ΑΡΓΑ ΠΙΑ...

ήταν αργά να μάθω την άλλη ζωή,

αργά να μάθω να στηρίζομαι σ’ ένα φίλο,

σε όνειρα τρελά, σε λάγνα ηδονή,

αργά ν’ αλλάζω προσωπείο και να γίνω

αλήτης, μια βραδιά.

ω πόσα ιερά φωτάκια θα σβήναν στη στιγμή!

αλλά αργά, κι ίσως λυπάμαι,

κι ας είναι η ευτυχία μου η τωρινή σαν ουράνιο τόξο

σε πράσινες πεδιάδες, σε γόνιμη θάλασσα.

του Δία αστραπή αψήφησα, η καταιγίδα μ’ έφερε

ως εδώ.

θα κατεβώ,

θα κατεβώ στο λιμάνι ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι,

να δω ναύτες και στρατιώτες

σε αναζήτηση,

ν’ ακούσω μια κουβέντα λαϊκή,

να ξυπνήσω από βαθειά μου

πρωτόγονα, παράφορα τολμηρά παρένστικτα,

χθόνια ηδονή.

αλλά αργά, πια...

Σημείωση

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. 

Η παράθεση των ποιημάτων είναι περίπου χρονολογική – από την εφηβεία έως τώρα.

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...

Σχόλια κι ερωτήσεις θα απαντηθούν ευχαρίστως.