ΠΑΡΑ ΛΙΓΟ

δείλιασα δείλιασα δείλιασα,

κι ας με καλούσε

φωτεινή η ματιά, ευάλκιμο το σώμα

του εφήβου εδώ στο άγνωστο ακρωτήρι.

η θάλασσα κρατούσε την ανάσα της,

φόβος και πόθος διαφιλονικούν

για τους χτύπους της καρδιάς.

λυγίζει το σώμα και η ψυχή σπαράζει.

δείλιασα...

παράξενη βραδιά.

τώρα το σώμα μου σαν τόξο τεντωμένο,

άδεια χέρια τείνω στον ουρανό,

μην ξέροντας

αν κατάρα ή παράκληση,

ή ευγνωμοσύνη ψιθυρίζω.

Σημείωση

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. 

Η παράθεση των ποιημάτων είναι περίπου χρονολογική – από την εφηβεία έως τώρα.

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...