Εξιστόρηση (22)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Στο ποίημα 64. («λαιμός») φαίνεται ως ποιό βαθμό το βαρύ είδος της μουσικής, που ακούει ο νεαρός, έχει επηρεάσει τον άνδρα, που βρίσκεται στο δωμάτιο και ακούει κι αυτός. Οι τελευταίοι στίχοι φανερώνουν το αδιέξοδο ανάμεσα στην τρυφερότητα που θα ήθελε να δείξει και τον αγχώδη ρυθμό που διαχέεται από τα μεγάφωνα. Μάλιστα, στον τελευταίο στίχο ο άνδρας σα να χάνει τον έλεγχο των φαντασιώσεών του...

Στο ποίημα 65. («αλυσοδεμένος»), ο νεαρός λείπει σαν φυσική παρουσία, αλλά είναι κυρίαρχα παρών στα θολωμένα μάτια του άνδρα: όταν βλέπει ένα άλλο όμορφο αγόρι, ο νεαρός σαν να πετάγεται στο προσκήνιο.

Αλλά ο νεαρός δεν εμφανίζεται. Ο άνδρας μάταια περιμένει. Ελπίζει όμως για την επόμενη μέρα...

64.

ΛΑΙΜΟΣ

μαύρη βαριά ρυθμική μουσική

πλήγωνε το δωμάτιο.

απ τα εξώφυλλα των δίσκων

ρυθμικά μας χτυπούσαν εικόνες οδύνης,

κι αινιγματικοί, πανίσχυροι στη μαγική τους δύναμη

συμβολισμοί.

κάθε στίχος μια κραυγή εκδίκησης

για φθόνο κι απόρριψη, για πόνο κι αδικία.

κι ενώ άκουγα,

κι ενώ μετέφραζα σκόρπιες λέξεις

- γδούπος ο ρυθμός -

σε κοίταζα με δυσπιστία πρώτα,

γοητευμένος μετά

που ήθελες τις σκοτεινές εικόνες να μου τις δείξεις όλες,

κι άλλες ακόμα πιο φρικτές να περιγράψεις

με ζωηρή επιμονή στη λεπτομέρεια,

να με κάνεις κοινωνό

των κραυγών του κόσμου σου του απόκρυφου.

θα γυάλιζαν τα μάτια μου, ραγδαία και η στύση.

αλλά με τη γροθιά μου

πώς να σε χαϊδέψω;

με τη γροθιά μου

πώς να σε πιάσω απ τους ώμους απαλά

για να πιω ηδονικά

το λίγο αίμα που έτρεξε

βαθυκόκκινο απ τη νωπή πληγή σου στο λαιμό;

65.

ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΟΣ

λειτουργία και μνημόσυνα είχαν τελειώσει.

στο προσήλιο προαύλιο το εκκλησίασμα

αναμιγνυόταν με ζητιάνους, πρόσφυγες πένητες

κι άνδρες καπνίζοντες

που τόση ώρα μέσα δεν άντεξαν.

σε μικροομάδες η ψιλοσυζήτηση, τα σχόλια,

τα ύστατα ίσως εγκωμιαστικά για τους νεκρούς.

πάνω στα σκαλοπάτια του ναού, δυό αγόρια

συγκρατημένα γελούσαν με το ανέκδοτο της ημέρας,

η με τίποτα παραλειπόμενα του χτεσινού κατηχητικού.

με τέλεια ελληνική κατατομή ο ένας,

κι αν αφαιρούσες τα ρούχα τα κάπως περιποιημένα της Κυριακής,

μάντευες σώμα απ αυτά που μοιραία οδηγούν σε έμμονη ιδέα

γυναίκες και άνδρες.

το παρατήρησα το αγόρι όσο να μη δώσω λαβή.

και τότε η μορφή σου, που την τελευταία ώρα

μέσα στο ναό, μέσα σε λιπόσαρκους άγιους

λανθάνουσα μάλλον είχα στο νου,

αιχμηρά έντονα τώρα έβλεπα δίπλα, μπροστά στο άγνωστο αγόρι,

το χαμόγελό σου λίγο κλειστό αλλά τόσο προκλητικό,

έβλεπα μιά το σώμα του αγοριού,

μιά εσένα ξαπλωμένο στο δωμάτιο, γυμνό,

και με τρόμο συνειδητοποίησα πως

ούτε άγαλμα αρχαίο, ούτε σώματα εφήβων σε τέλεια άνθιση

θα χαίρομαι πια χωρίς να παρεμβάλλεσαι.

ότι όπου ομορφιά

αναπότρεπτα η ψυχή μου εσένα θα καλεί συνορχούμενο.

66.

ΜΑΤΑΙΑ...

όλο το πρωί

το καθιστικό σε περίμενε:

τακτοποιημένο, σιωπηλό,

το αναπαυτικό τριθέσιο έτοιμο να σε δεχτεί

όπως θα ξάπλωνες, φαινομενικά νωχελικά,

τα μάτια σου σ’ εμένα στυλωμένα,

ξέροντας ότι αμέσως θα πλησίαζα

με καυτά χέρια,

με δάχτυλα ταγμένα στο να μεθάνε

κάθε πτυχή του σώματός σου,

κι η ανάσα μου ελεγχόμενη

μή σου φανεί σα βία

η δική μου βαθύτατα ηδονική εφόρμηση.

ως το μεσημέρι σε περίμενα.

ο ήλιος,

κάτι φωνές περαστικών νεαρών στο δρόμο

θόλωσαν τις φαντασιώσεις,

έκοψαν τα νήματα.

και το αύριο σαν φως

την απόγνωση του σήμερα

αναφώτισε…