ΛΕΥΚΩΜΑ

κοιτάζαμε τις φωτογραφίες σου, συλλογή ολόκληρη.

φωτογραφίες παλιές όπου μου ήσουν άγνωστος

και μου έλεγαν πως δεν είμαι παρά ένας ξένος,

ξένος στο νησί σου, ξένος στη ζωή σου.

φωτογραφίες με άγνωστους για μένα ανθρώπους,

στο νησί κι αλλού,

που τους φθονούσα επειδή μάντευα

- πικρή αλήθεια -

πως τους νεμήθηκες ή σε νεμήθηκαν.

φωτογραφίες πρόσφατες με το χαμόγελό σου

χωρίς αινίγματα.

ακούσαμε τη μουσική που διάλεξες για μένα,

που με συγκίνηση θα διάλεγα κι εγώ:

μουσική του έρωτα που δεν γνωρίζει φραγμό.

κι οι φωτογραφίες

κι η μουσική

κι ο έρωτας γίνανε ένα.

τί μας χωρίζει;

έξω η μέρα αποθεώθηκε σ’ ένα ήπιο δειλινό.

έψαχνα το βαθύτερο νόημα στα πιο απλά σου λόγια.

ήταν το σώμα μου τόσο διάτρητο από ηδονή,

κι ας μη με είχες αγγίξει καν.

μαχόμουνα με τ’ αστέρια να κάνω την αδυναμία μου

δύναμη τεράστια,

για να προφέρω τη λέξη “φιλία” όσο πιο βαθειά μπορούσα.

συζητούσαμε σιγανά.

κι όταν έκλαψες

για τον ίδιο πάντα καημό που μας κατακαίει,

σ’ αισθάνθηκα κοντά πολύ,

πολύ-πολύ κοντά μου…

Σημείωση

Καθημερινά (ελπίζω) θα αναρτώνται εδώ ποιήματα με θέμα τη σχέση άνδρα προς άνδρα. 

Η παράθεση των ποιημάτων είναι περίπου χρονολογική – από την εφηβεία έως τώρα.

Κατά περίπτωση θα υπάρχουν επεξηγήσεις γύρω από τη γένεση των ποιημάτων, για να ικανοποιηθεί η δικαιολογημένη περιέργεια του αναγνώστη...