Ηφαιστίων κι Αλέξανδρος (20) - Ύφασης

... και στο πέμπτο ποτάμι της Πενταποταμίας, στον Ύφαση (σημερινό Beas), οι στρατιώτες αρνήθηκαν να προχωρήσουν! Ο Αλέξανδρος επέμενε, επιχειρηματολογούσε, ίσως και να παρακάλεσε. Οι στρατιώτες σταθερά αρνήθηκαν. Ο Ύφασης θα γινόταν το ανατολικότερο όριο μιας κατακτητικής πορείας... 
Θυμωμένος, ο Αλέξανδρος κλείστηκε τρεις μέρες στη σκηνή του. Όταν βγήκε, έδωσε το σύνθημα της επιστροφής. Θα ακολουθούσαν το ρου του Ινδού... 

Στο ποίημα περιγράφεται η στιγμή που ο Ηφαιστίων αποφασίζει να μπει στην σκηνή και να παροτρύνει τον Αλέξανδρο να δώσει τόπο στην οργή. Μπορούμε να φανταστούμε - ξέροντας σε ποιο βαθμό οι δυό φίλοι είχαν ταυτόσημες απόψεις - ότι θα ήταν και για τον Ηφαιστίωνα οδυνηρό να θέσει τέρμα στην εκστρατεία (είχε περάσει η περίοδος των βροχών που ταλαιπώρησε τους στρατιώτες, έβλεπε πως οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για να συνεχίζουν). Αποκαλυπτικός ο τελευταίος στίχος... 

ΥΦΑΣΗΣ

η σκηνή σου – σκηνή μου - κλειστή.

τρίτη μέρα η στρατιά σε σημειωτόν,

σχεδία ούτε μία σε δέκα στάδια όχθη.

ακίνητοι, με άδεια χέρια με κοιτάζουν όλοι.

η βροχή από εβδομάδες μέτωπο αμελητέο,

ένα ποτάμι πνευμονίες ο Ύφασης, προλέγαμε,

κι όμως νά, με ήλιο κάθε ξημέρωμα...

αντέχουμε, σκέφτομαι.

αλλά…

αλλά δέκα χρόνια ξένη ανατολή

δέκα χρόνια πόρνες

δέκα χρόνια αίμα, τιμητικές κηδείες

δέκα χρόνια πολιορκία στο αύριο

δέκα χρόνια οι κύβοι στην πλειστοβολίνδα…

είναι πολλά, όντως πολλά…

κι όλοι να με κοιτάζουν, δυναμώνει η σιωπή.

Ιθάκες τρισμύριες το βλέμμα τους!

θα μπω. 

θα μπω και θα σου πω:

Αχιλλέα, ως εδώ, ανασύνταξη, (του χρόνου βλέπουμε…)