Εξιστόρηση (29)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Το ποίημα 86. «Επάνθιση» θα μπορούσε να είναι η επιτομή ολόκληρης της «Εξιστόρησης». Ο άνδρας συμφιλιώνεται με μελλοντική απόρριψη, η φαντασία του, αλλά και η εμπειρία τού μηνύουν ότι όλα θα πάνε καλά, αρκεί γρήγορα να έρχεται το καλοκαίρι, να μπορούν να χαίρονται τον ήλιο στη θάλασσα. Γνωρίζει ο άνδρας ότι εκεί, πειρασμός και αφορμές εύκολα οδηγούν σε αναζήτηση ηδονής.

Στο επόμενο ποίημα, ο άνδρας νιώθει ότι επιστρέφει κι αυτός στην εφηβική ηλικία του νεαρού (που κλείνει τα δεκαπέντε). Θαυμάζει την κορμοστασιά του νεαρού του φίλου, νιώθει ένα χρόνο μόλις μεγαλύτερος!

Το ποίημα 88. («το πέρασμα του χρόνου») ρίχνει πάλι έναν τόνο μελαγχολίας στην ιστορία. Ο άνδρας έχει επίγνωση της δικής του ηλικίας – της διαφοράς ηλικίας με το αγόρι, και τα βλέπει για το μέλλον όλα μαύρα.

86.

ΕΠΑΝΘΙΣΗ

η σιωπή επανακτά ερείσματα.

οικεία μου έγινε η απόρριψη ως ενδεχόμενο.

και πάλι όμως

παροιμίες ανασύρω, παλιά γνωμικά,

την αδήρητη περιέργεια, την κραυγή των αγοριών,

την τυχερή μου ως τώρα μοίρα.

και στην άνοιξη, στα καλοκαίρια που έρχονται

με αποαμμουδιές και λαγνολιμανάκια

πλάθω χίλιες ευκαιρίες:

νύχτες που απελπίζεσαι, νύχτες πειρασμού,

νύχτες μέθης και μέρες αναγνώρισης

- στιγμές ευγνωμοσύνης

με ίδια πάντα αίσια, ονειρεμένη κατάληξη:

ενδίδεις

και σε δυό σώματα εφήβων

νέο αίμα, νέα ηδονή ανθεί.

87.

ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ

αλκυονίδες μέρες και

γίνεσαι δεκαπέντε,

με γυμνασμένα χέρια κι απότομη ματιά.

τα γωνιώδη σου μάγουλα για συγγενικά φιλιά πιο απρόθυμα,

ενώ ξεχειλίζει το στόμα σου ηδονή εν εφεδρεία

κι εριστικό αντίλογο:

χείλη ταγμένα για φιλιά κι οργή.

νησί, καλοκαίρι, βραχώδη λιμανάκια

αναδύονται με νέο φως στα μάτια σου,

όταν απ την πόλη στο βάθος

το βλέμμα σε μένα πέφτει κλεφτά.

πόσο ανάλαφρα πατάς το κτήμα σου γή!

και το φτερούγισμα το δικό μου

στη σκιά σου όταν ήδομαι,

πόσο πιο δυνατό απ τα χρόνια

που ημερολόγια ευτελή λογιστών

μου προσμετρούν!

δεκαπέντε γίνεσαι,

χάδια γεμάτα εράσμια τα χέρια μου,

σε σώμα εφήβου δεκαέξι σου έρχομαι.

δέξου με.

88.

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

γενέθλια,

κι από πρωί

με αριθμούς και ηλικίες καταγίνομαι,

συγκρίνοντας τα δεκαπέντε σου του σήμερα

με τα δικά μου τότε.

κι ανασύρω από μνήμη ξαναμμένη

χρονολόγια διάσημων ανδρών,

για ποιητές και άλλους καλλιτέχνες

τα γνωστά κρυφά παραλειπόμενα

εφηβικής περιόδου - ή τα πολύ αργότερα

όταν εφήβους είχαν συντροφιά κρυφή.

κι ενώ το σταθερό σημείο όλων των αθροίσεων αφαιρέσεων

είσαι εσύ,

στα χρόνια τα δικά μου

κάνω απολογισμό πικρό.

τα περασμένα, όχι,

αλλά τα χρόνια της φθοράς,

μήπως και βρω τρόπο πονηρά να ξεγελάσω

την κλεψύδρα, τον καθρέφτη,

και το σώμα σου το εφηβικό, άνθος χαράς,

σε λίγο ανδρικό σε άμεμπτη πληρότητα

να μη νιώθει ενοχή αισθητική,

χάδια δεχόμενο, και διαχύσεις

από χέρι γερασμένο, από σώμα αγύμναστο

αφημένο - με συστολή άγνωστη στα πρώτα μας χρόνια -

στο μυστήριο, στη σεμνή κάλυψη των πέπλων.