Ποιήματα 2011 - ταξίδι του Ξενικού (5)

ΣΤΑΣΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ

το λεωφορείο αργούσε

θα αργούσε.
η σκιά λίγη, τα πόδια απ το μηρό σον ήλιο.
έκανα στην άκρη να καθίσει μια μαύρη γερόντισσα
- συμπόνοια φυσική για τα μεγάλα χρόνια -
αλλά μακρύτερα αν πήγαινα
σε άλλο ευκάλυπτο, σε άλλο πεύκο, σε άλλο πεζούλι,

το νεαρό της συνοδό,

τον έφηβο αθλητή
εκεί δεν θα χαίρομουνα δίπλα μου όπως τώρα:
πρόσωπο με πρόσωπο
σε αναμονή κι αυτός, καρφωμένος,
γυμνός σχεδόν, από την αμμουδιά στον ήλιο.
και πότε τη γιαγιά του να κοιτάζει, να παρηγορεί
για την αργοπορία, για τη ζέστη,
πότε εμένα πιο κρυφά, που μόνο σ’ εκείνον
οι ματιές μου, από τα πυκνά του μαύρα μαλλιά
ως τα πέδιλα:
ένα ιδανικό! ένα ιδανικό σε όλα σώμα!
τον τέλειο έφηβο!

δεν αποχώρησε, παρά τη στύση, παλλόμενη

πίσω από δάχτυλα τη φυσική ασπίδα.
κι εγώ να διπλώνομαι στο πεζούλι,
να καταπίνω ανάσες κομμένες,
να καταπίνω λόγια που μισά μου έρχονταν,
ασύνθετα, από την ταραχή
από την ανημποριά – δίπλα η σεβάσμια γυναίκα –
την ανημποριά για συνεννόηση, για επαφή...

.....

μέσα απ το παράθυρο του λεωφορείου

μια τελευταία του εικόνα: ένα χαιρετισμό
για τη γιαγιά του, με το χέρι, ελεύθερο, ψηλά.
για μένα με νόημα τα μάτια κάρβουνα και το χαμόγελο πρόσκληση,
επιτέλους!

άλλα στη θέση δίπλα μου, άδεια τη νόμιζα,

εσύ καθόσουνα.
και μου ψιθύρισες, αδιόρατα, σε θόρυβο μηχανής και
φωνές ανθρώπων:

μαζί θα γεράσουμε, δεν είπες;...

Σημείωση:

Καινούργιος ο υπολογιστής, βελτιωμένο το λογισμικό. Στις επόμενες μέρες θα υπάρξουν μικρές αρρυθμίες στην ανάρτηση των ποιημάτων και στις επεξηγήσεις. Λίγη υπομονή.