Εξιστόρηση (19)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Υποχωρούν οι φαντασιώσεις. Απτά γεγονότα διηγείται εδώ ο άνδρας. Πρώτα, μια εκδρομή στην Αργολίδα, αλλά όχι με το νεαρό – αλλά μ’ ένα συγγενή. Νεαρός κι αυτός, μόλις έχει περάσει την εφηβεία. Νέος λοιπόν και όμορφος. Ο πειρασμός υπάρχει, αλλά η σκέψη στο νεαρό φίλο που δεν ήρθε στην εκδρομή, είναι αρκετή για να ματαιώσει κάθε απόπειρα με άλλον.

Στο επόμενο ποίημα («ράγισμα») ο έφηβος αντιδρά ψυχρά στην ιδέα ότι ο άνδρας τον έχει «απαθανατίσει» στα ποιήματά του. Να θέλει να κρατήσει αποστάσεις;

Το τρίτο ποίημα στέκεται παράλληλα με το πρώτο: ο έφηβος φεύγει ταξίδι, ο άνδρας πρέπει να κάνει και πάλι υπομονή...

55.

ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΡΓΟΛΙΔΑ

τα αρχαία τα κυκλώπεια πάνω στο λόφο, μαζί τα περπατήσαμε.

στον τάφο τον επιβλητικό ίδιο δέος είχαμε νιώσει οι δυό.

το μεσημέρι, στα πολύχρωμα στενά της πόλης

μαζί χαρήκαμε τα στοιχεία εκείνα

που ήταν πηγή χαράς και για γενεές πριν από μας.

την προστατευτική ακινησία του φρουρίου μαζί ερευνήσαμε,

και στην Επίδαυρο, στο θέατρο του θεάτρου του κόσμου,

μαζί για λίγο παίξαμε τους ρόλους μας

με φανερή κι επιτρεπτή υποκριτική δεινότητα.

μαζί στην Αργολίδα τότε,

και στα δικά μας χνάρια, κάτω από ίδιο ήλιο αργολικό

ξεναγώ σήμερα, μήνες μετά, νεαρό σου συγγενή,

σε όλα ισάξιό σου ή και καλύτερο, γιατί

παρόμοια τα ερεθίσματα που ερωτικά με πνίγουν:

σώμα σα νύχτα καλοκαιριού, ένα ψηλόλιγνο αγόρι

με θαυμάσιους σκληρούς ώμους,

χέρια να αφήνεις το πρόσωπό σου να αναπαύεται

χέρια μελαχροινά για να αφήνεσαι όλος,

σχεδόν ακόμα έφηβος

με φέρσιμο συνεσταλμένο,

αλλά θάρρος να με πλησιάσει αν του δώσω, ποιός ξέρει…

κι όμως αρκεί απότομα να θυμηθώ

μια ώρα βραδινή που περάσαμε

εσύ κι εγώ

στο δωμάτιό μου, πάνε εβδομάδες τρεις,

μια ώρα βραδινή με κοινωνία σώματος και ψυχής,

για να μελαγχολώ από

λαχτάρα να σε δώ.

και η Αργολίδα χάνεται,

τα νήματα σκορπάνε.

σωπαίνω, και η διαδρομή επιστροφής

σε σιωπή και συννεφιά τυλίγεται.

ο ήλιος, με κατανόηση, είχε βασιλέψει πιο νωρίς…

56.

ΡΑΓΙΣΜΑ

κι όταν σου εκμυστηρεύτηκα

πως ήδη εκατοντάδες στίχοι μαρτυρούν

τον οίστρο μου για σένα,

για σώμα και ψυχή,

εκεί που έκπληξη προέβλεπα, μπορεί και θαυμασμό,

ή δέος ή αυταρέσκεια,

με ρώτησες ουδέτερα

αν είναι για γενεές και βάλε

εξασφαλισμένο το απόρρητο, η ανωνυμία,

η μη ανίχνευση προσώπων και πραγμάτων.

τα ανθολογημένα για εντυπωσιασμό

ποιήματα

να απαγγείλω δεν μ’ άφησες, τα διάβασες

ανέκφραστα, κι ας έπρεπε συγκίνηση.

κι ενώ γλυκειά οικειότητα περίμενα μετά

- στα χέρια μου, που έκαιγαν,

στα χείλη μου του πόθου, να δώσεις το ελεύθερο -

καθόμαστε αντικριστά, με τη σιωπή να στάζει

ανάμεσα μας, φθινόπωρο βαρύ όσο κανένα.

κι απ το πελώριο άδειο σπίτι, πρώτη φορά

έφυγες βιαστικά, σκόρπια ακόμα τα ποιήματα

στο ανέπαφο υπομονητικό κρεβάτι.

57.

ΤΑΞΙΔΙ

υπόφαια σύννεφα φεύγουν προς νότο

κι εσύ ετοιμάστηκες για ταξίδι.

το σώμα μου απονεκρώνεται

για όσο διάστημα το όνομά σου

θα ακούγεται σαν ηχώ

σε πανάδεια δωμάτια.

βίος ημερών

με διέγερση τις φωτογραφίες σου,

με το σώμα μου σκιά σου.

ημερομηνίες αναπνέω.