Εξιστόρηση (13)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Όλο και πιο θετικά εξελίσσονται οι συχνές συναντήσεις του άνδρα με το νεαρό μαθητή. Υπεισέρχεται ένα νέο στοιχείο που τους δένει: την αγάπη για ένα ορισμένο είδος μουσικής με έντονο ρυθμό. Ο άνδρας ακόμα προχωράει με περίσκεψη, το αγόρι δείχνει έτοιμο για την εξερεύνηση νέων ηδονών...

37.

ΚΑΛΩΣ ΤΟΝ!

ανεβαίνω την πλαγιά

και τα σπίτια αργά κινούνται

προς εμένα.

παράθυρα εκατοντάδες

βουβά με παρακολουθούν.

κάθε μου κρυφή επιθυμία

χαράσσεται στους τοίχους,

καθρεφτίζεται ζωντανά στο γυαλί.

σε υπόλευκα μάρμαρα τα μελαχροινά σου μέλη

ριγμένα σαν προσφορά του ήλιου,

και Δίας αλύπητος να πλησιάζω, Δίας παραδομένος.

με ευγνωμωσύνη να φιλάω το σώμα σου παντού.

και τόσο δυνατά σαν ηχώ ακούγεται τ’ όνομά σου,

που κλείνω με πείσμα το στόμα

κλείνω τα μάτια,

σφίγγω γροθιές τα δάχτυλα

που τα περιποιήθηκα με περίσσια φροντίδα

και δροσερά αρωματικά

για να σε χαϊδέψω.

ανεβαίνω την πλαγιά

και τα σπίτια αργά κινούνται

προς εμένα.

άνοιξε το δωμάτιό σου,

λέγε μου:

“καλώς τον,

θα κατηφόριζα την πλαγιά

αλλά σε είδα ν’ ανεβείς,

έτριψα τα χέρια μου με βασιλικό,

το πιο αναπτυγμένο του καλοκαιριού.

καλώς τον”.

38.

ΣΗΜΑΔΙΑ

στο δωμάτιό σου

ίδια πάντα η αλληλουχία των ερεθισμάτων:

τα μάτια μας γεμίζουν μουσική,

μουσική βαριά, τραγούδια ολέθρου.

με επιμονή μου δείχνεις στα εξώφυλλα των δίσκων

τα σημάδια τα νέα, τα εωσφορικά.

κι από μένα, όπως με ύφος υπαινιχτικό

με κοιτάζεις,

ποιό άλλο σημάδι περιμένεις;

μετά, με τον ήχο της κιθάρας σου

η κάπνα των μαχών υποχωρεί.

αυτοσχεδιάζεις για μας τους δυό,

τα μάτια σου πίνουν άπληστα τη σιωπή μου,

την αίσια προσήλωση,

τη χαρά του να είμαι ακροατής

και πηγή μελωδιών.

κι ακούραστα υφαίνεις, υφαίνεις

τα σχέδια τα πολύχρωμα κι άλλων κοινών ονείρων,

γιατί, μια στη χορδή το βλέμμα σου

μια σε μένα στα μάτια μου καταφυγή.

και θαρρετά, για πολλοστή φορά

ύμνο ευαίσθητο αγγίζω:

τα χέρια μου στα μαλλιά σου σεπτό προμήνυμα.

αλλά σημάδι

από σένα, ποιό σημάδι

σεμνό υπέρ το δέον, σημάδι όμως,

στο λάγιασμα των μελωδιών

ποιό άλλο σημάδι περιμένω;

39.

ΠΡΟΣΔΟΚΩΝΤΑΣ...

ο ρυθμός του τραγουδιού

όλο και επιταχύνεται.

τα χέρια μου

όλο και πιο ελεύθερα

εξερευνούν τις αντιστάσεις σου.

στο τέλος

με τα δαιμονισμένα κύμβαλα και κρουστά,

σηκώνεσαι – το ίδιο αυτό τραγούδι

το ακούμε πάλι απ την αρχή.

κι ήρθες να καθίσεις στην ίδια θέση

ακριβώς,

ίδια ή πιο ηδονικά,

πιο άγρια

χάδια

προσδοκώντας;