Εξιστόρηση (2)

Συνεχίζεται η ανάρτηση του έργου «ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ». Πρόκειται για ένα σύνολο 94 ποιημάτων με θέμα την αναπτυσσόμενη σχέση ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται και εξιστορεί...

4.

ΠΑΙΧΝΙΔΙΣΜΑ ΓΙΑ ΝΕΑΡΟ ΑΜΟΡΓΙΑΝΟ

δυό μέρες ακόμα και συναντιόμαστε.

το νησί θα μας ανοίξει όρμους κι αμμουδιές,

αναβαθμίδες κι εξωκλήσια,

σπίτια εκτυφλωτικά, δωμάτια δροσερά

ταγμένα στον έρωτα, κι από τον έρωτα

την πιο θελκτική ηδονή.

αρκεί να νιώθεις οινοχόος

και μαζί

ναυτάκι Αμοργιανό.

5.

ΠΡΩΙΜΑ

κι αν ως τώρα δεν σ’ άγγιξα

παρά στοργικά, σα φίλος καρδιακός,

κι αν ως τώρα λέξη δεν άρθρωσα

για την άλλη όχθη του έρωτα,

για πάθη ανδρών κι εφήβων,

κι αν ως τώρα τ’ άγρια οράματά μου

με σένα σύντροφο, θύτη μαζί και θύμα,

αποσιώπησα,

δεν είναι από συστολή, από αγχώδη φρόνηση:

χτες μόλις άνθισε το σώμα σου στην αμμουδιά,

χτες μόλις έφτασαν τα χαλίκια ως τον ύφαλο,

χτες μόλις είπες πως ανδρώθηκες

κι έμεινε διφορούμενο ένα χαμόγελο, έτοιμος

ο κομπασμός:

ότι άνοιξε διάπλατα ο δρόμος των ηδονών.

και σκύβω βαθιά το κεφάλι,

μην δεις από σήμερα

την αχ ανείπωτη λαχτάρα μου

τα δυό μας σώματα να σμίξουν,

και πρώιμα

το σήμερα να καίει το αύριο.

6.

ΠΕΡΑΣΕ Η ΩΡΑ

από κολπίσκο σε κολπίσκο

μ’ έφερες εδώ

σ’ έρημο παράλιο σπήλαιο

ανάμεσα σε βράχο κι ουρανό.

μιλάμε χαλαρά στην αρχή.

μπαίνω στη θάλασσα και δεν ακολουθείς.

δίπλα σου κάθομαι, πιο κοντά δεν γίνεται.

αλλά σε λίγο ρίχνεις πετραδάκια στο νερό.

απεγνωσμένα αφήνω λέξεις

καίριες να πέσουν από ανήλια χείλη,

τάχα αδιάφορα.

είσαι κοντά μου πάλι, με θελκτική ματιά.

ρωτάω κι απαντάς,

ρωτάς κι απαντώ, απαντώ με βουλιμία,

ο διάλογος, ανθίζει ο διάλογος, ο διάλογος, αλίμονο!

κι όπως κυλάει το απόγευμα

απελπίζομαι που μιλάω,

απελπίζομαι που εξηγώ το κάθε τί,

απελπίζομαι που στην πιο κρυφή γωνιά του νησιού

το χάδι μου μένει μετέωρο

το όνειρό μου χίμαιρα

με το που σηκώνεσαι, γιατί

«πέρασε η ώρα.»