπτυγμένο. Δύο χρόνια που έζησα σαν εργένης στην Ελλάδα (διπλά μοναχικός, γιατί ήμουνα ακόμα πολύ "ξένος" εδώ), δεν είχα δώσει καμιά σημασία. Ζούσα σα να μην πρόκειται ποτέ να αρρωστήσω - και δεν μου έτυχε τίποτα.
Πρέπει να πάθουμε για να μάθουμε;
Σε καταλαβαίνω απόλυτα σε σχέση με τα ολισθηρά πλακίδια - αν και υπερβολική η ανησυχία.
Κατάλαβα ακόμα ότι μοιάζουμε (για κοίτα...) στην αντιμετώπιση της ασθένειας: κι εγώ όταν κάτι δεν πάει καλά, το αποσιωπώ όσο γίνεται.
 
Αλλά, ας τα αφήσουμε αυτά .
Καλό βράδυ.
Φιλιά μέχρι τότε, σεμνά...
Αλέξης
 
Ευγένης προς Αλέξη
Καλημέρα μικρέ μου!
Α σε παρακαλώ, μην σε ακούω μελαγχολικό! Πολλές φορές μας βγαίνουν αλλιώς τα πράγματα!
 
Μα και εγώ έτσι ζω, σαν να μην πρόκειται ποτέ να αρρωστήσω, και δεν αρρωσταίνω παρά για κάποιες ώρες μόνο, δεν έχω πάρει ποτέ μου αναρρωτική άδεια. Μπορεί να κρυώσω πχ, θα μου κρατήσει 5-10 ώρες και θα μου περάσει! Απλά θέλω να έχω τακτοποιημένα τα πάντα, όπως είπες, βιβλιάρια και όλα! Βασικά δεν θέλω να τους βάζω σε περιπέτειες να έρχονται εδώ για μένα από τόσο μακριά!
Χαίρω άκρας υγείας δεν λέμε;
 
Σήμερα πως είναι τα πράγματα; Εδώ χαρούμενες ειδήσεις έχουμε, σχεδόν δηλαδή! Θα δείξει τον επόμενο καιρό! Μακάρι!
Σε φιλώ και εγώ, στοργικά, λόγω μελαγχολικής διάθεσης…
Ο Ευγένης σου.