Εξιστόρηση (27)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Εκεί που όλα φαίνονται χαμένα για τον άνδρα, σε άβυσσο απελπισίας, κάτι καινούργιο γεννιέται. Απαντώντας σε αιτιάσεις του άνδρα, το αγόρι προχωρεί κι εκμυστηρεύεται με μία μόνο λέξη, που πολλά ανατρέπει, ότι δεν τα ξέρει όλα ο άνδρας. Αισθήματα εφεδρικά;

Στο ποίημα 81. («κρυφή στύση») ενώ φαινομενικά το αγόρι δείχνει να ενδιαφέρεται πια μόνο για κορίτσια, μια κρυφή στύση διαφορετική επιθυμία αποκαλύπτει. Ο άνδρας παραληρεί, θέλει να πιστεύει ότι το πεδίο είναι και πάλι ελεύθερο, ότι μετά το χειμώνα οι δυό τους θα σμίξουν ξανά...

Το τελευταίο ποίημα ακούγεται πολύ οικείο. Παλιές καταστάσεις επανέρχονται.

80.

ΜΥΧΙΑ

νάξερες.

νάξερες

τα πάθη της νύχτας

που γυρεύει φως

κι αστέρι κανένα

σ’ όλο το δάσος μοναξιάς.

νάξερες

τα όνειρα που ντρέπομαι

να κάνω ποίηση στα πιο κρυφά

τετράδια – όπου κρυπτογραφημένο

το σώμα σου γυμνό, το πιο γυμνό,

και δίπλα σου εγώ

τη ρώμη σου ενδεδυμένος.

νάξερες

τη γλώσσα των χαδιών μου,

νάξερες τί λέν τ’ αποτυπώματα

που αφήνω στο νεανικό σου δέρμα

το τέλειο στην αφή,

όταν χαλαρά τα ρούχα κι ο χρόνος σύμμαχος.

νάξερες, ω νάξερες!

το φιλί επίγνωσης

δεν το κρατάω για έκπληξη

και το γιατί το μάντεψες

όταν άθελά σου - η μήπως με

πρόθεση; -

είπες κι εσύ ένα βράδι: «νάξερες»

και κράτησε ώρα απάνθρωπη η σιωπή.

81.

ΚΡΥΦΗ ΣΤΥΣΗ

και ήδη φτάσαμε εδώ:

σε πολυθρόνες αντικριστές

ψυχρά ν’ αναλύουμε λεπτομέρειες ανατομικές,

και σαν άνδρας έμπειρος να σου δίνω συμβουλές

για ερωτοδουλειές της δεκάρας,

για ψυχολογία γυναικών

και πρακτικά τινα…

από θέσεις αντικριστές

ω πόσο εκτεταμένο το δωμάτιο,

το μαρμάρινο δάπεδο μουσειακά κρύο, γυαλιστερό.

ως πότε θα αντέξω

να μην αγκαλιάσω τα γόνατά σου, τώρα δα;

τα μάτια μας

άλλα λέγαν απ τα χείλη.

το σώμα μου θαρρετά σου έστελνε

μηνύματα-οράματα.

είπα πως αν τώρα σηκωθώ

το ράγισμα σαν αστραπή θα ακουστεί

κι ούτε γιορτινό φιλί,

ούτε ανδρίκια χειραψία

δεν θα μπορούμε πια…

αλλά φεύγοντας,

όταν διέκρινα τη στύση σου,

η ελπίδα, κύμα ωκεάνιο θερμό

κατέκλυσε την αμμουδιά.

και στην ψιλή βροχή του χειμώνα

για ένα αξέχαστο καλοκαίρι παραληρούσα.

82.

ΘΑΛΠΩΡΗ

η γωνιά ζεστή,

σα να έκαιγε προαιώνια εστία

σε πείσμα του χειμώνα, που απειλούσε

παράθυρα και πόρτες του σπιτού.

είχες ξαπλώσει στη φλοκάτη

και τα βαριά σου νότια ρούχα νυχτερινών διαδρομών

με φίλους και συμμαθητές,

ένα ένα τα είχες στο ημίφως αποβάλει

για να χαίρεσαι τη θαλπωρή.

κι άφησα σκιών παιχνίδισμα

στ’ αρρενωπά, για γδύσιμο, λευκά σου εσώρουχα

τα δάχτυλά μου να σχεδιάζουν

κεφάλια ζώων και σύμβολα

κινήσεις μαγικές, εξορκισμού,

γονατισμένος δίπλα σου

οινοχόος για σπονδή,

πριν με τα χείλη μου,

πριν με τα χέρια μου,

στην αφή της σάρκας σου καυτή

σ’ απέλπιδα έκσταση οδηγηθώ ξανά.

Εξιστόρηση (26)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Στο ποίημα 77. («δίλημμα») ο άνδρας, με αρκετά ψυχρή πια λογική, ζυγίζει πώς πρέπει από δω και πέρα να συμπεριφερθεί: να τα ξεχάσει όλα, ή με την ανάμνηση να επιμένει σε κάτι που μοιάζει με θαύμα;

Στο επόμενο ποίημα («λάθος») φαίνεται ότι το παίρνει απόφαση. Εγκαταλείπει την προσπάθεια, αλλά όχι χωρίς σκέψεις για κάποιου είδους εκδίκηση. Ο νεαρός, σαν να αντιλαμβάνεται ότι σπρώχνει τον άνδρα σε εντελώς ανεπιθύμητη κι ίσως επικίνδυνη κατεύθυνση, γίνεται πιο προσιτός. Ειλικρινής, άραγε;

Στο τελευταίο ποίημα («πορνοπεριοδικό») ο άνδρας προσφεύγει σε υποκατάστατα, αλλά η φαντασιώσεις δεν τον αφήνουν να ξεχάσει το νεαρό...

77.

ΔΙΛΗΜΜΑ

εβδομάδες κι εβδομάδες

στοιβάχτηκαν σε αναμνήσεις.

φύλλο φύλλο απ το μεγάλο ημερολόγιο τοίχου

αφαιρούνται τα δρώμενα.

μια φωτογραφία σου στο νησί

στέκεται στο λαιμό μου οδυνηρή.

σε κοιτάζω και ξέρω πως θέληση άτεγκτη,

πως ψυχραιμία μέγιστη θα χρειαστώ

για να κάνω ένα βήμα πίσω απ τον τοίχο,

για να βυθιστώ στην πολυθρόνα ήρεμος,

για να συμπεριφέρομαι στο σπίτι με τους άλλους

όπως ένα λεπτό πριν.

και προτιμότερο απ τα δυό

στα εξημμένα όνειρά μου ποιό να είναι:

οι εβδομάδες οι καίριες του καλοκαιριού

οι τόσων υποσχέσεων έγκυοι

και άλλες του φθινόπωρου, μιας βασανιστικής αναμονής,

να σβήνονταν απ τη μνήμη μου

και να ζω μ’ ένα κενό, μακάριος μη γνωρίζων,

χωρίς ανάγκη ελπίδας,

και χωρίς πειρασμό.

ή

καυτές οι αναμνήσεις να συντηρούν την ελπίδα,

κάθε σου εμφάνιση να αναζωπυρώνει τη φωτιά,

- γλυκιά ζέστη, ω τόσο γλυκιά τα χάδια -

και η ελπίδα να πλαταίνει

με κάθε σου λέξη,

αναίτια ίσως,

με βασανιστική προσδοκία ηδονής

ως την ώρα της κρίσης,

σώμα με σώμα.

78.

ΛΑΘΟΣ

είπα: ως εδώ!

τα μάτια μου μάτωσαν

από αγνάντεμα και δάκρυα μοναξιάς.

πεύκα κι αμμουδιά, τα βράχια του νησιού,

μου φανερώνονται σε τόνους

του κόκκινου.

ίσως κι οργή, ίσως κι οργή

να σιγοκαίει,

του αδύναμου το κόχλασμα

που ρυθμικά τη λέξη εκδίκηση

επίμονα υποβάλλει.

ύπουλα όμως αμύνεσαι:

αύριο θα χαμογελάς υπαινιχτικά,

θα με αγγίζεις τάχα αδιάφορα, τυχαία,

μια χάρη θα ζητήσεις

για να κλείνει πάλι ο κρίκος,

για να πιστέψω

πως λάθος έχει η λογική,

πως λάθος σε είχα για ανίκανο

για έρωτα μεγάλο, για σπάνια ηδονή,

πως λάθος κρίνω ξανακρίνω το όχι που

μοιραία θακουστεί.

79.

ΠΟΡΝΟΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

διάβασα δεκάδες αγγελίες,

διηγήσεις διεγερτικές

και γέμισα τα μάτια μου για μισή ώρα

με σώματα νεαρών, προκλητικά γυμνά, με ερεθισμένα πέη.

με κοίταξαν πρόθυμοι απ τη χάρτινη διάστασή τους,

με καλούσαν και καμάρωνα την αλκή τους

που σε ακραία ηδονή θα μετουσιωνόταν

θα κατέληγε…

τότε, στην τελευταία φωτογραφία

είδα εσένα, είδα τα γυμνά σου μέλη να

προσφέρονται σε χιλιάδες αντίτυπα, σε χιλιάδες

πεινασμένους για συνουσία, για ανδροκοιτία

εξαίσια εξουθενωτική!

δεν ωφελεί, δεν ωφελεί

ν’ αναζητώ υποκατάστατα,

έναν όμοιό σου εαυτό

σε άλλον έφηβο,

σε σάρκα που δεν θάσαι σύ

σ’ ένα χαμόγελο που το φιλί σου θα με κάνει

να λαχταρώ,

σε μάτια που θα με κρίνουν ένοχο

εγκατάλειψης.

κι ας είσαι εσύ που δεν ενδίδεις πια...

Εξιστόρηση (25)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Τα μάγια δεν έφεραν το ποθούμενο αποτέλεσμα. Στα επόμενα ποιήματα ο άνδρας αντιλαμβάνεται ότι, σαν μεγαλύτερος, έπρεπε, πρέπει ίσως να προσφέρει περισσότερο. Αλλά γρήγορα  εγκαταλείπει κι αφήνεται σε αναμνήσεις. Στο τελευταίο από τα τρία ποιήματα, μια προτροπή ακόμα προς το νεαρό, να μην αφήνει για αύριο νέες ηδονές που μπορεί να ζήσει σήμερα.

Η αποφόρτιση του πάθους είναι έκδηλη.

74.

ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΑΒΥΣΣΟΣ

χτες βράδι ακολουθώντας σε από απόσταση, τυχαία,

σε δρόμους ημιφωτισμένους

- ήπια ψυχρή βραδιά φθινοπώρου -

σε είδα που δοκίμασες με άλλους δυό συμμαθητές

να προσεγγίσετε κορίτσια

που μαζί σας από το φροντιστήριο είχαν βγει

κι αργά προχωρούσαν στην ήσυχη νύχτα.

εμένα με αντιλήφτηκες στο σταυροδρόμι

όπου πολύ το φως.

φευγαλέος ο χαιρετισμός σου,

να πλησιάσω μάλλον δεν θα ήθελες,

θα χαλούσε το εγχείρημα, η συνοχή της παρέας.

κι αναλογίστηκα με λύπη

πόσο λίγο μετέχω στην καθημερινή ροή

της ζωής σου,

πόσο αβυσσαλέο το χάσμα

απ τον έφηβο στον άνδρα,

και στοργή ατόφια, πόση πρέπει

να προσφέρω σπάταλα, αυταπαρνούμενος,

αν θέλουμε βαθύτερα

να νιώσουμε,

ότι δεν αρκεί που ενώσαμε τα σώματά μας

για λίγο περισσότερη

από την επιδικασμένη από τη φύση σε δυό άνδρες

ηδονή.

75.

ΤΑ ΛΙΜΑΝΑΚΙΑ

οι επισκέψεις σου αραίωσαν

όπως αραίωσαν για μένα οι προφάσεις

ν’ ανεβαίνω σπίτι σου συχνά.

τώρα το φθινόπωρο, παρά τον ήλιο-σύμμαχο,

οι συγγενείς κλείνονται μέσα, περισφίγγουνε τον κλοιό

- για καλό, ναι, για καλό σου

να μη νιώθεις μοναξιά -

ενώ νοσταλγικά θυμάσαι

τα λιμανάκια στο νησί, τα απόμερα.

το ένα το πιο κρυφό

για μένα διαλεγμένο,

το απομεσήμερο εκείνο,

για κρυψώνα μας,

θυμάσαι;

76.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

στις αμμουδιές της Αττικής

άνδρα ξαφνικά σε ανακάλυψα.

στη δίνη του ήλιου του νησιού

έπαιξες ακόμα σαν παιδί.

και στη δροσιά του δωματίου

πίσω στην Αθήνα

έφηβος φανερώθηκες απαιτητηικός.

αγόρι μου,

μή μου τις μέρες άλλο μπλέκεις

σε αξεδιάλυτα φύλλα

σχισμένου ημερολογίου.

χειμώνας έρχεται.

τις από μήνες μελλούμενες

νέες ηδονές άδραξε

πριν η θητεία λήξει

του δέκατου έκτου έτους.

Εξιστόρηση (24)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Μέσα στην «Εξιστόρηση» τα 4 ποιήματα που ακολουθούν, αποτελούν ένα ενιαίο υποσύνολο.

Ο άνδρας φοβάται ότι χάνει το νεαρό και καταφεύγει στη μαγεία, στα μάγια. Άλλοι στη θέση του θα το ρίχναν σε απέλπιδα προσευχή, ή σε μέθη για να ξεχάσουν, ή στη βιαιπραγία για εκδίκηση. Ο νεαρός, με τη βαριά μουσική που ακούει, που τη συνοδεύουν στίχοι καταστροφής, στίχοι μακριά από καθιερωμένη ηθική, στίχοι που επικαλούνται μοχθηρές μορφές ενός σκοτεινού κάτω κόσμου, γοητεύεται ξανά και δίνει, χωρίς να το θέλει πραγματικά, λαβή στον εραστή του να δοκιμάσει να τον κερδίσει πάλι, με τη σαγήνη παγανιστικών, σατανιστικών επικλήσεων μέσα σε ατμόσφαιρα όμοια με κείνη που δημιουργεί η μουσική.

Στα ποιήματα αυτά, η πραγματικότητα συγχέεται με παραισθήσεις, οπωσδήποτε για τον άνδρα, λιγότερο ίσως για το νεαρό, αν και συμμετέχει. Γίνεται λόγος και για ένα ποίημα – που μένει κρυφό, και έχει υπογραφή αίματος και σπέρματος...

Στο τελευταίο ποίημα, η «θυσία» έχει συντελεστεί. Οι δυό τους επιδόθηκαν σε ερωτική περίπτυξη, αλλά ο άνδρας σα να νιώθει ότι δεν κέρδισε το παιχνίδι κι η παραίσθηση πάλι αίμα – εκδίκηση – φωνάζει.

70.

ΜΑΓΙΑ

και σήμανε μέρα έβδομη.

ο ήλιος απών,

το σώμα μου ορφανό.

σταμάτησα το μέτρημα των ωρών, των ημερών

που λείπεις.

ας είναι, σκέφτομαι.

χειμέρια νάρκη ενδύω

τα ευγενέστερα αισθήματά μου.

αγνόησέ με, πες μου ψέματα,

δώσε υποσχέσεις χωρίς αύριο,

ζήσε λοιπόν τη δική σου εκδοχή

του σώματος,

τις εύκολες των εφήβων ηδονές

που όλοι βιώνουν.

αγνόησέ με…

ως την άνοιξη.

(και κρυφά ανήκουστες ως σήμερα

προσευχές-θυσίες ετοιμάζω

σε απόμερα, για νυχτηγορία μέρη:

η νέα άνοιξη αύριο ν’ ανθίσει

στο ηλιόσυρτο ξημέρωμα, ημέρα ογδόη).

71.

ΠΗΓΗ ΤΟ ΑΙΜΑ

με επιμέλεια τα ετοίμασα όλα:

τον κύκλο της επίκλησης,

τα υπόλευκα σα νεκρικά κεριά,

το ζωντανό ακόμα ίσιο κλαδί κυπαρισσιού,

τα ειδώλια, το μαχαίρι.

κι ο νους μου

μια να ταλαντεύεται, μια να πείθεται

πως αν σ’ ακολουθώ στην πιο βαριά νύχτα

σε απόκοσμο τόπο,

στην αιχμή του φόβου

εμένα θα καλείς για να περάσουμε την πύλη,

να βγούμε ξανά στο φως.

πιάνω το μαχαίρι

κι ανήσυχα στοχάζομαι τη στιγμή,

που θα σου κάνω ψηλά στον ώμο

ανεπαίσθητα την εγκοπή,

λίγο αίμα να θυσιαστεί,

λίγο σου αίμα…

και ξαφνικά

ηλεκτρόπληκτος

μακριά μου τινάζω το χέρι,

γιατί σαν ουρλιαχτό με χτύπησε στο όνειρο

η φρίκη, η σκηνή:

βαθιά η γροθιά μου να μπήγει με λύσσα

στη σάρκα σου το άμοιρο μαχαίρι,

- με προσταγή ποιανού; -

κι από τη χαίνουσα πληγή σου

πηγή να ρέει το αίμα στον κύκλο χωρίς σταματημό…

72.

ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ

σου διάβασα το ποίημα

στο λιγοστό φως του κεριού.

ο λόγος έπεφτε πάνω μας

σαν νάταν ύλη, σάρκα, σκότος.

και πιο απειλητικά ακόμα από

πάνω απο τους τοίχους

οι μεγεθυμένες σκιές

να μας πλησιάζουν, να μας πλησιάζουν.

στον τελευταίο στίχο

τελετουργικά απόθεσα το φύλλο

στο γυμνό σου στήθος,

κι έκλεισες τα μάτια

με γύρω απ το στόμα σου έναν

ανοίκειο μορφασμό.

πόνου άραγε

ή άκρας ηδονής;

το ποίημα κάτω γλίστρησε

στο χαραγμένο πάτωμα.

και μες στον πόνο της απόρριψης

δεν μπόρεσα να συλλάβω

ποιανού των δυό μας το αίμα,

ποιανού το σπέρμα

κάτω δεξιά στο φύλλο,

σαν υπογραφή σε χθόνια καταδίκη.

73.

ΘΥΣΙΑ

το φως

λίγο ακόμα κράτα το κλειστό.

η ανάσα των κεριών αρκεί.

την ομορφιά σου άσε με να προσκυνήσω

κάτω από μανδύες σκιών.

από τα χέρια μου των χαδιών

ζεστός να αναδεύεται ο κορμός σου,

σμίλη κούρου αρχαίου σα νάχω ζωντανέψει

- τόσων και τόσων γλυπτών το άπιαστο όραμα:

έφηβος κι άγαλμα, άγαλμα κι έφηβος

σ’ ερωτική εναλλαγή -

κι άλκιμα τα χέρια μου

εντείνουν, εντείνουν το ρυθμό.

ως το ξημέρωμα που φρικτά θα κραυγάζει

η αλήθεια:

το ένα μαχαίρι μπηγμένο στο γλυπτό,

το άλλο να λείπει απ τον κύκλο,

κι αίμα πηχτό

να οδηγεί σ’ ανελέητους βωμούς

τα βήματά μου έξω.

Εξιστόρηση (23)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Ρήξη υπάρχει. Αυτό είναι πια ξεκάθαρο. Ο νεαρός αποφεύγει να πλησιάσει τον άνδρα, να πηγαίνει στο σπίτι του άνδρα. Κι όταν ο άνδρας βρίσκει αφορμή να επισκεφτεί το νεαρό, ο τελευταίος δεν πολυδίνει σημασία.

Το χειρότερο είναι ότι ο άνδρας αρχίζει και τα βλέπει κόκκινα... Στα σχέδιά του σιγά σιγά παίρνει θέση η λέξη «εκδίκηση». Οι τελευταίοι στίχοι του ποιήματος «Πέμπτη» σχηματοποιούν μια αιματηρή φαντασίωση...

Τα τρία ποίηματα αυτά αποτελούν προοίμιο για τα επικίνδυνα που θα ακολουθήσουν. Ο άνδρας θα καταφύγει σε ανήκουστες πρακτικές για να επανακτήσει το νεαρό.

67.

ΤΕΤΑΡΤΗ

ούτε Κυριακή

ούτε Δευτέρα

ούτε Τρίτη

δεν άκουσα το βήμα σου στο πλακόστρωτο της αυλής.

η επί μέρες αναμονή σκληραίνει τη σιωπή

γύρω μου απάνθρωπα.

μιλάω, και ηχεί άλλη φωνή δυνατά στ’ αυτιά μου.

πιάνω φθόγγους από οικείους, από συνάδελφους,

στο βάθος ο θόρυβος της πόλης,

και χρειάζεται ν’ αυτοσυγκεντρωθώ λεπτό προς λεπτό

στα δρώμενα

- θα έμεινα πίσω στο παρελθόν, σε άλλο χρονοχώρο,

αν αφηνόμουνα στο γλυκύ σου το πρόσωπο,

στα οράματά μου ενός λατρευτού εφήβου, σ’ εσένα

ανεξέλεγχτα να εθιστώ.

απόψε όμως θα σε δω.

ή αύριο.

ή αργότερα.

αδιάφορο…

μοιραία θα παίζουμε πάλι σκάκι ματιών και λέξεων,

και σαν θεό αφού σ’ έχω,

με ελπίδα και πόθο και

φόβο θα κάθομαι ικέτης στην εστία.

68.

ΠΕΜΠΤΗ

όλο το απόγευμα δοσολογούσα το χρόνο

για κάθε μου κίνηση,

μην επιτέλους έρθεις

και δεν μπορώ να σταθώ δίπλα σου

διαθέσιμος στο έπακρο.

αλλά δεν φάνηκες.

ποτέ δεν ήταν πιο φθινοπωρινό το σπίτι

με την υπόλοιπη χαρούμενη παρέα να κάνει

σχέδια για το μέλλον.

ποτέ πιο άδειο το σπίτι

με κάτι αγαπημένους σου δίσκους

έτοιμους στο ράφι να φωνάζουν για ακρόαση.

ποτέ πιο κρύο το δωμάτιο απάνω

με το κρεβάτι ζεστά στρωμένο να περιμένει

όλο απορία.

αλλά δεν φάνηκες.

σε είδα αργότερα στο σπίτι το δικό σου

εν μέσω άλλων συγγενών.

έφτασες όταν θάφευγα,

κι όταν άκουσα ότι στο δρόμο καθυστέρησες

για ώρα συζητώντας με άλλα παιδιά

- ενώ την αγωνία μου, αλλοίμονο, την ήξερες! -

μια χαίνουσα πληγή

κι αίμα γυαλιστερό είδα να τρέχει ρυάκι στο λαιμό σου

και το μαχαίρι το ματωμένο το κρατούσα εγώ.

69.

ΕΞΙ ΜΕΡΕΣ

έξι μέρες έχουμε να ειδωθούμε.

έξι νύχτες που πριν κοιμάμαι με πειθώ ατράνταχτη

- και μακριά τα χέρια μου απ τον κορμό το στερημένο -

στον εαυτό μου ψιθυρίζω «αύριο».

έξι εικοσιτετράωρα μάχης με δείκτες ρολογιού,

με ηλιοβασιλεύματα που άδοξα εκλείπουν

εν αναμονή…

έξι μεσημέρια

που, επιστρέφοντας απ τη δουλειά

το άγχος αν θα σε βρω με φωτεινό χαμόγελο και

πονηρή ματιά,

βαραίνει περισσότερο απ το άγχος

της κίνησης, του δρόμου του ατέλειωτου.

έξι μέρες

άγευστο, σκληρό ψωμί, στυφό κρασί.

έξι απογεύματα που ακούω μουσική σαν βογγητό

στον ίδιο πάντα δίσκο που υπέδειξες κάποτε

σαν δική σου προτίμηση.

έξι πρωϊνά ελπίδας, ελπίδας απλά.

γιατί δεν πρέπει, δεν κάνει να εισχωρήσει

στον άδολο ακόμα συναισθηματικό σου κόσμο

στις μέρες μας η μήνις του Αχιλλέα.

Εξιστόρηση (22)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Στο ποίημα 64. («λαιμός») φαίνεται ως ποιό βαθμό το βαρύ είδος της μουσικής, που ακούει ο νεαρός, έχει επηρεάσει τον άνδρα, που βρίσκεται στο δωμάτιο και ακούει κι αυτός. Οι τελευταίοι στίχοι φανερώνουν το αδιέξοδο ανάμεσα στην τρυφερότητα που θα ήθελε να δείξει και τον αγχώδη ρυθμό που διαχέεται από τα μεγάφωνα. Μάλιστα, στον τελευταίο στίχο ο άνδρας σα να χάνει τον έλεγχο των φαντασιώσεών του...

Στο ποίημα 65. («αλυσοδεμένος»), ο νεαρός λείπει σαν φυσική παρουσία, αλλά είναι κυρίαρχα παρών στα θολωμένα μάτια του άνδρα: όταν βλέπει ένα άλλο όμορφο αγόρι, ο νεαρός σαν να πετάγεται στο προσκήνιο.

Αλλά ο νεαρός δεν εμφανίζεται. Ο άνδρας μάταια περιμένει. Ελπίζει όμως για την επόμενη μέρα...

64.

ΛΑΙΜΟΣ

μαύρη βαριά ρυθμική μουσική

πλήγωνε το δωμάτιο.

απ τα εξώφυλλα των δίσκων

ρυθμικά μας χτυπούσαν εικόνες οδύνης,

κι αινιγματικοί, πανίσχυροι στη μαγική τους δύναμη

συμβολισμοί.

κάθε στίχος μια κραυγή εκδίκησης

για φθόνο κι απόρριψη, για πόνο κι αδικία.

κι ενώ άκουγα,

κι ενώ μετέφραζα σκόρπιες λέξεις

- γδούπος ο ρυθμός -

σε κοίταζα με δυσπιστία πρώτα,

γοητευμένος μετά

που ήθελες τις σκοτεινές εικόνες να μου τις δείξεις όλες,

κι άλλες ακόμα πιο φρικτές να περιγράψεις

με ζωηρή επιμονή στη λεπτομέρεια,

να με κάνεις κοινωνό

των κραυγών του κόσμου σου του απόκρυφου.

θα γυάλιζαν τα μάτια μου, ραγδαία και η στύση.

αλλά με τη γροθιά μου

πώς να σε χαϊδέψω;

με τη γροθιά μου

πώς να σε πιάσω απ τους ώμους απαλά

για να πιω ηδονικά

το λίγο αίμα που έτρεξε

βαθυκόκκινο απ τη νωπή πληγή σου στο λαιμό;

65.

ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΟΣ

λειτουργία και μνημόσυνα είχαν τελειώσει.

στο προσήλιο προαύλιο το εκκλησίασμα

αναμιγνυόταν με ζητιάνους, πρόσφυγες πένητες

κι άνδρες καπνίζοντες

που τόση ώρα μέσα δεν άντεξαν.

σε μικροομάδες η ψιλοσυζήτηση, τα σχόλια,

τα ύστατα ίσως εγκωμιαστικά για τους νεκρούς.

πάνω στα σκαλοπάτια του ναού, δυό αγόρια

συγκρατημένα γελούσαν με το ανέκδοτο της ημέρας,

η με τίποτα παραλειπόμενα του χτεσινού κατηχητικού.

με τέλεια ελληνική κατατομή ο ένας,

κι αν αφαιρούσες τα ρούχα τα κάπως περιποιημένα της Κυριακής,

μάντευες σώμα απ αυτά που μοιραία οδηγούν σε έμμονη ιδέα

γυναίκες και άνδρες.

το παρατήρησα το αγόρι όσο να μη δώσω λαβή.

και τότε η μορφή σου, που την τελευταία ώρα

μέσα στο ναό, μέσα σε λιπόσαρκους άγιους

λανθάνουσα μάλλον είχα στο νου,

αιχμηρά έντονα τώρα έβλεπα δίπλα, μπροστά στο άγνωστο αγόρι,

το χαμόγελό σου λίγο κλειστό αλλά τόσο προκλητικό,

έβλεπα μιά το σώμα του αγοριού,

μιά εσένα ξαπλωμένο στο δωμάτιο, γυμνό,

και με τρόμο συνειδητοποίησα πως

ούτε άγαλμα αρχαίο, ούτε σώματα εφήβων σε τέλεια άνθιση

θα χαίρομαι πια χωρίς να παρεμβάλλεσαι.

ότι όπου ομορφιά

αναπότρεπτα η ψυχή μου εσένα θα καλεί συνορχούμενο.

66.

ΜΑΤΑΙΑ...

όλο το πρωί

το καθιστικό σε περίμενε:

τακτοποιημένο, σιωπηλό,

το αναπαυτικό τριθέσιο έτοιμο να σε δεχτεί

όπως θα ξάπλωνες, φαινομενικά νωχελικά,

τα μάτια σου σ’ εμένα στυλωμένα,

ξέροντας ότι αμέσως θα πλησίαζα

με καυτά χέρια,

με δάχτυλα ταγμένα στο να μεθάνε

κάθε πτυχή του σώματός σου,

κι η ανάσα μου ελεγχόμενη

μή σου φανεί σα βία

η δική μου βαθύτατα ηδονική εφόρμηση.

ως το μεσημέρι σε περίμενα.

ο ήλιος,

κάτι φωνές περαστικών νεαρών στο δρόμο

θόλωσαν τις φαντασιώσεις,

έκοψαν τα νήματα.

και το αύριο σαν φως

την απόγνωση του σήμερα

αναφώτισε…