ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

μπαίνοντας στην αίθουσα

αμέσως τον είδα.

αλλά σαν από συστολή για τον πολύ κόσμο,

πήρα τους πίνακες με τη σειρά, υπομονητικά, με επιτήδευση,

και κάθε λίγο, τάχα για να ξεκουράσω το μάτι μου,

γύριζα με ένα βλέμμα γενικό και κάρφωνα, για δευτερόλεπτα,

αυτό τον ένα πίνακα, το γυμνό αγόρι.

γλιστρούσαν χρώματα, θολές παραστάσεις,

έργα όλα αξιόλογα, αισθησιακό όμως άλλο κανένα,

κι όταν, μετά από καθυστέρηση εύλογη,

βρέθηκα μπροστά στον πίνακα,

ένιωσα, σαν μέσα από ποίημα, όλη τη θερμή μεταδοτικότητα

της εικόνας, τη γοητεία των γραμμών, το κρυφό μήνυμα.

κι έμεινα ώρα πολλή,

συνεπαρμένος απ την εκλεκτή τύχη του ζωγράφου,

κοινωνός στην τέχνη του και τη ζωή.

και είχα αποξεχαστεί,

όταν τυχαία παρατήρησα τη σκιά που στεκόταν δίπλα μου

και μ' εμπόδιζε.

τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν

κι αναπάντεχα ο πίνακας σκοτείνιασε και

το φώς το έξοχα αισθησιακό απ το πρόσωπο του γυμνού αγοριού

έπαλλε στα μάτια του διπλανού νεαρού επισκέπτη.

αίθουσα, πίνακες, κόσμος, υποχώρησαν.

με τα μάτια μας ακόμα χαϊδεύαμε τη σάρκα του πίνακα,

την ιδανική προσφορά του γυμνού σώματος,

ενώ πυρετώδη όνειρα, σαν αστραπή τα πελώρια ερωτηματικά

της ανταπόκρισης ή μή

ταλάνιζαν τα κρεμασμένα χέρια μας,

τυφλός πόθος, στόμα ξερό,

ως το λυτρωτικό αμοιβαίο χαμόγελο αμέσως μετά.

ΕΚΦΡΑΣΗ

έχω ξεχάσει πως υπήρξα φίλος

κάποιου.

έχω ξεχάσει τις φιλίες μου,

ποιό το μέτρο; ποιά η θυσία;

έχω ξεχάσει δώδεκα χρόνια

νειάτα κι ομίχλη.

έχω ξεχάσει.

θυμάμαι

θυμάμαι μια εκδρομή

όπου δεν λογαριάσαμε

ούτε κόσμο ούτε κόπους ούτε κούραση.

θυμάμαι τα παρατημένα λατομεία,

και πως ψάχναμε για μάρμαρα σημαδιακά

για να θυμόμαστε την εξόρμηση.

ποιός ήσουνα όμως δίπλα μου

στη δύσκολη ανάβαση;

ποιά γλώσσα μιλούσες;

μικροί και τη γλώσσα αλλάξαμε...

για να μη θυμόμαστε;

ΕΛΞΗ

απ το ισόγειο σκιερό μέρος της οικοδομής

τέσσερεις εργάτες

κουρασμένες σανίδες μεταφέρανε

και άλλα υλικά στο δρόμο,

όμορφοι όλοι το ίδιο στη μυώδη γύμνια τους,

αδύνατοι, λυγερόκορμοι,

- με μέση αθλητόστητη, που και στο σκύψιμο

πάλι λεπτή διαγράφεται  -

σαν να τους είχε προσλάβει εργολάβος

με ροπή ανομολόγητη σε λιγνά όμορφα παλικάρια.

και κάθε τους κίνηση ένα παιχνίδισμα

των μυών στον πρωινό ακόμα ήλιο.

γωνιακό το κτήριο,

έκανα δυό φορές το γύρο του τετραγώνου

και τρίτη φορά, με χτυποκάρδι έντονο, αντίθετα,

πάντα πολύ αργά

με βήματα που σχεδόν σέρνονταν,

σαν να έψαχνα κάτι, μια διεύθυνση, ένα διαμέρισμα,

στη νέα αυτή γειτονιά.

στο τέλος, πρόθυμος ο ένας με ρώτησε

αν θέλω τίποτα, μήπως θέλω να δω τα διαμερίσματα

τα ήδη διαμορφωμένα – πωλούνται, ξέρεις, μερικά,

αργότερα θάναι ο μηχανικός εδώ, αν θέλεις όμως,

σου τα δείχνω, ανεβαίνουμε, ενόχληση δεν υπάρχει…

ταραγμένος τον άκουγα να λέει τα πεζά αυτά πράγματα,

αταίριαστα με τον ήλιο στο κρουστό κορμί του,

αταίριαστα μ’ ένα βλέμμα ζωηρό (βαθιά μαύρα μάτια),

με χείλη σκονισμένα που τα περνούσε η γλώσσα του,

κατακόκκινη, υγρή, προκλητικά

ερωτική.