Εξιστόρηση (15)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Κορυφώσεις. Η μία αυτή λέξη τα λέει όλα...

43.

ΒΗΜΑ ΒΗΜΑ

ρυθμόκοποι καθόμαστε και πάνω μας

μαύρα τα μεγάφωνα κυρίαρχα.

όσο δυναμώνει σαν από χέρι αόρατο

η μουσική, σκοτεινιάζει το δωμάτιο

και μικραίνει η απόσταση

απ τη μια καρδιά στην άλλη.

στο διάλειμμα των μελωδιών

βιαστικά μου μιλάς με χείλη αναπάντεχα

σαρκώδη κόκκινα.

μεγάλωσες, χειμώνας σέρνεται,

το σημερινό σου σώμα

ξεπέρασε τα όνειρα τα κρυφά μου

των πρώτων αλκυονίδων.

βαριά χτυπάει η μουσική τα μηλίγγια.

φουσκωμένες από προσμονή

οι φλέβες των χεριών μου.

και σ’ ένα από τα αγαπημένα μας κομμάτια

- όλο απειλή, όλο αίμα, όλο δόλια εξόντωση -

με τον αντίχειρα χαϊδεύω το χνούδι

του αυχένα απαλότατα.

κι όσο αγριεύει η μουσική,

τόσο πιο κατανυκτικά

η αφή.

τη συνέχεια, βήμα βήμα τη γνωρίζω

και ευφραίνομαι:

στο τέλος του δίσκου, με την κιθάρα σου

δικές σου συγχορδίες θακουστούν.

με χέρια ιερέως ευσεβούς

θα γυμνώνω την πλάτη σου,

και στο ρυθμό των μελωδιών

τα δάχτυλά μου θα κεντούν θα κεντούν…

πιο νευρικός θα γίνεται ο ρυθμός,

σαν ακανθώδης η μελωδία,

ως τη στιγμή που δεν θα αντέχουμε πια το ρυθμό.

ως τη στιγμή που

τα χείλη μου ξέχειλα

πάνω στους ώμους σου

κάτω στη μέση σου,

με βία μόλις συγκρατούμενη,

άπληστα φιλιά θα απογλείφουν

σαν τέλος αρχής.

44.

ΚΙΘΑΡΑ

στο μικρό δωμάτιο οι τρεις μας

εσύ εγω η κιθάρα σου.

η μελωδία μονόλογος

το ξέρω, σε μένα αφιερώνεται,

χάδι άτολμο

χάδι ανταπόκριση σε τόση φωτιά

που μεταδαύλιζα,

σε τόσο κτητικά δικά μου χέρια,

μέρες, μέρες κι εβδομάδες πριν.

τα δάχτυλά σου στις χορδές

- δάχτυλα για προσκύνηση -

τα νιώθω ζωντανά στην άλω των θηλών μου.

πειθήνια παραδίδομαι, διπλώνομαι, σκιρτώ,

κι επιθυμία πνιγερή ακάθεκτη

σαν κύμα με κυριεύει,

να σ’ αγκαλιάσω, μα με δύναμη,

να σε φιλήσω, μα ως που αίμα ρέει,

να ζω μοναδικά λεπτά

έναν ακράτητο ζωώδη οργασμό…

σταμάτησαν τα δάχτυλα τα βήματα.

η σιωπή σου με κοιτάζει, επικρίνει.

με λέξεις μίλησες,

και προς στιγμή τη γλώσσα ξέχασα

των φθόγγων των ανθρώπων,

που κρύβει ό,τι, με αιδώ απούσα,

σαν αλήθεια αρχέγονη

στις αισθήσεις

έφηβος σε έφηβο, σώμα σε σώμα εκμυστηρεύει…

45.

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ

όση ώρα σου μιλούσα

εσύ δαχτυλουργούσες μελωδίες στην κιθάρα,

μικροσκοπούς, με βλέμμα πλάνο.

για να κρύψεις την αμοίραστη συγκίνηση;

για να με κάνεις να σωπάσω

και ν’ ακουστεί σαν άμετρος ρυθμός η ταραχή σου;

για ν’ ακούμε, για ν’ ακούμε

τα δικά σου μόνο παραόνειρα;

αλλά στο τέλος της βραδιάς

έγειρες το ατίθασο κεφάλι, κοκκίνισες και

σκίρτησες στο χάδι.