ΟΜΟΛΟΓΙΑ

φίλος

είναι το καλύτερο εγώ.

φίλος

είναι χωματόδρομοι εξοχικοί

που οδηγούν σε μια παλιά πηγή.

φίλος

το γελαστό νερό,

του φίλου το άγγιγμα, ηδονικά

στον ώμο

και στα όνειρα.

ΜΗΝ ΞΕΡΟΝΤΑΣ, Ή ΑΤΟΛΜΑ...

το απέναντι σπίτι έκοψε στα δυό

όλη μου την κινητικότητα,

και με τις ώρες παραμονεύω στο παράθυρο.

με προφάσεις χίλιες κάθομαι δω

και κοιτάζω

και κοιτάζω

και φαντασιώνομαι.

μάταια ίσως, μάλλον μάταια.

τα όνειρα, όνειρα θα μείνουν.

αλλά αυτό το ανθισμένο εφηβικό σώμα

μια ακόμα φορά να δω καλά.

να χορτάσω αυτή την κίνηση του χεριού στα μαλλιά,

να ξαναδώ αυτό το κεφάλι

αυτό το στήθος, και...

και,

ανέλπιστη στιγμή – θεοί! -

αυτά τα μάτια να με κοιτάζουν

έκπληκτα, για την επιμονή των ματιών μου

στους γυμνούς, ηλιοκαμένους μηρούς,

τα μάτια σου τα μαύρα να με κοιτάζουν

μη ξέροντας, ή άτολμα…

Σημείωση

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. 

Η παράθεση των ποιημάτων είναι περίπου χρονολογική – από την εφηβεία έως τώρα.

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...