ΕΞΑΡΧΕΙΑ

πολυκατοικίες περνάν αγέρωχα.

αυτοκίνητα περνάν εχθρικά.

άνθρωποι περνάν απρόσωπα.

νέοι άνδρες περνάν, ο δρόμος βαθμιαία δίνει στα μάτια μου ρυθμό.

στο βάθος περπατάει ένας νεαρός νωχελικά,

με ρούχα πρόχειρα, που σχεδιάζουν

περίγραμμα τέλειο, άγαλμα ηδονικό

τόσο, που με κόπο κλείνω το στόμα μου,

με κόπο πια βαδίζω - κι όπως ζυγώνει

είναι όλος χρώμα, όλος κίνηση, όλος πρόκληση,

ο ήλιος στο δρόμο όλος ερεθισμός.

ΕΞΟΥΣΙΑ 

... κι όπως από διαίσθηση βαθύτερη

για κάτι εκθαμβωτικά ωραίο,

το βλέμμα μου σ' εσένα έπεσε,

τόση ομορφιά να χωράει σ' ένα σώμα,

τόση αθώα ερωτική πρόκληση,

θυμός το θολό μυαλό μου διαπέρασε :

να μην έχω, να μήν έχω εξουσία υπέρτατη

που να μου δίνει, χωρίς αντίσταση - με προθυμία; -

αυτό το σώμα,

γιατί, γιατί να πρέπει τόση ομορφιά,

τόση ηδονή να χάσω;

κι αν το βασίλευμα εκείνο, φυσιολογικά

με τη γοητεία της ώρας, μας έφερε κοντά

γρήγορα να αγγιχτούμε, γρήγορα να εκτινάξουμε

αποθέματα ηδονής απροκάλυπτης

με το αχόρταγο πάθος μου για τη γραμμή την τέλεια

του σβέρκου και των ώμων σου,

των σαν αποκάλυψή σου μηρών!

άχρηστη, μακριά η σκέψη μου του θυμού,

γελοία δίπλα στη δική σου εξουσία...

ΕΠΑΘΛΟ

από τους δυό με είδε ο νεώτερος - που γνώριζα,

και σ' ένα νεύμα του,

συνωμοτικά κολυμπώντας χωρίς παφλασμό

αποκακρύνθηκα

με έκπληξη και πικρία.

τί κι αν μέρες πριν το νεαρό αυτό

τα μάτια μου, καίγοντας, είχαν σημαδέψει

στην απόμερη ακτή…

σ' απόσταση λίγων μέτρων το σώμα του

- νεαρού πολυαθλούμενου το σώμα -

για ώρα, με καυτές ματιές,

με συρτά χάδια, τυχαία τάχα,

στις θηλές μου, στους μηρούς, κι αργά-ηδονικά στην ήβη,

συνεσταλμένα αρχικά, αναίσχυντα δηλωτικά στο τέλος,

την προσοχή του ζητιάνευα,

μα αγέρωχα αλλού το βλέμμα του.

ουδέτερα, αδιάφορα με κοίταξε μια-δυό.

κι απομακρύνθηκε.

όπως τώρα απομακρύνθηκα εγώ.

κι η απορία να με λιώνει: πώς μ’ αυτόν,

μ' αυτό τον άχαρο το μεσήλικα,

κι όχι με νέο της ηλικίας του σχεδόν,

σφρίγος με σφρίγος, η χαρά του ματιού

για την καλλίγραμμη μέση αλλήλων,

τα ίδια τα αρωματικά τα χνώτα,

ίδια αντοχή επάλληλα, ίδιος γνώριμος ρυθμός:

με μένα, γιατί όχι;

σήμερα, μεσήλικας ο ίδιος,

τί κι αν χωρίς παραδοχή του χρόνου, ατέρμονα νέος,

τα τότε κατανόω.

η ανάμνηση δεν πληγώνει πια:

νεαρός, ωραίος σαν λίγοι απόψε ο σύντροφος,

στην άρνηση της φθοράς, έβηφος το έπαθλο !