Ηφαιστίων κι Αλέξανδρος (2) - Βουκεφάλας

Δεύτερο ποίημα στη νέα αυτή σειρά.

Στο ποίημα μιλάει πάλι ο Ηφαιστίων, έφηβος 13-14 χρονών, σαν τον Αλέξανδρο. Είναι η μέρα που ο Αλέξανδρος αποκτά το θρυλικό του άλογο, το Βουκεφάλα.
Γεμάτο το ποίημα από μυθικές αναφορές (Πήγασος, Περσέας, Ηρακλείδες) που σχετίζονται με το βασιλικό γένος της αρχαίας Μακεδονίας. Δίδεται επίσης βάση στην ιστορική παράδοση ότι ο Φίλιππος Β' θαύμασε κείνη τη μέρα το νεαρό γιο του σε βαθμό που να του εύχεται να βασιλεύει σε βασίλειο μεγαλύτερο από τη Μακεδονία. Προφητικός λόγος!

Στο προηγούμενο ποίημα "Μίεζα" - για την ίδια περίοδο - είδαμε τον Ηφαιστίωνα να εκφράζεται σεμνά, σχεδόν με φόβο.
Ενώ τώρα έχει αναθαρρήσει. Θαυμάζει βέβαια το φίλο του, αλλά και ζηλεύει και το λέει (και η εκδήλωση ζήλειας προς το διάδοχο σε μια αυλή εκείνης της εποχής, πρέπει να το δούμε σαν μάλλον επικίνδυνο...). Κι από πάνω, ζητάει απ τον Αλέξανδρο να του τάξει πίστη στη φιλία τους!

Αλλά ας μας μιλήσει το ίδιο το ποίημα:

ΒΟΥΚΕΦΑΛΑΣ

απ όλα τα άλογα αυτό σου έπρεπε!

αναβάτη μου βασιλόπαιδο, που δάμασες τον Πήγασο
και πέταξες, νεαρός Περσέας,
με την πρώτη πάνω από τα εμπόδια του λιβαδιού!

«φίλο έχω ήρωα, γιο θεού», η σκέψη μου

και ζήλεψα, ομολογώ,  Αλέξανδρε,
όταν με τους μηρούς σου, αχ, ιππεύοντας χάιδευες
τα τρεμάμενα πλευρά του Βουκεφάλα.
 
ζήλεια θαυμασμού
και για τα λόγια του πατέρα σου το όραμα:
η Μακεδονία μας μικρή για σένα, νέο μεγάλο βασίλειο
να βρεις να κατακτήσεις!
- από δω την ηράκλεια ελληνική επικράτεια! -
τι τάξιμο φοβερό! ολύμπιος λόγος!...
 
σταβλίστηκε ο Βουκεφάλας, ησυχάσατε οι δυό.
τάξε τώρα κι εσύ, Αλέξανδρε, στο φίλο σου:
όχι άλογα τρανά, όχι εδάφη άγνωστα, όχι δόξα μαχών,
όχι δόξα άλλη από τη θέρμη των χεριών σου
στο πρωινό μας χλιμίντρισμα!
 
αυτά, τάξε μού τα ξανά, για τις μέρες μας όλες!...