Εξιστόρηση (26)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Στο ποίημα 77. («δίλημμα») ο άνδρας, με αρκετά ψυχρή πια λογική, ζυγίζει πώς πρέπει από δω και πέρα να συμπεριφερθεί: να τα ξεχάσει όλα, ή με την ανάμνηση να επιμένει σε κάτι που μοιάζει με θαύμα;

Στο επόμενο ποίημα («λάθος») φαίνεται ότι το παίρνει απόφαση. Εγκαταλείπει την προσπάθεια, αλλά όχι χωρίς σκέψεις για κάποιου είδους εκδίκηση. Ο νεαρός, σαν να αντιλαμβάνεται ότι σπρώχνει τον άνδρα σε εντελώς ανεπιθύμητη κι ίσως επικίνδυνη κατεύθυνση, γίνεται πιο προσιτός. Ειλικρινής, άραγε;

Στο τελευταίο ποίημα («πορνοπεριοδικό») ο άνδρας προσφεύγει σε υποκατάστατα, αλλά η φαντασιώσεις δεν τον αφήνουν να ξεχάσει το νεαρό...

77.

ΔΙΛΗΜΜΑ

εβδομάδες κι εβδομάδες

στοιβάχτηκαν σε αναμνήσεις.

φύλλο φύλλο απ το μεγάλο ημερολόγιο τοίχου

αφαιρούνται τα δρώμενα.

μια φωτογραφία σου στο νησί

στέκεται στο λαιμό μου οδυνηρή.

σε κοιτάζω και ξέρω πως θέληση άτεγκτη,

πως ψυχραιμία μέγιστη θα χρειαστώ

για να κάνω ένα βήμα πίσω απ τον τοίχο,

για να βυθιστώ στην πολυθρόνα ήρεμος,

για να συμπεριφέρομαι στο σπίτι με τους άλλους

όπως ένα λεπτό πριν.

και προτιμότερο απ τα δυό

στα εξημμένα όνειρά μου ποιό να είναι:

οι εβδομάδες οι καίριες του καλοκαιριού

οι τόσων υποσχέσεων έγκυοι

και άλλες του φθινόπωρου, μιας βασανιστικής αναμονής,

να σβήνονταν απ τη μνήμη μου

και να ζω μ’ ένα κενό, μακάριος μη γνωρίζων,

χωρίς ανάγκη ελπίδας,

και χωρίς πειρασμό.

ή

καυτές οι αναμνήσεις να συντηρούν την ελπίδα,

κάθε σου εμφάνιση να αναζωπυρώνει τη φωτιά,

- γλυκιά ζέστη, ω τόσο γλυκιά τα χάδια -

και η ελπίδα να πλαταίνει

με κάθε σου λέξη,

αναίτια ίσως,

με βασανιστική προσδοκία ηδονής

ως την ώρα της κρίσης,

σώμα με σώμα.

78.

ΛΑΘΟΣ

είπα: ως εδώ!

τα μάτια μου μάτωσαν

από αγνάντεμα και δάκρυα μοναξιάς.

πεύκα κι αμμουδιά, τα βράχια του νησιού,

μου φανερώνονται σε τόνους

του κόκκινου.

ίσως κι οργή, ίσως κι οργή

να σιγοκαίει,

του αδύναμου το κόχλασμα

που ρυθμικά τη λέξη εκδίκηση

επίμονα υποβάλλει.

ύπουλα όμως αμύνεσαι:

αύριο θα χαμογελάς υπαινιχτικά,

θα με αγγίζεις τάχα αδιάφορα, τυχαία,

μια χάρη θα ζητήσεις

για να κλείνει πάλι ο κρίκος,

για να πιστέψω

πως λάθος έχει η λογική,

πως λάθος σε είχα για ανίκανο

για έρωτα μεγάλο, για σπάνια ηδονή,

πως λάθος κρίνω ξανακρίνω το όχι που

μοιραία θακουστεί.

79.

ΠΟΡΝΟΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

διάβασα δεκάδες αγγελίες,

διηγήσεις διεγερτικές

και γέμισα τα μάτια μου για μισή ώρα

με σώματα νεαρών, προκλητικά γυμνά, με ερεθισμένα πέη.

με κοίταξαν πρόθυμοι απ τη χάρτινη διάστασή τους,

με καλούσαν και καμάρωνα την αλκή τους

που σε ακραία ηδονή θα μετουσιωνόταν

θα κατέληγε…

τότε, στην τελευταία φωτογραφία

είδα εσένα, είδα τα γυμνά σου μέλη να

προσφέρονται σε χιλιάδες αντίτυπα, σε χιλιάδες

πεινασμένους για συνουσία, για ανδροκοιτία

εξαίσια εξουθενωτική!

δεν ωφελεί, δεν ωφελεί

ν’ αναζητώ υποκατάστατα,

έναν όμοιό σου εαυτό

σε άλλον έφηβο,

σε σάρκα που δεν θάσαι σύ

σ’ ένα χαμόγελο που το φιλί σου θα με κάνει

να λαχταρώ,

σε μάτια που θα με κρίνουν ένοχο

εγκατάλειψης.

κι ας είσαι εσύ που δεν ενδίδεις πια...