Ποιήματα 2011 - ταξίδι του Ξενικού (4)

ΑΛΣΟΣ

από τα έξι αγόρια,

ημίγυμνος ο ένας,

οι άλλοι καθισμένοι, με γυμναστικά γηπέδου.

- προπόνηση θα είχαν, ή αγώνα παίδων φιλικό -

και ζωηρή από απόσταση η συζήτηση,

εγώ τον έναν έβλεπα, ηλιοκαμένος για καλά:

το καλοκαίρι, άρχοντας αδιαφιλονίκητος,

για μέρες πολλές ακόμα στο σώμα του

θα έδειχνε στον κόσμο

σφρίγος, ήλιο ελληνικό.

ο διάλογος δυνάμωνε σε κάθε βήμα μου.

όρθιος και κέντρο προσοχής

ο με το πανέμορφο σώμα,

το στιγμιαίο μου ίνδαλμα.

κι όπως πλησίαζα

- μονοπάτι μοναδικό να βγω από το άλσος -

σιωπή έπεσε, ακούγονταν ξανά πουλιά.

τα μάτια των πολλών που πριν

τον έναν άκουγαν και κρυφά ίσως θαύμαζαν,

τώρα σ’ εμένα στράφηκαν.

και το γυμνό αγόρι

μάλλον προκλητικά, σχεδόν δεν παραμέρισε να περάσω

ο παρείσακτος,

και μάλιστα το χέρι του

κάτω από τη ζώνη άφησε να χαϊδεύει το γαλάζιο μετάξι.

σώμα τόσο όμορφο

καλοκαίρι ολόκληρο δεν είχα χαρεί!

μα ο χρόνος από μηδέν ξανάρχισε να κυλάει.

στην πλάτη μου, στα αναμμένα μου αυτιά,

η συζήτηση απόδιωχνε πάλι τα πουλιά.

και βήματα πάσχιζα να κρατήσω σταθερά,

οργισμένος, από δειλία απελπισμένος

που δεν τολμούσα να γυρίσω κεφάλι

να χαρώ το τόσο δα... κάτι να συγκρατήσω...

να μάθω ποιά ομάδα, ποιός σύλλογος,

φωτογράφιση να προτείνω,

ή κρυφά να πάρω λήψεις, πυκνοί οι θάμνοι,

κι άλλα της στιγμής, τρελά...

αλλά στην έξοδο του άλσους

άλλο μεμιάς το τοπίο, σε άλλη Ελλάδα με περίμενες

εσύ…

αλήθεια: σ’ όποιον τόπο και να κατέληγα

σ’ όποια έξοδο

ξέρω, θα με περίμενες.

Σημείωση

Ο Ξενικός αναρτά εδώ τακτικά τα ποιήματά του, όλα εμπνευσμένα από τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα.

Αυτές τις μέρες αναρτώνται τα νέα ποιήματα του 2011.

Ποιήματα όλα αφιερωμένα σ’ ένα μόνο πρόσωπο, σ’ ένα σύντροφο.

Ο Ξενικός ταξιδεύει για αρκετές μέρες, χωρίς το σύντροφο...

Κατά τη διάρκεια της απουσίας δεν λείπουν οι πειρασμοί. Αλλά η σκέψη, η εικόνα του συντρόφου, δεν επιτρέπουν στον Ξενικό να δώσει συνέχεια...

Σήμερα, ένα ποίημα όπου ο πειρασμός σαν να εντείνεται. Ο Ξενικός μέσα του σκέφτεται διάφορα για να επωφεληθεί – παραδέχεται όμως τη δειλία του στη συγκεκριμένη περίπτωση. Και στο τέλος, η εικόνα του συντρόφου τον επαναφέρει στη σωστή διάσταση των πραγμάτων