ΑΡΓΑ ; 

για έντονη ζωή με έντονα νειάτα, αργά πια:

μού λείπει το αχαλίνωτο σώμα λίγων καλοκαιριών

το ακαταλόγιστο της ορμής, η κοινή γλώσσα.

για έντονη ζωή μ' ένα φίλο μόνιμο, αργά πια:

τα δικαιώματα στη Φιλία νωρίς αναλώθηκαν.

και έφηβος πρόθυμος, έφηβος άπτερος τώρα να βρεθεί,

γυναίκα, παιδιά, ο κόσμος όλος δεν αφήνει.

για περισσότερη φιλία με τον παλιό μου φίλο, αργά πια:

τη θέση μου πήρε άλλος, σαν συνήθεια επίκτητη.

νέοι αφού αντέξαμε στον πειρασμό του σφρίγους,

μεσήλικες, σε τί χάρη θα ενδώσουμε ;

αργά πια..

μα στην τρίτη τελεία του στίχου,

κι όπως ο δρόμος του μεσημεριού

ζωηρεύει με παιδιά που βγήκαν απ το σχολείο πριν την ώρα

για να τα βάλουν με την άνοιξη,

τα ρούχα τους δηλωτικά χυμώδους σώματος,

αποφασιστικά τον ήλιο κατεβάζω στο χαρτί,

την ώς το θάνατο αλήθεια:

αργά πια είναι μόνο για μεταμέλεια,

για τύψεις, που σκοτεινά νέα κατάκτηση απολαύσεων

με το νεώτερο της προτελευταίας τάξης

ιχνοθετείς μεθοδικότατα.

ΑΡΓΑ ΠΙΑ...

ήταν αργά να μάθω την άλλη ζωή,

αργά να μάθω να στηρίζομαι σ’ ένα φίλο,

σε όνειρα τρελά, σε λάγνα ηδονή,

αργά ν’ αλλάζω προσωπείο και να γίνω

αλήτης, μια βραδιά.

ω πόσα ιερά φωτάκια θα σβήναν στη στιγμή!

αλλά αργά, κι ίσως λυπάμαι,

κι ας είναι η ευτυχία μου η τωρινή σαν ουράνιο τόξο

σε πράσινες πεδιάδες, σε γόνιμη θάλασσα.

του Δία αστραπή αψήφησα, η καταιγίδα μ’ έφερε

ως εδώ.

θα κατεβώ,

θα κατεβώ στο λιμάνι ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι,

να δω ναύτες και στρατιώτες

σε αναζήτηση,

ν’ ακούσω μια κουβέντα λαϊκή,

να ξυπνήσω από βαθειά μου

πρωτόγονα, παράφορα τολμηρά παρένστικτα,

χθόνια ηδονή.

αλλά αργά, πια...