ΔΕΚΑΠΕΝΤΕΜΙΣΗ

στην Πάρο μιά φορά

στα απόκρημνα λιμανάκια της Νάουσας

ένα μεσημέρι με νεολαία ελάχιστη στον ήλιο

μεσήλικα, ξένο μεσήλικα συνάντησα

σαν κι εμένα γυμνός και γυρεύοντας.

σε συνουσία δεν φτάσαμε.

ήταν λεπτός, ωραίος, ευγενικός.

τα χάδια του, σαν ν' ακολουθούσε κανόνες συμπεριφοράς,

χάδια απαλότατα σοφά δοσολογημένα

τα φιλιά του, αργόπνοα και πόσο τολμηρά!

γοητευμένος, στα δάχτυλά του τα πολύτροπα,

στα φιλιά του αφέθηκα σα σε ζάλη.

μέσα μου ηδονή βαριά αναδευόταν,

ο ήλιος στην πλάτη μου, στους μηρούς μου συνεργός,

επερχόμενη θέρμη προμήνυε,

ν' απλώνει σ' όλο μου το σώμα...

μα πόνος ρηκτικός από κτηνώδη διείσδυση

διέρρηξε τα ηδονικά οράματα, φώναξα δυνατά

και με σπασμό τρόμου και πόνου

χτυπώντας στα τυφλά αποτραβήχτηκα

κι έτρεξα, ζαλισμένος ακόμα,

πάνω από βράχια εκδικητικά αιχμηρά,

προς τα πάνω, από θάλασσα και γυμνό πειρασμό μακριά,

με λύπη κι ανακούφιση,

με λύπη κι ανακούφιση αναίτια,

με την άγνοια των δεκαπεντέμιση μου χρόνων.