Εξιστόρηση (23)

Σημείωση για τους αναγνώστες που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την «Εξιστόρηση»: Κατά τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο 2011 αναρτήθηκαν κάπου 260 ποιήματα, όλα αφιερωμένα στη φιλία και τον ερωτισμό άνδρα προς άνδρα, ποιήματα εντελώς αυτόνομα.

Αντιθέτως, το έργο «Εξιστόρηση», που αναρτάται αυτές τις μέρες, αποτελείται από 94 ποιήματα, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με συγκεκριμένο θέμα τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ ένα νεαρό και έναν άνδρα μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα της «Εξιστόρησης» με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται, καμιά φορά ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα, και εξιστορεί...

Ρήξη υπάρχει. Αυτό είναι πια ξεκάθαρο. Ο νεαρός αποφεύγει να πλησιάσει τον άνδρα, να πηγαίνει στο σπίτι του άνδρα. Κι όταν ο άνδρας βρίσκει αφορμή να επισκεφτεί το νεαρό, ο τελευταίος δεν πολυδίνει σημασία.

Το χειρότερο είναι ότι ο άνδρας αρχίζει και τα βλέπει κόκκινα... Στα σχέδιά του σιγά σιγά παίρνει θέση η λέξη «εκδίκηση». Οι τελευταίοι στίχοι του ποιήματος «Πέμπτη» σχηματοποιούν μια αιματηρή φαντασίωση...

Τα τρία ποίηματα αυτά αποτελούν προοίμιο για τα επικίνδυνα που θα ακολουθήσουν. Ο άνδρας θα καταφύγει σε ανήκουστες πρακτικές για να επανακτήσει το νεαρό.

67.

ΤΕΤΑΡΤΗ

ούτε Κυριακή

ούτε Δευτέρα

ούτε Τρίτη

δεν άκουσα το βήμα σου στο πλακόστρωτο της αυλής.

η επί μέρες αναμονή σκληραίνει τη σιωπή

γύρω μου απάνθρωπα.

μιλάω, και ηχεί άλλη φωνή δυνατά στ’ αυτιά μου.

πιάνω φθόγγους από οικείους, από συνάδελφους,

στο βάθος ο θόρυβος της πόλης,

και χρειάζεται ν’ αυτοσυγκεντρωθώ λεπτό προς λεπτό

στα δρώμενα

- θα έμεινα πίσω στο παρελθόν, σε άλλο χρονοχώρο,

αν αφηνόμουνα στο γλυκύ σου το πρόσωπο,

στα οράματά μου ενός λατρευτού εφήβου, σ’ εσένα

ανεξέλεγχτα να εθιστώ.

απόψε όμως θα σε δω.

ή αύριο.

ή αργότερα.

αδιάφορο…

μοιραία θα παίζουμε πάλι σκάκι ματιών και λέξεων,

και σαν θεό αφού σ’ έχω,

με ελπίδα και πόθο και

φόβο θα κάθομαι ικέτης στην εστία.

68.

ΠΕΜΠΤΗ

όλο το απόγευμα δοσολογούσα το χρόνο

για κάθε μου κίνηση,

μην επιτέλους έρθεις

και δεν μπορώ να σταθώ δίπλα σου

διαθέσιμος στο έπακρο.

αλλά δεν φάνηκες.

ποτέ δεν ήταν πιο φθινοπωρινό το σπίτι

με την υπόλοιπη χαρούμενη παρέα να κάνει

σχέδια για το μέλλον.

ποτέ πιο άδειο το σπίτι

με κάτι αγαπημένους σου δίσκους

έτοιμους στο ράφι να φωνάζουν για ακρόαση.

ποτέ πιο κρύο το δωμάτιο απάνω

με το κρεβάτι ζεστά στρωμένο να περιμένει

όλο απορία.

αλλά δεν φάνηκες.

σε είδα αργότερα στο σπίτι το δικό σου

εν μέσω άλλων συγγενών.

έφτασες όταν θάφευγα,

κι όταν άκουσα ότι στο δρόμο καθυστέρησες

για ώρα συζητώντας με άλλα παιδιά

- ενώ την αγωνία μου, αλλοίμονο, την ήξερες! -

μια χαίνουσα πληγή

κι αίμα γυαλιστερό είδα να τρέχει ρυάκι στο λαιμό σου

και το μαχαίρι το ματωμένο το κρατούσα εγώ.

69.

ΕΞΙ ΜΕΡΕΣ

έξι μέρες έχουμε να ειδωθούμε.

έξι νύχτες που πριν κοιμάμαι με πειθώ ατράνταχτη

- και μακριά τα χέρια μου απ τον κορμό το στερημένο -

στον εαυτό μου ψιθυρίζω «αύριο».

έξι εικοσιτετράωρα μάχης με δείκτες ρολογιού,

με ηλιοβασιλεύματα που άδοξα εκλείπουν

εν αναμονή…

έξι μεσημέρια

που, επιστρέφοντας απ τη δουλειά

το άγχος αν θα σε βρω με φωτεινό χαμόγελο και

πονηρή ματιά,

βαραίνει περισσότερο απ το άγχος

της κίνησης, του δρόμου του ατέλειωτου.

έξι μέρες

άγευστο, σκληρό ψωμί, στυφό κρασί.

έξι απογεύματα που ακούω μουσική σαν βογγητό

στον ίδιο πάντα δίσκο που υπέδειξες κάποτε

σαν δική σου προτίμηση.

έξι πρωϊνά ελπίδας, ελπίδας απλά.

γιατί δεν πρέπει, δεν κάνει να εισχωρήσει

στον άδολο ακόμα συναισθηματικό σου κόσμο

στις μέρες μας η μήνις του Αχιλλέα.