Εξιστόρηση (21)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Στ’ αυτιά του άνδρα έφτασαν «παρατηρήσεις» ότι συμπεριφέρεται ψυχρά προς το νεαρό. Και πράγματι, όλο αυτό το διάστημα, ο άνδρας, για να μη δώσει λαβή σε παρεξηγήσιμα σχόλια, τηρεί, μπροστά σε άλλους, στάση ψυχρή απέναντι στο νέο που, κρυφά από τους άλλους, έχει ερωτευτεί παράφορα. Στο ποίημα 61. («προσωπίδα») ο άνδρας ομολογεί ότι τον κουράζει αυτή η αναγκαία άψογη στάση.

Στο ποίημα 62. («πρωινό ψυχρό»), άλλο ένα ξέσπασμα του άνδρα που τόσο διακαώς επιθυμεί να βρίσκεται δίπλα στο νεαρό, όλες τις μέρες, όλες τις ώρες.

Στο ποίημα 63. («αναδρομή»), η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικά οικεία, γλυκειά. Σαν μια ωραία μακρινή ανάμνηση. Ενώ έχουν περάσει λίγες μόνο εβδομάδες.

61.

ΠΡΟΣΩΠΙΔΑ

στο γυρισμό απο το σπίτι σου

μου είπαν πως όλη την ώρα

καθόμουν άκεφος, τα λόγια μου λίγα,

πως δεν σου μίλησα καθόλου

μουδιασμένη η καλησπέρα

και η καληνύχτα, φεύγοντας,

ριγμένη σα στ’ αζήτητα,

έξω όταν κατέβηκα τη σκάλα

με το κεφάλι σκυφτό.

σκυφτό,

γιατί ως πότε η αντοχή μου

στο μαύρο δράμα της απόκρυψης:

να φαίνομαι αδιάφορος

να φαίνομαι απόμακρος

και με την παρουσία σου

αν όχι ενοχλημένος, ανόρεκτος.

στα λόγια, στις ιδέες σου

να δείχνω και θυμό, ανυπομονησία,

κακία, σαρκασμό

- στάχτη στα μάτια όλα…

γιατί στιγμές κατάδικές μας

κατάντησαν χαμένες κατακτήσεις.

μέρα με τη μέρα

ο ποιητής εγώ, ο φιλήδονος σύντροφός σου εγώ,

στην ηθοποιϊα προοδεύω,

κι όπου γνωστός ή συγγενής

την προσωπίδα φοράω

του αυστηρού, του σοβαρού,

του κηδεμονεύοντος.

και μέσα μου

αυνανίζεται, αυνανίζεται τρελά

το αίμα.

62.

ΠΡΩΙΝΟ ΨΥΧΡΟ...

πρωϊνό ψυχρό και σύννεφα παντού.

ο ήλιος σήμερα νικήθηκε

από την εμπροσθοφυλακή του χειμώνα.

με πόνο ξαφνικό, σαν χτύπημα σε άδειο στομάχι,

σε σκέφτομαι να στέκεσαι στο δρόμο - κι ο δρόμος

φαρδύτερος, πιο έρημος, πιο κρύος παρά ποτέ -

στο δρόμο να περιμένεις το σχολικό λεωφορείο

της συμφοράς,

και η Αθήνα όλη από κάτω να σου φυσάει

με μίσος το κρύο στο όμορφο πρόσωπο.

ω τέτοια ώρα,

γιατί θεός ολύμπιος

ή ο αντίχριστος

ή τόσων γοητευτικών παραμυθιών ο καλωσυνάτος μάγος

δεν εμφανίζεται μπροστά μου,

τα ίδια με σένα νειάτα να μου χαρίζει,

και στη θέρμη μιας φιλίας ιδανικής,

μαζί να μας αφήσει να περιμένουμε στο δρόμο,

έφηβοι ξενοιαστοι οι δυό και σαν θεοί αδάμαστοι, ωραίοι…

κι αν ο νους σου πάει σε ανταλλάγματα αδιανόητα

για τέτοια ανατροπή του χρόνου,

για τέτοια εύνοια της μοίρας,

τους Δάμωνα και Φιντία σκέψου

και πιάσε το χέρι μου,

νά,

πάνω από τον Υμηττό ο ήλιος πάλι λάμπει!

63.

ΑΝΑΔΡΟΜΗ

όμορφες που ήταν οι στιγμές

εκείνο το βράδυ

στο δωμάτιο ήσυχο σαν αγκαλιά μητέρας.

όμορφες που ήταν οι στιγμές

όταν σ’ ελληνικά μελωδικά ψιθυριστά

λέγαμε για ζωή, έρωτες, φιλία, ηδονή.

κι άφησες τα χέρια μου να πλάθουν,

τα μάτια μου να χαίρονται

τον έφηβο που σιωπηρά είχες υποσχεθεί

τόσον καιρό, τόσον καιρό!

όμορφες που ήταν οι στιγμές

όταν υγρά τα μάτια μου απ την αφή

των μυών σου,

ρόδινο νευρώδες το πέος σου αντίκρυσαν

σαν άνθος πρωϊνό με δάκρυ δροσοσταλίδα

κάτω από τις πρώτες ακτίνες του ήλιου.

όμορφες που ήταν οι στιγμές

όμορφα τα λόγια, η σάρκα σου

τα χάδια.