Εξιστόρηση (1)

Από σήμερα 4 Απριλίου 2011 αρχίζει η ανάρτηση του ποιητικού έργου «ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ». Πρόκειται για ένα σύνολο 94 ποιημάτων με θέμα την αναπτυσσόμενη σχέση ανάμεσα σ’ έναν έφηβο και έναν άνδρα αρκετά μεγαλύτερο. Θέμα ακανθώδες. Ολοκληρωμένη ιστορία. Έργο ποιητικής φαντασίας και ελευθερίας.

Προτείνεται στους αναγνώστες να διαβάζουν τα ποιήματα με τη σειρά που θα αναρτώνται. Κάθε ποίημα διατηρεί φυσικά την αισθητική του αυτονομία, αλλά εντάσσεται σαν κρίκος σε μια αλυσίδα. Ο ποιητής δίνει το λόγο στον άνδρα, που, απευθυνόμενος στο νεαρό, θυμάται και εξιστορεί...

Το πρώτο ποίημα είναι και πρόλογος.

1.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

το αγόρι, ούτε δεκαπέντε,

στην άνοιξη μονότονων ηδονών,

έφηβος έρμαιο, μοναχικός, με απόντα τον πατέρα.

ο άνδρας, καλοκαίρια έζησε πολλά και πλούσια,

έφηβος πάντα στην ψυχή,

που αν στ’ αρχαία χρόνια ζούσε,

όλη μέρα στις παλαίστρες

και νύχτα στους πευκόλοφους θα γύρευε ομορφιά.

το αγόρι τον θαυμάζει - συγγένεια τους δένει

και η αγάπη αμοιβαία, δεδομένη -

με τα μάτια τον ρωτάει, λιτός του ο λόγος.

περιέργεια, φόβος, έπαρση, η δίψα του ενστίκτου

στον αδιαμόρφωτο κόσμο του σ’ εναλλαγή αδιάκοπη.

ο άνδρας ηδονές προσφέρει, μύηση, έρωτα αχαλίνωτο,

αλλά κι άδολη στοργή.

μοιραία υποδουλώνεται για να ενδίδει το αγόρι,

με χάδια το τυλίγει,

ως και μαγεία επάρατη επινοεί ως θέλγητρο.

κι ο ποιητής

τον άνδρα υποδυόμενος, κι ο ανδρας τον ποιητή,

θυμάται, γοητεύεται, τολμάει, διστάζει πάλι, εκλιπαρεί.

στου λόγου αυτού την έλξη,

στα χάδια το προοίμιο,

το αγόρι, ως πότε, ως πού θα στέρξει;

2.

ΟΝΕΙΡΟ ΠΡΩΤΟ

απ’ το όνειρο

απότομα ξύπνησα,

υγρή τη γεύση του φιλιού ακόμα στο στόμα,

και τα δάχτυλά σου ζεστά

να περιτρίβουν τη θηλή.

απότομα ξύπνησα.

το δωμάτιο ήδη ανήσυχο στον ήλιο.

αλλά το όνειρο ζεί,

το σώμα σου το χάρηκα γυμνό,

όπως από καιρό αδήμονα λαχταρούσα

σε δρόμους ατέλειωτους

σε ύποπτους κήπους αργά τη νύχτα

σε άδεια από έπιπλα διαμερίσματα

όπου με κοίταζες λάγνα, όπου χωρίς ήχο

μου έλεγες, μου έλεγες,

και διψούσα για υπονοούμενα.

το όνειρο ζεί.

σε χώρο απροσδιόριστο, στενόχωρο,

γδύνεσαι, αφήνεσαι, αφήνομαι.

τα μάτια μου στο σώμα σου παγιδευμένα,

η ομορφιά σου σε οδύνη ηδονής να αποκαλύπτεται,

σαν στέρηση τόσων χρόνων,

κι εγώ να θέλω αυτό το σώμα βασανιστικά,

το σώμα αυτό να τραυματίσω με χάδια και φιλιά.

και μέσα στο ηλιόκτητο δωμάτιο

το όνειρο γίνεται σημάδι, μοίρας εύνοια.

αλλά το πρόσωπό σου θόλωσε και χάθηκε,

σ’ όλες τις εικόνες του ονείρου

μόνο το σώμα ζωντανά διακρίνω

το μεθυστικό.

ποιός ήσουνα στην αγκαλιά μου;

ποιός είσαι

που απελπίστηκα να κατακτήσω τόσα χρόνια;

ποιός, σήμερα, αύριο;

3.

ΕΠΙΚΛΗΣΗ

Ήλιε Δία,

που όταν σήμανε αυγή των Ελλήνων

σε θάμπωσε το άλκιμο σώμα του Γανυμήδη,

και στα ολύμπια δείπνα κοντά σου

με τα κρουστά του χέρια

πονηρά τις παραστάσεις κρύβει, τις τολμηρές

με επιμέλεια ζωγραφισμένες

στην οινοχόη.

Ήλιε Δία,

που με την αχ μελαχροινή ανάσα σου

νύχτα παρά νύχτα στα ολύμπια δώματα

την πλάτη θωπεύεις του Γανυμήδη,

που έφηβος γίνεσαι για χάρη του,

κι από θεός της προσταγής

άνθρωπος σύντροφος σε ελλήνια ηδονή,

Ήλιε Δία,

κάνε το αγόρι το μοναχικό της Αμοργού,

κάν το να μ’ αγαπήσει αληθινά.

Ήλιε των κούρων,

κάνε το αγόρι που το σώμα του

τις νύχτες τη σάρκα μου ανελέητα κατακαίει,

κάν το να μ’ αγαπήσει αληθινά.

Ήλιε της φιλίας,

κάνε το αγόρι που το χαμόγελό του

ακόμα με ρωτάει: ποιός είσαι;

κάν το να μ’ αγαπήσει αληθινά.

αγόρι μου Ήλιε,

γείρε στον ώμο μου,

γίνε μου φως,

ό,τι από λόγια, ειπώθηκε,

γίνε μου φως!