Εξιστόρηση (31)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Το τέλος, το αίσιο τέλος της «Εξιστόρησης». Πάσχα πλησιάζει, οι σχέσεις έχουν αποκατασταθεί στο καλύτερο δυνατό επίπεδο. Στο ποίημα 92. («Μεγάλη Εβδομάδα») ο άνδρας με έντεχνο τρόπο διηγείται πώς χάρηκε το νεαρό την ίδια μέρα που εκείνος είχε μεταλάβει. Στο επόμενο ποίημα, ο άνδρας ξεσπάει από πηγαία ανυπόκριτη χαρά.

Και ο επίλογος, σε αντιστοιχία με τον πρόλογο. Η μοίρα είχε μιλήσει.

92.

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

μπορστά μου βρέθηκαν

στη στροφή του δρόμου:

ένα σμήνος αγόρια

με σένα στη μέση

σαν να τους οδηγούσες.

αλλά τ’ αυτοκίνητο αργά το δρόμο του.

με αναγνώρισες σε χαιρέτησα.

μετά, μόνο στους καθρέφτες

η ομάδα στον ανήφορο να προχωράει,

πλάτες νεανικές, ατίθασα κεφάλια

κι ώμοι λίγο σκυμμένοι απ την κούραση

του παιχνιδιού.

και το αυτοκίνητο να τρέχει πια

προς τη θάλασσα

αυθοδηγούμενο.

και η σκέψη μου στ’ αγόρια ένα σμήνος

σφριγηλό,

κι εσύ στη μέση

- οργίασαν οι εικόνες, οργίασαν –

…..

το ίδιο βράδι μου είπες πως

μέρες νήστευες και το πρωί μετάλαβες.

δειλό το χαμόγελο, είχες ενδώσει.

σώμα Χριστού μετάλαβες ανούσια,

σώμα εφήβου γλυκάλμυρο

το μεσημέρι είχα μεταλάβει εγώ.

93.

ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ

γέμισαν τα μάτια μου ήλιο,

άμμο, πεύκα, θάλασσα.

γέμισε το στόμα μου

αλμύρα  του κύματος, αλμύρα του φιλιού,

αλμύρα του σώματός σου όλου

γέμισαν τα χέρια μου χάδια

στο ωραιότερο άγαλμα αγοριού του κόσμου.

κι όταν γινήκαμε ένα

κάτω από τα πεύκα, στα όρια ήλιου-σκιάς,

σε απόηχους παφλασμού, με την καυτή ανάσα σου

στους ώμους μου κοινό ρυθμό ζωής,

αφέθηκα στην πληρότητα ευλογημένης ώρας

και έγινα ασκός ακράτητης ηδονής.

94.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

το αγόρι, μόλις δεκαπέντε,

ηδονές κατακτά.

ο άνδρας, αναγεννημένος έφηβος,

το αγόρι ακολουθεί.

ο ποιητής,

τον πόθο του άνδρα για το αγόρι

και του αγοριού τη μύηση

εξιστόρησε εδώ.

κι όταν η απαγγελία των ενενήντα ποιημάτων τέλειωσε,

τα μάτια του αγοριού, τα μάτια σου έλαμπαν

όπως τότε στην αμμουδιά, τότε στο νησί, τότε στο δωμάτιο,

και στοργικό το χάδι του άνδρα,

το εκατοστό μου χάδι στα μαλλιά σου.

η μοίρα

μάς είχε μιλήσει.