Εξιστόρηση (30)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Για τον άνδρα, σα να έχει κριθεί η μάχη: αναλώνεται σε αναμνήσεις και περιμένει τον ήλιο της άνοιξης για να ζήσει πληρέστερα, προφανώς πιο ελεύθερα, τον έρωτά του. Η διήγηση δεν περιέχει πια ανησυχητικά σημάδια. Όλα σα να βαίνουν καλώς...

89.

ΚΟΙΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

ο ήλιος του χειμώνα είχε φέρει αναμνήσεις:

την αμμουδιά όπου σου τόλμησα

την πρώτη εκμυστήρευση.

τον ήλιο προς τη δύση του,

όταν κι εσύ μου άνοιξες βιβλίο

ακόμα επτασφράγιστο κι απαγορευμένο

από νόμους ανθρώπων και θρησκείες

ανοίκειες στη φυλή.

κι αν κάτω από τα πεύκα

με λέξεις μόνο σε άγγιξα,

πόση ανταπόκριση στο βλέμμα, στα χείλη σου,

με τους μηρούς πεισματικά να πιέζουν

την επαρμένη άμμο.

ποίημα υποσχέσεων

το πρώιμο εφηβικό σου σώμα!

ο ήλιος του χειμώνα είχε φέρει αναμνήσεις.

άνοιξη τώρα κυνηγάω με βήμα βιαστικό

για να γραφεί πια ό,τι ανολοκλήρωτο:

βιβλίο ηδονών κοινό, κοινές σελίδες.

90.

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

ανάμεσα σε δύο καλοκαίρια

το αγόρι που ήσουνα γίνεται άνδρας

κι εγώ από άνδρας έφηβος.

το καλοκαίρι των ονείρων μου

κάθε μέρα ήλιο περισσότερο σωρεύει,

κι εγώ λόγο ποιητικό

για τις μεγάλες ώρες που αργά ανδρώνονται,

για τοπία οικεία στο νησί,

για παραλίες που… - πώς να μη θυμούνται

τέτοια φόρτιση ερωτική!

κρυμμένη στη συνείδησή μας άνθος κατάκρυφο,

ο νους μου πώς να μη σχεδιάζει

ξανά και ξανά - χάδι στο χαρτί -

τις λίγες αυτές λιτές γραμμές

σώματος αγοριού ανυστερόβουλα γυμνωμένου…

κι όσα είπαμε, κι όσα ζήσαμε στη σπηλιά,

- κι όσα ήδη προμηνύονται -

πώς να ξεχάσω;…

πώς να ξεχάσω;…

αν και είναι όπως πάντα το χαμόγελό σου

το σήμα, το κλειδί.

91.

ΣΥΝΕΡΓΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

άφησα τις μέρες μοιροσυνετά

ν’ αποστειρώνονται.

ίδρωσα το μεσημέρι

σε πρώιμη αμμουδιά της άνοιξης

και δεν ήσουν εκεί

να γευτείς την αλμύρα.

έλεγα: πώς νάρθει; κρύο το νερό,

ακόμα φοράει τα ρούχα φλούδες φλούδες.

το σώμα του γυμνό τόσο νωρίς

σαν παιδιού ακόμα σε ήλιο αβέβαιο,

δεν θα θέλει, ακόμα δεν θα θέλει.

και μόνος ξεκίνησα για έρημες ακτές.

αλλά το ίδιο βράδυ,

σαν άκουσες

πως πρόσφυγες κινούνται προς Νότο,

πως ήδη έφτασαν οι πρώτες ομάδες

των περιηγητών ενόψει Πάσχα,

με αποκρυμμένο άγχος

έψαξες για ώρα

το περσινό αντιηλιακό.