ΕΣΤΙΑΤΙΟΡΙΟ

καθόταν τρία τραπέζια πέρα

στην κατάμεστη αίθουσα.

τους ώμους του έβλεπα, το σγουρό κεφάλι

με το σβέρκο το νεανικό σαν επιδεικτικά διαθέσιμο.

συζήτηση, εδέσματα, κρασί, νοσταλγικά τραγούδια:

μικρές απολαύσεις εναλλάσσονταν με τη χαρά των ματιών μου

να κοιτάζω στα κλεφτά το νεαρό αυτό,

οι γεύσεις να καλούν τη φαντασίωση άλλων γεύσεων δυνατών.

με τα μάτια μου, του αφαιρούσα ένα ένα τα ρούχα τ’ άχαρα

και όνειρο μωσαϊκό μου φανέρωσε το σώμα αυτό το εφηβικό.

και όλο δυνάμωνε η αδημονία να τον δω ολόσωμα,

κοντά μου να τον νιώθω.

και ήταν, ναι, αγόρι απ’ τα λίγα

όταν σηκώθηκε για να περάσει μια παρέα,

και είδα, και τον είδα να στέκεται

σε απόμερη απόκρημνη ακτή,

έφηβο ολόγυμνο και τόσο προσιτό,

που ασυναίσθητα κι εγώ σηκώθηκα

ξεχνώντας συγγενείς και χώρο και βοή, τους πάντες,

ως και βήματα θα έκανα…

δευτερόλεπτα μόνο προσηλωμένα.

αλλά φρόνιμα πάλι κάθισα, για αφηρημάδα είπα.

το βράδυ έσπασε στα δυό, μάτια και νους αλλού.

αργότερα, στο κρύο φως της νύχτας,

μικρές παρέες αγοριών, σκιές σωμάτων διαλεχτών,

με βήματα νευρώδη

προσπερνούσαν την αργόσχολη παρέα μας

των συγγενών.

του έρωτα οι εφεδρείες ανεξάντλητες,

σκέφτηκα.