Ηφαιστίων κι Αλέξανδρος (3) - Μαίδοι

Τρίτο ποίημα στη νέα σειρά.

Τα ιστορικά δεδομένα: δεν είχε κλείσει ακόμα τα 17 όταν ο Αλέξανδρος ανέλαβε - κατ' εντολή του πατέρα του - την αρχηγία ενός εκστρατευτικού σώματος που έπρεπε να καταστείλει την εξέγερση των Μαίδων (στη σημερινή νοτιοδυτική Βουλγαρία), τους οποίους ο Φίλιππος Β' είχε εντάξει στο μακεδονικό κράτος 15 χρόνια νωρίτερα.
Η αποστολή του Αλεξάνδρου πέτυχε. Τα αστικά κέντρα των Μαίδων καταστράφηκαν και η περιοχή παρέμεινε μια επαρχία της Μακεδονίας. Αρκετοί Μαίδοι αναγκάστηκαν να μετοικήσουν ανατολικότερα (ανατολική Θράκη, Μικρά Ασία).

Στο ποίημα μιλάει ο Αλέξανδρος. Απαντάει στον Ηφαιστίωνα που ζητάει επιεική μεταχείριση για ορισμένους "αιχμαλώτους". Μεταξύ αυτών κι ένας όμορφος έφηβος. Το ύφος της αντίδρασης του Αλεξάνδρου ήδη σκιαγραφεί το μελλοντικό βασιλέα. Ύφος αυστηρό, αλλά γενναιόφρον στο τέλος.

ΜΑΙΔΟΙ

οι Μάιδοι αναθάρρησαν, οι Μαίδοι εξεγέρθηκαν,

πέρασαν την Κερκίνη και πυρκαιές περίζωσαν
το Δύσωρο.
παντού, το είδες, λεηλασία και σφαγή!
 
δίκαια λοιπόν, Ηφαιστίωνα,
τους υποτάξαμε οριστικά,
δίκαια κάψαμε τις κώμες τους,
με τριήμερη φωτιά τη έδρα τους, πρωτεύουσα γελοία
– ούτε στάχτη δεν έμεινε –
εκδίκηση για το πώς έσφαξαν τους επιτρόπους μας εκεί…
 
έλεος για ωραίους αιχμαλώτους μη ζητάς:
σκλαβιά ή εξορία μαζική, κατά Φιλίππου διαταγή.
τι θες λοιπόν; τον έφηβο που μάζεψες απ τις θερμοπηγές;
τον όμορφο αυτόν;…
δεν σ’ αδικώ… νύχτες πολλές σε παραμέλησα…
η πρώτη μας εκστρατεία, ώχου! πολύ μας χώρισε…
συγχώρα με, Ηφαιστίωνα,
μαζί και σύσκηνοι στο εξής…
υπόσχομαι… θα δεις!
 
για το παιδί, ελεύθερο διώξ’ το μ’ ένα χρυσό στατήρα
κι ανάμεσα μας το όνομά του μη ξανακουστεί!