Εξιστόρηση (5)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν παρακολούθησαν από την αρχή (από 4 Απριλίου) τις αναρτήσεις:

Το έργο «ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ». αποτελείται από 94 ποιημάτων με θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

13.

ΞΥΠΝΗΜΑ

ανέβηκες στο δωμάτιό μου

να με ξυπνήσεις – τ’ απόγευμα από χρυσό

θα έπαιρνε την πορφύρα του δειλινού.

άκουσα τα βήματά σου τα γρήγορα στη σκάλα

και πέταξα από πάνω μου το σεντόνι της αιδούς.

μπήκες σιγά, πολύ σιγά.

θα έβλεπες έναν άνδρα γυμνό να κοιμάται αθόρυβα.

χέρια πόδια ανοιχτά, σαν αστερίας στο στρώμα.

με σιγανή φωνή με ξύπνησες κι έμεινες

αμήχανα δίπλα στο κρεβάτι,

ενώ αγουροξυπνημένα τάχα γύριζα ανάσκελα και

τεντωνόμουνα ηδονικά.

αλλά όσο και να σκηνοθέτησα την όλη εικόνα:

τον ύπνο, τη γύμνια, προκλητική τη στάση,

την κάθε κίνηση σαν αυθόρμητη,

λέξεις για να σε κρατήσω, για να σε κάνω

να κάθεσαι για ένα έστω λεπτό δίπλα μου

δεν έβρισκα, δεν έβρισκα, δεν έβρισκα.

σε κοίταζα βουβός,

και στον πήχυ που μας χώριζε

δευτερόλεπτα ζωτικά εξοντώθηκαν ανεπανόρθωτα.

βγήκες.

κι άκουγα

και μέτρησα

και για ώρα πολλή ακόμα ξαναμετρούσα

τα βήματά σου

στα μάρμαρα της σκάλας.

14.

ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

είσαι παιδί ακόμα!

τη μια ώρα ενθουσιάζεσαι

με τα ευτελή παιχνίδια του ηλεκτρονικού υπολογιστή,

με τα καμώματα των φίλων σου,

τις σκανδαλιές στην τάξη.

την άλλη τρέχεις άσκοπα

στη γνώριμη γειτονιά,

έρχεσαι σπίτι μου, ακούς μουσική,

αφήνεσαι πειθήνια σ’ ένα χάδι, αναπηδάς,

και φεύγεις πάλι.

πόσο βαρύς θα φαίνομαι δίπλα σου!

με σκέψεις, σχέδια, ακόμα κι αισθήματα

σοφά τακτοποιημένα,

με τη μανία μου της ανάλυσης,

την εκλεπτυσμένη λατρεία του ωραίου,

την εξύμνηση ακραίων ηδονών

που – αλίμονο! – μαζί σου δεν ζώ!

που – αλίμονο! – με σένα τόσο ποθώ!

είσαι παιδί ακόμα.

15.

ΕΠΙΣΚΕΨΗ

στο δωμάτιό σου δεν ανέβηκα αμέσως.

τήρησα με μέτρο τα προσχήματα: τα μικρονέα πρώτα,

τα δύσκολα μαθήματά σου, γλυκό για κέρασμα, ποτό.

κι ελευθερωμένος πια, μετά την άχαρη αυτή αλληλουχία

των καθυστερήσεων,

με βήμα ήρεμο ανέβηκα τη σκάλα

και σε είδα σκυμμένο στα βιβλία, τα τετράδια, μαθητή.

ω το χαμόγελό σου για χαιρετισμό!

ω το χαμόγελό σου στα λίγα μεστά λόγια που ανταλλάξαμε!

ω το χαμόγελό σου όταν ω πόσο αθώα σου χάιδεψα

την πλάτη, τους ώμους, τα ατίθασα μαλλιά!

γρήγορα σ’ άφησα κι επανήρθα στην παρέα

των άλλων κάτω – με αφηρημάδα εξοργιστική,

ούτε μπόρεσα να συμμετάσχω στη γενική συζήτηση…

αλλά όταν κατέβηκες κι εσύ, λίγο πριν λήξει η επίσκεψη, 

κι έλαμψε το πρόσωπό σου φως εφήβου

όπως ίσως ποτέ πριν,

τραγούδι έντονο, δοξαστικό, μέσα μου δόνησε,

κι οράματα παράτολμα ερωτικά διαχέονταν γύρω σου,

γέμισαν τα τρία μέτρα που μας χώρισαν κρυφή χαρά και διέγερση,

και μέσα σ’ όλα αυτά εγώ,

συγκρατημένος, ήσυχος να κάθομαι,

υποδειγματικός επισκέπτης, σχεδόν συγγενής,

με σένα απέναντι μου, το σφριγηλό χαμόγελό σου,

το βλέμμα σου των υποσχέσεων, εσένα τον κόσμο όλο!