ΩΡΕΣ ΧΑΜΕΝΕΣ 

το πρωί προχωράει προς μεσημέρι.

αναποφάσιστος, άδειος από διάθεση,

παρακολουθώ τον ήλιο να καίει το δωμάτιο,

το δωμάτιο να χάνει χρώμα και ηχώ,

κι εγώ να περιμένω,

να περιμένω,

να μήν περιμένω πια.

δεν θάρθει.  τί θα κάνω ;

έξω, παρέες αργοπορημένα ξεκινάν για θάλασσα,

ελαστικοί δρασκελισμοί χαμένων αθλητών, υπεροπτικές φωνές.

μέσα από τη σκόνη του παράθυρου

μετράω πέντε σώματα λαχταριστά ευκίνητα,

αρμονία κίνησης και μορφής,

πέντε νεαροί, ο ένας τους - ο ωραιότερος -

ηλιοχαρής, ήδη μισόγυμνος.

τα μάτια μου έντονα τον αφομοιώνουν,

οι λαγόνες μου έντονα τον καλούν.

κι η παρέα των αγοριών περνάει,

με πονηρά σκουντήματα,

με άκρα ανεμελιά.

χωρίς να βρώ τη δύναμη, ορμητικά τη δύναμη

να φωνάξω : παιδιά περιμέντε, έρχομαι κι εγώ !

ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΗ

κι όπως το βράδυ προχωρούσε στη νύχτα,

και πρόσωπα και λόγια ζωήρευαν,

πιο ελεύθερο το γέλιο, άπληστη γουλιά το κρασί,

νοητά σε απόσταση από τους άλλους, αναρωτιόμουνα

με πόσους, ή με ποιούς, με ποιόν απ αυτούς

θα ήθελα το ξημέρωμα να με βρει στο ίδιο κρεβάτι,

με ποιόν, με ποιούς ν' ανταλλάξω

λόγια ύπουλα, βλέμματα αβέβαια διερευνητικά,

ένα χέρι σκόπιμα σφιχτά στον ώμο,

με ποιόν θα έμπαινα στο απρόσωπο δωμάτιο,

από ποιόν ν' αντλούσα ηδονή, ηδονή σπάταλη,

σπίθες οριακές

μυς για μυς που να μην τρέμει από άκρατη αποδοχή

του άλλου,

σε ποιόν, αλήθεια, να παραδοθώ ;

αλλά απ την απομόνωση του ηδονιστικού οράματος

μ' απέσπασαν φωνές και γέλια, ξαναγινόμουνα

μέλος της παρέας, και γέλασα το ίδιο δυνατά με όλους, χωρίς να ξέρω,

από ανάγκη να επανενταχτώ, χωρίς να ξέρω το αστείο.

χωρίς να ξέρω ότι το αστείο εσένα αφορούσε,

το αθλητικό σου σώμα, κάτι υποψίες, κάποιο λογοπαίγνιο διφορούμενο,

το αθλητικό σου σώμα,

που αργά, πολύ αργά τη νύχτα,

απελευθερωμένο από φόβο κι αιδώ

και σαν δύσπιστο ακόμα στην ανακάλυψη ανύποπτης ηδονής,

ως το πρωί, αλύπητα, εξαντλητικά σχεδόν βάναυσα,

απ το δικό μου υποταγμένο σώμα, την ολοκλήρωση την καταδική του

θα ζητούσε.

Σημείωση

Καθημερινά αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα.