ΤΟ ΛΙΒΑΔΙ

το λιβάδι :

από τα λίγα μέρη με αντίκρισμα ερωτικό μακριά από τη θάλασσα.

είχαμε πέσει στο πράσινο ακόμα χορτάρι του πρώιμου καλοκαιριού.

ποώδεις άκρες χάϊδευαν τα γυμνά μας χέρια, το λαιμό μας,

σε λίγο το γυμνό μας στήθος,

και την πλάτη μας προκλητικά έγλειφε ο ήλιος.

πληρότητα η ζωή, με το φίλο σου πλάι σου τέτοια μοναχική ώρα !

η φύση ήταν όλο ένταση. 

νους και σώμα κινούνται ανήσυχα.

ένταση απλώνεται. 

εικόνες επιθυμιών πρωτόγνωρες ανάβουν.

τάχα πως δεν χορταίνω το θαυμάσιο γύρω μας τοπίο,

κρυφοπαρατηρούσα τους μυς σου τους ηλιόχυτους...

λέγοντας και γελώντας καπώς άσχετα.

τους μυς σου τους ηλιόχυτους των ώμων,

της πλάτης σε καμπύλη τέλεια, ως τη ζώνη σου.

κι ας έλεγαν τα χείλη μου λόγια ανάλαφρα,

τα μάτια μου βάραιναν, θολά βάραιναν, και το στόμα μου

γέμιζε ήδονή, γέμιζε ηδονή τόση

που έπαψα λόγια να προφέρω.

κάτω από το σώμα μου το λιβάδι είχε γίνει η πιο ηδονική κλίνη.

βαριά, οδυνηρά δυνατά χτυπούσε η καρδιά μου στη σιωπή !

τότε μίλησες εσύ.

ταραγμένες φράσεις, τις έλεγες ανάλαφρα και χαμογελαστά.

ταραγμένα λόγια, και δεν κατάλαβα ο έρημος,

πως ίδια ήταν η ταραχή και των δυό, ίδια θολή ματιά,

ίδια η ροή της ηδονής στο στόμα,

ίδια η λαχτάρα και των δυό για στενότερη επαφή, ίδιος ο καημός.

ήθελα να σ' αγκαλιάσω, μα φοβόμουνα.

ήθελες να μ' αγκαλιάσεις, μα φοβόσουνα.

κρατούσαμε τη μοίρα στα χέρια μας, μια μοίρα κοινή,

δευτερόλεπτα μόνο:

αλλά μπροστά στο αβέβαιο: μην τραβηχτεί ο άλλος,

μη σπάσει ο ψυχικός δεσμός χρόνων, και φωλιάσει ντροπή

σε κάθε μας λόγο, από αύριο σε κάθε μας κίνηση,

με κόπο ανείπωτο, κλείσαμε τα μάτια, είπαμε όχι,

και η μοίρα, ανελέητη, προσπέρασε...

Σημείωση

Καθημερινά αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα.

Ποίημα σημαδιακό το σημερινό.

Αν τότε μεγαλύτερη ήταν η τόλμη, πιο ειλικρινής η εκμυστήρευση φίλου προς φίλου, σ’ αυτά τα ευαίσθητα εφηβικά χρόνια, μπορεί η ζωή να είχε πάρει άλλη τροπή.

Ποίημα βίωμα...