Συνέχεια στη χτεσινή ανάρτηση, ξαναδημοσιεύω ένα ποίημα που αναφέρεται σ' ένα μικρό αλλά πραγματικό συμβάν στη συγκεκριμένη αμμουδιά, πέρσι, τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού. Το ποίημα σηματοδοτεί ένα πρώτο, ανεπαίσθητο εκείνη την ώρα, ράγισμα στη σχέση του Ξενικού με το σύντροφό του. Πρωτοαναρτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2011.
"Απιστίες" με το μάτι, που εξελίσσονται σε απιστίες με το νου. Και η πιο τέλεια σχέση εμφανίζει τέτοιες φάσεις. Η επιθυμία ξυπνά με κάθε αφορμή...
ΚΟΛΥΜΠΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
σε ανόρεχτο ήρεμο πρόσθιο κατά μήκος της αμμουδιάς
ψυχρή τη θάλασσα δεν τη χαίρομαι.
ερημιά ένα γύρω.
τα πεύκα με σκιά μεγάλη μετράνε τέλος εποχής.
μα επίμονος ο ήλιος
καλοκαίρι φωνάζει,
κι από σπίτι σαν έρημο,
έφηβο θεό καλεί – γυμνό στην πόρτα το αγόρι,
ένα εσώρουχο λευκό τεντωμένο
για έρωτες, αναπάντεχα...
έχασα το ρυθμό μου, κύμα ανύπαρκτο χτυπώ,
κι αλμυρή τη γεύση η ανάσα πασχίζει για αέρα
ηλιόστακτο.
να βγω; να πλησιάσω;
ξαναμπήκε το αγόρι, να βγαίνω δεν ωφελεί.
κι όμως άμμο πατάω, ίσα στο στήθος το νερό,
οι θηλές σκληρές, αψύ το πέος.
βήμα βήμα άμμο ρηχή πατάω.
κι απέναντι με θόρυβο ένα παράθυρο ανοίγει:
το αγόρι πάλι, από παράθυρο πλαισιωμένο
σα ζωγραφιά γυμνού
να με κοιτάζει, να χαμογελάει...
Είναι και ο φόβος..
ΑπάντησηΔιαγραφή