ΛΕΥΚΩΜΑ

κοιτάζαμε τις φωτογραφίες σου, συλλογή ολόκληρη.

φωτογραφίες παλιές όπου μου ήσουν άγνωστος

και μου έλεγαν πως δεν είμαι παρά ένας ξένος,

ξένος στο νησί σου, ξένος στη ζωή σου.

φωτογραφίες με άγνωστους για μένα ανθρώπους,

στο νησί κι αλλού,

που τους φθονούσα επειδή μάντευα

- πικρή αλήθεια -

πως τους νεμήθηκες ή σε νεμήθηκαν.

φωτογραφίες πρόσφατες με το χαμόγελό σου

χωρίς αινίγματα.

ακούσαμε τη μουσική που διάλεξες για μένα,

που με συγκίνηση θα διάλεγα κι εγώ:

μουσική του έρωτα που δεν γνωρίζει φραγμό.

κι οι φωτογραφίες

κι η μουσική

κι ο έρωτας γίνανε ένα.

τί μας χωρίζει;

έξω η μέρα αποθεώθηκε σ’ ένα ήπιο δειλινό.

έψαχνα το βαθύτερο νόημα στα πιο απλά σου λόγια.

ήταν το σώμα μου τόσο διάτρητο από ηδονή,

κι ας μη με είχες αγγίξει καν.

μαχόμουνα με τ’ αστέρια να κάνω την αδυναμία μου

δύναμη τεράστια,

για να προφέρω τη λέξη “φιλία” όσο πιο βαθειά μπορούσα.

συζητούσαμε σιγανά.

κι όταν έκλαψες

για τον ίδιο πάντα καημό που μας κατακαίει,

σ’ αισθάνθηκα κοντά πολύ,

πολύ-πολύ κοντά μου…

Σημείωση

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. 

Η παράθεση των ποιημάτων είναι περίπου χρονολογική – από την εφηβεία έως τώρα.

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...

ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ

σ’ έναν άτλαντα παλιό

κι από χάρτη σε χάρτη,

θάλασσα προς θάλασσα

ταξίδεψα μαζί σου στην άκρη του κόσμου.

λιμάνια, νησιά αναδύονται,

γεμίζουν με άγχος και προσδοκίες την εύθραυστη μέρα.

έγινε και το πλοίο ένα γνώριμο νησί χωρίς προορισμό.

γιατί προορισμός είναι πάλι η επιστροφή,

ο παλιός μας κόσμος.

εύκολη πατρίδα δεν θα βρεθεί.

τόξερες αυτό.

όσο και να συλλαβίσεις εξωτικά ονόματα,

ξένος δεν γίνεσαι, ξένος δεν γυρίζεις…

στο χάρτη ήδη ακολουθώ - αγωνία γεμάτος -

το δρόμο της επιστροφής.

πιο οικεία ηχούν τα ονόματα.

μπήκες στη Μεσόγειο,

πέρασες το Ταίναρο,

αγναντεύεις τον Πειραιά.

ήρθες.

έλα,

κλείσε εσύ τον άτλαντα, τους χάρτες,

σβήσε απ τα μάτια μου τις θάλασσες

κι ας αγαπηθούμε…

Σημείωση

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. 

Η παράθεση των ποιημάτων είναι περίπου χρονολογική – από την εφηβεία έως τώρα.

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...

ΓΟΝΙΜΟ ΤΙΜΗΜΑ

κι εγώ που μήνες περίμενα

με την επιμονή του εγωισμού

με την υπομονή του πληγωμένου,

που η πληγή του όλο χαίνει

και δεν γιατρεύεται.

άλλαξε ο ήλιος,

χαμήλωσε το τοπίο.

οι χτεσινοί νέοι,

με του Απόλλωνα το σώμα,

τον οίστρο των θεών,

μελαγχολικά περνάνε...

ήταν το καλοκαίρι βαρύ

κι ίσως γόνιμο.

δυο τρία ονόματα ξέχασα κι εγώ

ήταν το δικό σου πολύ βαρύ

κι ίσως γόνιμο.

μήνες περιμένω και μήνες σκορπάω,

κρυφά ελπίζοντας

πως η δική σου θέληση

θα αντέχει πιο πολύ από τη δική μου

στην ξέφρενη ιαχή των αισθήσεων.

είναι το τίμημα βαρύ πολύ,

αλλά τόσο γόνιμο.

Σημείωση

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. Τ

Η παράθεση των ποιημάτων είναι περίπου χρονολογική – από την εφηβεία έως τώρα.

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...

ΠΑΡΑ ΛΙΓΟ

δείλιασα δείλιασα δείλιασα,

κι ας με καλούσε

φωτεινή η ματιά, ευάλκιμο το σώμα

του εφήβου εδώ στο άγνωστο ακρωτήρι.

η θάλασσα κρατούσε την ανάσα της,

φόβος και πόθος διαφιλονικούν

για τους χτύπους της καρδιάς.

λυγίζει το σώμα και η ψυχή σπαράζει.

δείλιασα...

παράξενη βραδιά.

τώρα το σώμα μου σαν τόξο τεντωμένο,

άδεια χέρια τείνω στον ουρανό,

μην ξέροντας

αν κατάρα ή παράκληση,

ή ευγνωμοσύνη ψιθυρίζω.

Σημείωση

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. 

Η παράθεση των ποιημάτων είναι περίπου χρονολογική – από την εφηβεία έως τώρα.

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...

ΕΝΑΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

τα πρόσωπα της καθημερινότητας

έχουν αλλάξει.

οι φίλοι γίναν έχθροί

κι οι εχθροί φίλοι.

στην αλλαγή αυτή

λιθάρι φταίω κι εγώ.

το παρελθόν μου

έγινε σαν ενός ξένου παρελθόν,

τα γραπτά μου, από κείμενα,

αντικείμενα επιμέλειας,

αναμνηστικά…

κι εσύ, φίλε μου, αγόρι μου,

που μέσα σ’ ένα χειμώνα

τόση πίκρα, τόση ελπίδα, τόση χαρά προκάλεσες

και τ’ αγνοούσες,

πώς μ’ άλλαξες:

πώς;

Σημείωση

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. 

Η παράθεση των ποιημάτων είναι περίπου χρονολογική – από την εφηβεία έως τώρα.

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...

ΑΡΓΑ ΠΙΑ...

ήταν αργά να μάθω την άλλη ζωή,

αργά να μάθω να στηρίζομαι σ’ ένα φίλο,

σε όνειρα τρελά, σε λάγνα ηδονή,

αργά ν’ αλλάζω προσωπείο και να γίνω

αλήτης, μια βραδιά.

ω πόσα ιερά φωτάκια θα σβήναν στη στιγμή!

αλλά αργά, κι ίσως λυπάμαι,

κι ας είναι η ευτυχία μου η τωρινή σαν ουράνιο τόξο

σε πράσινες πεδιάδες, σε γόνιμη θάλασσα.

του Δία αστραπή αψήφησα, η καταιγίδα μ’ έφερε

ως εδώ.

θα κατεβώ,

θα κατεβώ στο λιμάνι ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι,

να δω ναύτες και στρατιώτες

σε αναζήτηση,

ν’ ακούσω μια κουβέντα λαϊκή,

να ξυπνήσω από βαθειά μου

πρωτόγονα, παράφορα τολμηρά παρένστικτα,

χθόνια ηδονή.

αλλά αργά, πια...

Σημείωση

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. 

Η παράθεση των ποιημάτων είναι περίπου χρονολογική – από την εφηβεία έως τώρα.

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...

Σχόλια κι ερωτήσεις θα απαντηθούν ευχαρίστως.

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΒΑΦΗ

στο λήθαργο του μεσημεριού, άγρυπνος,

μέσα σε πλήθος από χειρόγραφα και σχέδια,

έψαχνα την εικόνα της ζωής μου.

και πώς πέρασε η ώρα, δεν κατάλαβα.

νύχτωσε.

η τεράστια κάτω πόλη ανάβει τα κεριά

εκατό-εκατό.

βουνά και λόφοι συγχωνεύτηκαν με τ’ αστέρια.

η ζωή μου άλλες εικόνες ανασύρει,

μια ανάπαυλα.

θα βγω να βρώ άγνωστους στρατιώτες

σε άλση ανονείρευτα.

θα βγω να μεθύσω στο κρασί,

αν πάλι ανέφικτη η ακραία ήδονή

μοιρασμένη με όποιον...

θα βγω να εξαντληθώ, να εξαντληθώ.

αύριο, ανανεωμένος,

τον ήλιο θα φέρω στην εικόνα της ζωής μου.

Σημείωση

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. Τ

Η παράθεση των ποιημάτων είναι περίπου χρονολογική – από την εφηβεία έως τώρα.

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...

Σχόλια κι ερωτήσεις θα απαντηθούν ευχαρίστως.

ΑΝΕΛΠΙΣΤΟ

νέος, πολύ νέος είναι,

νέος κι όμορφος απλά.

- αν ήμουνα ήδη φίλος του,

θα μεθούσα στη στιγμή

παρακολουθώντας τον. -

νέος, πολύ νέος

και τολμηρό το βλέμμα του

πάνω μου, τα τελευταία δυό λεπτά

- μη δίνεις τροφή στο ξαφνικό όνειρό σου,

νωρίς είναι, μην προχωρείς.

η ζωή ατέλειωτη αμμουδιά,

και να σε τυλίγει η σκιά του

στο ηλιοβασίλευμα:

χρυσά και πορφυρά λόγια ν’ ακούς

ω νύχτα!

ωραίος είναι κι έρχεται κοντά.

ανάστημα αγάλματος, τέλεια κίνηση κορμιού,

βουβή ελπίδα,

κάτι λόγια ασήμαντα,

θερμή αγκαλιά η φωνή.

και το χαμόγελό του

πρόκληση, αφορμή...

Σημείωση

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. 

Η παράθεση των ποιημάτων είναι περίπου χρονολογική – από την εφηβεία έως τώρα.

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...

Σχόλια κι ερωτήσεις θα απαντηθούν ευχαρίστως.

Καφκικό (έκτακτο)

Στις 8 Μαϊου 2011 ο Liar από το ιστολόγιο ascretline.blogspot.com ανάρτησε ένα κείμενο στα αγγλικά που μού θύμιζε έντονα περιγραφές του Kafka. Με προτροπή του Liar έγραψα ένα ποίημα εμπνευσμένο από αυτό το άρθρο (τίτλος του άρθρου: Stories of the unconscious I).

Το ποίημα ακολουθεί:

ΚΑΦΚΙΚΟ

σε άγνωστα σκεπάσματα,

σε ανοίκειο μου δωμάτιο πρώτη φορά ξυπνάω.

και χτύπημα στα μηλίγγια δυνατά:

εικόνες από κραιπάλη ανήκουστη

- αλλά ήδη ξεχασμένα θελκτική –

να μπαίνουν από παράθυρο αφημένο ανοιχτό,

εικόνες αστραπές, ασύνθετα συμβάντα.

και όρθιος πια, σε παραζάλη, τριγύρω μου αντικείμενα όλα ξένα

απάνθρωπά μου ξένα, απορώ

γιατί απάνθρωπα;

ανθρώπινο ον ως χτες δεν ήμουνα;

σαν άνθρωπος δεν ζω; μηνύματα λαμβάνω, νά.

ή δεν κατανοώ πια, νου, ανθρώπινο ον ποιός είναι,

οι έξω ή εγώ...

κι εγώ αν είμαι,

τους άλλους δίκαια – που άνθρωποι δεν είναι – δικαίως αποτάσσω.

ή μήπως άλλαξε; χωρίς να ξέρω, η λέξη ορισμό;

μετά σε δρόμο βρέθηκα, πορεία

με τον εαυτό μου πλήθος, αλλά άδειο κέλυφος μοναχά:

με είχε η νύχτα αναρροφήσει πλήρως, απομυζήσει

σε άλλο, άλλο εγώ.

ΠΡΟΣ ΝΟΤΟ

με πονοκέφαλο

σε αμαξοστοιχία νυχτερινή.

ταξίδι ατέλειωτο προμηνύεται.

στο στενό διάδρομο η απόδραση,

αλλά το φως εχθρικό.

και προχωρώ από θάλαμο σε θάλαμο,

όπου όλοι κοιμούνται, πολλοί μαζί

στα σκοτεινά, μια μάζα.

ώσπου

ναί, μόνος αυτός, νέος, άγρυπνος,

ο θάλαμος στο φως.

μια θέση για μένα, φίλε;

περίμενε, να φέρω τα πράγματά μου,

μην αφήσεις άλλον να μπει...

οι δυό μας, εντάξει;

ατέλειωτο ταξίδι προμηνύεται

νύχτα διάπυρη

με σβηστό

φυσικά

το φως...

Σημείωση

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. Τ

Η παράθεση των ποιημάτων είναι περίπου χρονολογική – από την εφηβεία έως τώρα.

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...

Σχόλια κι ερωτήσεις θα απαντηθούν ευχαρίστως.

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. 

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...

Σχόλια κι ερωτήσεις θα απαντηθούν ευχαρίστως.

ΤΑΞΙΔΙ

είμαστε φίλοι!

δεν έχει τέλος το ταξίδι.

κάποιοι μας κοιτάζουν σχεδόν ειρωνικά,

εμείς τραγούδι!

μας ανήκει κι η σιωπή,

εκεί στη θάλασσα

σε μια γωνιά κρυφή πολύ δική μας.

φως στο κύμα.

είμαστε φίλοι!

δεν έχει τέλος το ποίημα,

δεν έχει τέλος το ταξίδι.

Εξιστόρηση (31)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Το τέλος, το αίσιο τέλος της «Εξιστόρησης». Πάσχα πλησιάζει, οι σχέσεις έχουν αποκατασταθεί στο καλύτερο δυνατό επίπεδο. Στο ποίημα 92. («Μεγάλη Εβδομάδα») ο άνδρας με έντεχνο τρόπο διηγείται πώς χάρηκε το νεαρό την ίδια μέρα που εκείνος είχε μεταλάβει. Στο επόμενο ποίημα, ο άνδρας ξεσπάει από πηγαία ανυπόκριτη χαρά.

Και ο επίλογος, σε αντιστοιχία με τον πρόλογο. Η μοίρα είχε μιλήσει.

92.

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

μπορστά μου βρέθηκαν

στη στροφή του δρόμου:

ένα σμήνος αγόρια

με σένα στη μέση

σαν να τους οδηγούσες.

αλλά τ’ αυτοκίνητο αργά το δρόμο του.

με αναγνώρισες σε χαιρέτησα.

μετά, μόνο στους καθρέφτες

η ομάδα στον ανήφορο να προχωράει,

πλάτες νεανικές, ατίθασα κεφάλια

κι ώμοι λίγο σκυμμένοι απ την κούραση

του παιχνιδιού.

και το αυτοκίνητο να τρέχει πια

προς τη θάλασσα

αυθοδηγούμενο.

και η σκέψη μου στ’ αγόρια ένα σμήνος

σφριγηλό,

κι εσύ στη μέση

- οργίασαν οι εικόνες, οργίασαν –

…..

το ίδιο βράδι μου είπες πως

μέρες νήστευες και το πρωί μετάλαβες.

δειλό το χαμόγελο, είχες ενδώσει.

σώμα Χριστού μετάλαβες ανούσια,

σώμα εφήβου γλυκάλμυρο

το μεσημέρι είχα μεταλάβει εγώ.

93.

ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ

γέμισαν τα μάτια μου ήλιο,

άμμο, πεύκα, θάλασσα.

γέμισε το στόμα μου

αλμύρα  του κύματος, αλμύρα του φιλιού,

αλμύρα του σώματός σου όλου

γέμισαν τα χέρια μου χάδια

στο ωραιότερο άγαλμα αγοριού του κόσμου.

κι όταν γινήκαμε ένα

κάτω από τα πεύκα, στα όρια ήλιου-σκιάς,

σε απόηχους παφλασμού, με την καυτή ανάσα σου

στους ώμους μου κοινό ρυθμό ζωής,

αφέθηκα στην πληρότητα ευλογημένης ώρας

και έγινα ασκός ακράτητης ηδονής.

94.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

το αγόρι, μόλις δεκαπέντε,

ηδονές κατακτά.

ο άνδρας, αναγεννημένος έφηβος,

το αγόρι ακολουθεί.

ο ποιητής,

τον πόθο του άνδρα για το αγόρι

και του αγοριού τη μύηση

εξιστόρησε εδώ.

κι όταν η απαγγελία των ενενήντα ποιημάτων τέλειωσε,

τα μάτια του αγοριού, τα μάτια σου έλαμπαν

όπως τότε στην αμμουδιά, τότε στο νησί, τότε στο δωμάτιο,

και στοργικό το χάδι του άνδρα,

το εκατοστό μου χάδι στα μαλλιά σου.

η μοίρα

μάς είχε μιλήσει.

Εξιστόρηση (30)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Για τον άνδρα, σα να έχει κριθεί η μάχη: αναλώνεται σε αναμνήσεις και περιμένει τον ήλιο της άνοιξης για να ζήσει πληρέστερα, προφανώς πιο ελεύθερα, τον έρωτά του. Η διήγηση δεν περιέχει πια ανησυχητικά σημάδια. Όλα σα να βαίνουν καλώς...

89.

ΚΟΙΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

ο ήλιος του χειμώνα είχε φέρει αναμνήσεις:

την αμμουδιά όπου σου τόλμησα

την πρώτη εκμυστήρευση.

τον ήλιο προς τη δύση του,

όταν κι εσύ μου άνοιξες βιβλίο

ακόμα επτασφράγιστο κι απαγορευμένο

από νόμους ανθρώπων και θρησκείες

ανοίκειες στη φυλή.

κι αν κάτω από τα πεύκα

με λέξεις μόνο σε άγγιξα,

πόση ανταπόκριση στο βλέμμα, στα χείλη σου,

με τους μηρούς πεισματικά να πιέζουν

την επαρμένη άμμο.

ποίημα υποσχέσεων

το πρώιμο εφηβικό σου σώμα!

ο ήλιος του χειμώνα είχε φέρει αναμνήσεις.

άνοιξη τώρα κυνηγάω με βήμα βιαστικό

για να γραφεί πια ό,τι ανολοκλήρωτο:

βιβλίο ηδονών κοινό, κοινές σελίδες.

90.

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

ανάμεσα σε δύο καλοκαίρια

το αγόρι που ήσουνα γίνεται άνδρας

κι εγώ από άνδρας έφηβος.

το καλοκαίρι των ονείρων μου

κάθε μέρα ήλιο περισσότερο σωρεύει,

κι εγώ λόγο ποιητικό

για τις μεγάλες ώρες που αργά ανδρώνονται,

για τοπία οικεία στο νησί,

για παραλίες που… - πώς να μη θυμούνται

τέτοια φόρτιση ερωτική!

κρυμμένη στη συνείδησή μας άνθος κατάκρυφο,

ο νους μου πώς να μη σχεδιάζει

ξανά και ξανά - χάδι στο χαρτί -

τις λίγες αυτές λιτές γραμμές

σώματος αγοριού ανυστερόβουλα γυμνωμένου…

κι όσα είπαμε, κι όσα ζήσαμε στη σπηλιά,

- κι όσα ήδη προμηνύονται -

πώς να ξεχάσω;…

πώς να ξεχάσω;…

αν και είναι όπως πάντα το χαμόγελό σου

το σήμα, το κλειδί.

91.

ΣΥΝΕΡΓΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

άφησα τις μέρες μοιροσυνετά

ν’ αποστειρώνονται.

ίδρωσα το μεσημέρι

σε πρώιμη αμμουδιά της άνοιξης

και δεν ήσουν εκεί

να γευτείς την αλμύρα.

έλεγα: πώς νάρθει; κρύο το νερό,

ακόμα φοράει τα ρούχα φλούδες φλούδες.

το σώμα του γυμνό τόσο νωρίς

σαν παιδιού ακόμα σε ήλιο αβέβαιο,

δεν θα θέλει, ακόμα δεν θα θέλει.

και μόνος ξεκίνησα για έρημες ακτές.

αλλά το ίδιο βράδυ,

σαν άκουσες

πως πρόσφυγες κινούνται προς Νότο,

πως ήδη έφτασαν οι πρώτες ομάδες

των περιηγητών ενόψει Πάσχα,

με αποκρυμμένο άγχος

έψαξες για ώρα

το περσινό αντιηλιακό.

Εξιστόρηση (29)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Το ποίημα 86. «Επάνθιση» θα μπορούσε να είναι η επιτομή ολόκληρης της «Εξιστόρησης». Ο άνδρας συμφιλιώνεται με μελλοντική απόρριψη, η φαντασία του, αλλά και η εμπειρία τού μηνύουν ότι όλα θα πάνε καλά, αρκεί γρήγορα να έρχεται το καλοκαίρι, να μπορούν να χαίρονται τον ήλιο στη θάλασσα. Γνωρίζει ο άνδρας ότι εκεί, πειρασμός και αφορμές εύκολα οδηγούν σε αναζήτηση ηδονής.

Στο επόμενο ποίημα, ο άνδρας νιώθει ότι επιστρέφει κι αυτός στην εφηβική ηλικία του νεαρού (που κλείνει τα δεκαπέντε). Θαυμάζει την κορμοστασιά του νεαρού του φίλου, νιώθει ένα χρόνο μόλις μεγαλύτερος!

Το ποίημα 88. («το πέρασμα του χρόνου») ρίχνει πάλι έναν τόνο μελαγχολίας στην ιστορία. Ο άνδρας έχει επίγνωση της δικής του ηλικίας – της διαφοράς ηλικίας με το αγόρι, και τα βλέπει για το μέλλον όλα μαύρα.

86.

ΕΠΑΝΘΙΣΗ

η σιωπή επανακτά ερείσματα.

οικεία μου έγινε η απόρριψη ως ενδεχόμενο.

και πάλι όμως

παροιμίες ανασύρω, παλιά γνωμικά,

την αδήρητη περιέργεια, την κραυγή των αγοριών,

την τυχερή μου ως τώρα μοίρα.

και στην άνοιξη, στα καλοκαίρια που έρχονται

με αποαμμουδιές και λαγνολιμανάκια

πλάθω χίλιες ευκαιρίες:

νύχτες που απελπίζεσαι, νύχτες πειρασμού,

νύχτες μέθης και μέρες αναγνώρισης

- στιγμές ευγνωμοσύνης

με ίδια πάντα αίσια, ονειρεμένη κατάληξη:

ενδίδεις

και σε δυό σώματα εφήβων

νέο αίμα, νέα ηδονή ανθεί.

87.

ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ

αλκυονίδες μέρες και

γίνεσαι δεκαπέντε,

με γυμνασμένα χέρια κι απότομη ματιά.

τα γωνιώδη σου μάγουλα για συγγενικά φιλιά πιο απρόθυμα,

ενώ ξεχειλίζει το στόμα σου ηδονή εν εφεδρεία

κι εριστικό αντίλογο:

χείλη ταγμένα για φιλιά κι οργή.

νησί, καλοκαίρι, βραχώδη λιμανάκια

αναδύονται με νέο φως στα μάτια σου,

όταν απ την πόλη στο βάθος

το βλέμμα σε μένα πέφτει κλεφτά.

πόσο ανάλαφρα πατάς το κτήμα σου γή!

και το φτερούγισμα το δικό μου

στη σκιά σου όταν ήδομαι,

πόσο πιο δυνατό απ τα χρόνια

που ημερολόγια ευτελή λογιστών

μου προσμετρούν!

δεκαπέντε γίνεσαι,

χάδια γεμάτα εράσμια τα χέρια μου,

σε σώμα εφήβου δεκαέξι σου έρχομαι.

δέξου με.

88.

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

γενέθλια,

κι από πρωί

με αριθμούς και ηλικίες καταγίνομαι,

συγκρίνοντας τα δεκαπέντε σου του σήμερα

με τα δικά μου τότε.

κι ανασύρω από μνήμη ξαναμμένη

χρονολόγια διάσημων ανδρών,

για ποιητές και άλλους καλλιτέχνες

τα γνωστά κρυφά παραλειπόμενα

εφηβικής περιόδου - ή τα πολύ αργότερα

όταν εφήβους είχαν συντροφιά κρυφή.

κι ενώ το σταθερό σημείο όλων των αθροίσεων αφαιρέσεων

είσαι εσύ,

στα χρόνια τα δικά μου

κάνω απολογισμό πικρό.

τα περασμένα, όχι,

αλλά τα χρόνια της φθοράς,

μήπως και βρω τρόπο πονηρά να ξεγελάσω

την κλεψύδρα, τον καθρέφτη,

και το σώμα σου το εφηβικό, άνθος χαράς,

σε λίγο ανδρικό σε άμεμπτη πληρότητα

να μη νιώθει ενοχή αισθητική,

χάδια δεχόμενο, και διαχύσεις

από χέρι γερασμένο, από σώμα αγύμναστο

αφημένο - με συστολή άγνωστη στα πρώτα μας χρόνια -

στο μυστήριο, στη σεμνή κάλυψη των πέπλων.

Εξιστόρηση (28)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Κάτι γίνεται, κάτι γίνεται. Η επαναπροσέγγιση είναι γεγονός. Υπάρχουν ακόμα τυχαία εμπόδια (η παρουσία άλλων, στο πρώτο ποίημα), το αγόρι θέτει ακόμα όρους υπομονής (μέχρι το καλοκαίρι, στο δεύτερο ποίημα).

Αλλά στο ποίημα 85. («μετά τις γιορτές»), οι επαφές έχουν αποκατασταθεί – ίσως όχι πλήρως, γιατί ο άνδρας διηγείται ακόμα σε ύφος παραπονούμενου. Οι αντιστάσεις δεν έχουν παραμεριστεί...

83.

ΜΥΡΟ

γιορτές κι ελπίδες φρούδες

ακάλεστος μπήκα χτες βράδι στο δωμάτιο

όπου καθόσουνα στο κρεβάτι

με τα εσώρουχα – βαθιά κάτω στους λαγόνες η κιθάρα -

με άλλα δυο ξαδέρφια έφηβους

γδυτοί κι αυτοί και σαν

συνεπαρμένοι με τη βαριά σου μουσική

των απειλών, του ολοκαυτώματος,

της συντέλειας του σήμερα,

που από καυτά ηχεία ταλάνιζε το χώρο

– τη μουσική που ήθελα

δική μας να μείνει

όπως εσύ δικός μου,

όπως ο στίχος αυτός δικός μας

σ’ ένωση μυστηριακή.

κι όπως ένιωθα παράταιρος

στη νεαρή αυτή παρέα σου την πρόσκαιρη

των ημερών,

λίγο μόνο έμεινα, τη μουσική κι εγώ να ακούσω

σαν υπόμνηση νοσταλγική:

οι ώρες οι μεστές, των δυό μας

οι σεπτές αναμνήσεις λεπτών προοιμίων ηδονών

πού πήγαν;

γιορτές κι ελπίδες φρούδες.

το δωμάτιο μ’ εξοστράκισε,

αλλά τα λόγια τα λίγα που με νόημα

συνόδεψες με τέλειες συγχορδίες

στην κιθάρα, πριν βγω,

έλαιο μου άπλωσαν στην πληγή των ματιών μου,

μύρο στ’ άδεια από χάδια μου χέρια.

84.

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

σ’ όλο το σπίτι συγγενείς

χρονιάρες μέρες.

ένα λεπτό, ούτε ένα λεπτό

δεν είπαμε κάτι δικό μας,

ούτε στιγμή δεν κοινωνήσαμε

θέρμη αμοιβαία των χεριών

πέρα από χαιρετισμό και «χρόνια πολλά».

ω ναι, και φιληθήκαμε ακριβώς τα μεσάνυχτα:

στα μάγουλα τρεις φορές

από σύγχυση της στιγμής,

σεμνά γρήγορα, επιτρεπτά

(και ταραγμένα,

γιατί μέρες τώρα καίει το αίμα

και λαχταράει την επαφή

επιδερμίδα με επιδερμίδα

σε ζέστη χειμωνιάτικη γλυκύτατη,

στο λαιμό σου ένα φιλί).

αλλά κι εδώ τα μάτια σου υπενθύμηση ηχηρή:

ότι μακριά το καλοκαίρι,

μακριά το νησί,

μακριά το ανέμελο να δίνεσαι

στον ήλιο,

με μάτια κλειστά στον ήλιο και

στον άλλον.

85.

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

φύγαν οι μέρες

φύγαν οι συγγενείς.

το τηλέφωνο σιγεί,

άδειο το σπίτι, μας ακινητοποίησε

βαθιά στις πολυθρόνες.

σιωπηλοί μπροστά στον όγκο των ωρών

απτή διαθεσιμότητα,

με τόση ελευθερία τί θα κάνουμε;

ασύδοτα να αρχίσουμε σπατάλες στοργής,

σπατάλη επαναπροσέγγισης,

απομύζηση σπέρματος αλύπητα.

όλα ένα όραμα,

χωμένοι στις πολυθρόνες μας βαθιά.

κι εσύ να κρύβεσαι,

να θέλεις,

τους μηρούς σου ανεβάζοντας

σε στάση εμβρύου,

να κρύβεις, εμένα να κρύβεις τη στύση σου,

μη σηκωθώ και σβήσω ξανά το φως.