Εξιστόρηση (20)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Παραμονή ταξιδιού για το νεαρό έφηβο. Μικρό δείπνο, όπου παρακάθεται κι ο άνδρας. Αλλά πέρα από αγγίγματα κάτω από το τραπέζι, δεν συμβαίνει τίποτα. Τον άνδρα τον κατατρώει η ζήλεια, ενώ ο έφηβος δείχνει να μην καταλαβαίνει...

Το ποίημα 59. είναι αρκετά ιδιαίτερο. Ο άνδρας επισκέπτεται το αρχαιολογικό μουσείο της Ελευσίνας. Εκεί ένα άγαλμα (υπ’ αριθμό 5263) του θυμίζει το νεαρό που λείπει. Αγγίζοντας το, ο άνδρας, με εξημμένη φαντασίωση, φτάνει σχεδόν σε οργασμό.

Στο επόμενο ποίημα, η απουσία του νεαρού κάνει τον άνδρα να βλέπει με διαφορετικό μάτι το αντικείμενο του πόθου του. Και στο δεύτερο μέρος του ποιήματος, σαν να παραιτείται από περαιτέρω διήγηση σε πρώτο πρόσωπο – αναλαμβάνει σε τρίτο πρόσωπο, ουδέτερα, ο ποιητής.

58.

ΑΝΗΜΠΟΡΙΑ

γυμνός, ημίγυμνος, ξυπόλυτος

όπως κατέβηκες τη σκάλα

και παλεύοντας ακόμα με τα ρούχα σου,

σε πόθησαν τα μάτια μου, τα χείλη μου, τα χέρια

με πόνο τέτοιο που

έσκυψα σε βογγητό βουβό το κεφάλι

και συνειδητά το υπόλοιπο της βραδιάς

σ’ ανώδυνα λόγια περιορίστηκα, λίγα κι αυτά.

στο δείπνο δεν σε κοίταζα καθόλου.

κάτω από το τραπέζι

τα γόνατά μας σ’ επαφή.

θάφευγα ευχόμενος

καλό ταξίδι, καλή διασκέδαση,

και θα σ’ αγκάλιαζα.

αλλά στη σκέψη των ζωηρών σου συμμαθητών,

της έκτοπης τύχης τους να είσαι εσύ κοντά τους,

εσύ, με το διψασμένο για νέα περιπέτεια ωραίο κορμί,

κι εγώ ανήμπορος εδώ,

τα δάκρυα μίλησαν, στα χείλη μου κάτι τυπικό.

είχα κιόλας βγει στη νύχτα όταν το κεφάλι γύρισα

και σε είδα μες στο φώς

δίκαια ν’ απορείς…

59.

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ 5263 ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ

ανώνυμο το άγαλμα,

χωρίς περιγραφή, με απρόσωπο αριθμό,

ακέφαλο, με χέρια και κνήμες αποκομμένα βάναυσα

σε ανελλήνιστες εποχές.

απ τα ψηλά παράθυρα πίσω του

ο ήλιος κατά πρόσωπο μ’ εμπόδιζε να το δω καλά

όπως στεκόμουνα,

στη μέση της άδειας από επισκέπτες αίθουσας,

κι έτσι πλησίαζα πολύ, πάρα πολύ.

και η συγκίνησή μου ανεξήγητα έντονη

σαν να είχα μπροστά μου, δίπλα μου,

ένα σώμα ζωντανό, εφηβικό, παλλόμενο στην αφή,

έναν άγνωστο νεαρό ερωτικό σύντροφο,

ανεξοικείωτο στα προκαταρκτικά…

διστακτικά το χάϊδεψα

ψηλά, στη βάρβαρη πληγή του νεανικού αυχένα,

στην αθλητική την πλάτη - φιλί δεν αποτόλμησα,

κι όταν τα δάχτυλά μου ηδήθηκαν

στη λεπτή και μυώδη μέση,

όπου τέλεια η καμπύλη

και - τρέμοντας από ένταση - πιο κάτω

στο σκληρό σε ηδονική κορύφωση γλουτό,

ήξερα ότι κορμό οικείο,

το δικό σου κορμό τώρα χάϊδευα,

το κρουστό και θερμό και ηδύτατο,

κι αλλοπαρμένος,

με όλο μου το σώμα σφιχτή αγκαλιά

για δευτερόλεπτα που δεν τέλειωναν σε χάρηκα,

σε χάρηκα,

πνιχτά, σε θείο οίστρο.

60.

ΟΡΙΟ...

μέρες και μέρες και μέρες

η φαντασία μου σ’ έκανε άλλον.

ίσως σήμερα, ίσως αύριο

τα επίμονα οράματα καταλαγιάσουν,

όταν υπάρξει ανάμεσα στα καίγοντα σώματά μας

σιωπή,

σιωπή λίγων πόντων.

κι άνδρας κι αγόρι

το ίδιο σεμνό χάδι έχουν κατά νου,

ώσπου η πνοή στη δίψα ενός φιλιού

ξεδίνει…