Εξιστόρηση (17)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Κάτι χαλάει στη μέχρι τώρα δύσκολη αλλά πάντως θετική πορεία στη σχέση των δύο εραστών. Ασυνεννοησία; Ή το ευμετάβλητο στη διάθεση του νεαρού; Μην ξεχνάμε ότι οι έφηβοι εύκολα «πεταλουδίζουν», εύκολα αλλάζουν σύντροφο, εύκολα εγκαταλείπουν τους μεγαλύτερους για να πειραματίζονται...

49.

ΚΩΔΙΚΑΣ

γύρω από στρογγυλό τραπέζι καθόμαστε

πέντε-έξι

κι η συζήτηση γενική

για ασθένειες, για δουλειές, για τ’ άλλα τα παιδιά,

για συγγενείς απόντες.

σηκώθηκες να πιείς νερό,

κάθεσαι βαριεστημένα πότε δώ πότε κεί

στο ημίφως του καθιστικού,

κι αρχίζει μεταξύ μας το παιχνίδι των βλεμμάτων:

να πιάνεις τη ματιά μου, να πιάνω τη ματιά σου

χωρίς ν’ αντιληφτούν οι άλλοι.

και κάθε ματιά κάτι ζητάει, κάτι έχει να πει. 

η αποκρυπτογράφηση όμως

γιατί πάλι με κώδικα μή κοινό;

50.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

η ώρα περασμένη και με σένα μαζί

πηγαίναμε ένα φίλο σου συμμαθητή

πίσω στο σπίτι του, με τ’ αυτοκίνητο

μερικά χιλιόμετρα μακριά.

καθόσουνα κι εσύ στο πίσω κάθισμα

και όχι δίπλα μου, όπως το συνηθίζεις,

αν και σε κάλεσα.

ο δρόμος της νύχτας έρημος,

του αυτοκινήτου σκοτεινό το κέλυφος.

με το φίλο σου διάφορα λέγατε ψιθυριστά

που δεν έπιανα το νόημα.

απ τον καθρέφτη πάσχιζα να δω

πού βρίσκονταν τα χέρια σας, ποιό χέρι σε ποιό μηρό,

και το πνιχτό το γέλιο, εμένα κοροϊδεύατε, γιατί;

κι όταν φτάσαμε και

ο φίλος σου μπήκε στο σπίτι και

θα ξεκινούσαμε για επιστροφή,

μόνο με δική μου προτροπή κι επιμονή

ήρθες και κάθισες μπροστά, συνεσταλμένα,

άλλο αγόρι.

και θυμόμουνα πρόσφατες διαδρομές μαζί

όπου αλαζονικά σχεδόν,

έπιανες τη θέση δίπλα μου

σαν δικαιωματικά και

άνοιγες τα γόνατά σου, υπεράνετα ανοιχτά…

51.

ΔΟΥΛΙΚΑ

χτες όταν σου χάϊδεψα την πλάτη

αφέθηκες

αλλά τα μάτια σου ανέκφραστα.

η μουσική γλυκερή, ακατάλληλη.

έμεινες ακίνητος,

ίσως και να μου διαβίβασες

από άγνωστα μαγνητικά πεδία επηρεασμού

μια ελάχιστη αποδοκιμασία,

γιατί σα να ντράπηκα.

θυμόμουνα παλιότερες μομφές σου

και σταμάτησα.

κι ενώ κεκαλυμμένα εκλιπαρούσα

να με κάνεις υποχείριο

- ζήτα μου ό,τι θέλεις, τα πάντα θα κάνω

για να σ’ ευχαριστήσω -

με χαμόγελο αδιόρατο, ήσυχα έγειρες

την πλάτη σου στην πλάτη της πολυθρόνας.

το χέρι μου αμήχανα μαζεύτηκε.

κι έμαθα με συντριβή

πως, έφηβος εσύ, εμένα το σεβαστό σε όλα μεγαλύτερό σου

ούτε καν δούλο πρόθυμο, πρόθυμο για όλα,

δεν δέχεσαι κοντά σου

πια.