Εξιστόρηση (27)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Εκεί που όλα φαίνονται χαμένα για τον άνδρα, σε άβυσσο απελπισίας, κάτι καινούργιο γεννιέται. Απαντώντας σε αιτιάσεις του άνδρα, το αγόρι προχωρεί κι εκμυστηρεύεται με μία μόνο λέξη, που πολλά ανατρέπει, ότι δεν τα ξέρει όλα ο άνδρας. Αισθήματα εφεδρικά;

Στο ποίημα 81. («κρυφή στύση») ενώ φαινομενικά το αγόρι δείχνει να ενδιαφέρεται πια μόνο για κορίτσια, μια κρυφή στύση διαφορετική επιθυμία αποκαλύπτει. Ο άνδρας παραληρεί, θέλει να πιστεύει ότι το πεδίο είναι και πάλι ελεύθερο, ότι μετά το χειμώνα οι δυό τους θα σμίξουν ξανά...

Το τελευταίο ποίημα ακούγεται πολύ οικείο. Παλιές καταστάσεις επανέρχονται.

80.

ΜΥΧΙΑ

νάξερες.

νάξερες

τα πάθη της νύχτας

που γυρεύει φως

κι αστέρι κανένα

σ’ όλο το δάσος μοναξιάς.

νάξερες

τα όνειρα που ντρέπομαι

να κάνω ποίηση στα πιο κρυφά

τετράδια – όπου κρυπτογραφημένο

το σώμα σου γυμνό, το πιο γυμνό,

και δίπλα σου εγώ

τη ρώμη σου ενδεδυμένος.

νάξερες

τη γλώσσα των χαδιών μου,

νάξερες τί λέν τ’ αποτυπώματα

που αφήνω στο νεανικό σου δέρμα

το τέλειο στην αφή,

όταν χαλαρά τα ρούχα κι ο χρόνος σύμμαχος.

νάξερες, ω νάξερες!

το φιλί επίγνωσης

δεν το κρατάω για έκπληξη

και το γιατί το μάντεψες

όταν άθελά σου - η μήπως με

πρόθεση; -

είπες κι εσύ ένα βράδι: «νάξερες»

και κράτησε ώρα απάνθρωπη η σιωπή.

81.

ΚΡΥΦΗ ΣΤΥΣΗ

και ήδη φτάσαμε εδώ:

σε πολυθρόνες αντικριστές

ψυχρά ν’ αναλύουμε λεπτομέρειες ανατομικές,

και σαν άνδρας έμπειρος να σου δίνω συμβουλές

για ερωτοδουλειές της δεκάρας,

για ψυχολογία γυναικών

και πρακτικά τινα…

από θέσεις αντικριστές

ω πόσο εκτεταμένο το δωμάτιο,

το μαρμάρινο δάπεδο μουσειακά κρύο, γυαλιστερό.

ως πότε θα αντέξω

να μην αγκαλιάσω τα γόνατά σου, τώρα δα;

τα μάτια μας

άλλα λέγαν απ τα χείλη.

το σώμα μου θαρρετά σου έστελνε

μηνύματα-οράματα.

είπα πως αν τώρα σηκωθώ

το ράγισμα σαν αστραπή θα ακουστεί

κι ούτε γιορτινό φιλί,

ούτε ανδρίκια χειραψία

δεν θα μπορούμε πια…

αλλά φεύγοντας,

όταν διέκρινα τη στύση σου,

η ελπίδα, κύμα ωκεάνιο θερμό

κατέκλυσε την αμμουδιά.

και στην ψιλή βροχή του χειμώνα

για ένα αξέχαστο καλοκαίρι παραληρούσα.

82.

ΘΑΛΠΩΡΗ

η γωνιά ζεστή,

σα να έκαιγε προαιώνια εστία

σε πείσμα του χειμώνα, που απειλούσε

παράθυρα και πόρτες του σπιτού.

είχες ξαπλώσει στη φλοκάτη

και τα βαριά σου νότια ρούχα νυχτερινών διαδρομών

με φίλους και συμμαθητές,

ένα ένα τα είχες στο ημίφως αποβάλει

για να χαίρεσαι τη θαλπωρή.

κι άφησα σκιών παιχνίδισμα

στ’ αρρενωπά, για γδύσιμο, λευκά σου εσώρουχα

τα δάχτυλά μου να σχεδιάζουν

κεφάλια ζώων και σύμβολα

κινήσεις μαγικές, εξορκισμού,

γονατισμένος δίπλα σου

οινοχόος για σπονδή,

πριν με τα χείλη μου,

πριν με τα χέρια μου,

στην αφή της σάρκας σου καυτή

σ’ απέλπιδα έκσταση οδηγηθώ ξανά.