ΝΑΞΟΣ 

στη Νάξο του Απόλλωνα, στη Νάξο του Δία,

στη Νάξο των κέδρων της ερημιάς,

εσένα βρήκα, τον άγνωστο, Μάιο μήνα,

το στρατιώτη που μόλις απολύθηκε,

το νέο άνδρα με τα σχέδια τα πολλά

για καλοκαίρια ξέφρενα, χειμώνες στην Αθήνα.

- εσένα βρήκα, κι όλο νοτιότερα τα βήματά μας

κυνηγούσανε τον ήλιο

για άμμο πιο ζεστή απ τη φωτιά των χεριών μας,

για φως πιο δυνατό απ το φως των ματιών μας,

για ηδονή πιο πυκνή

από δυό κούρων σώματα.

ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ

τα αγόρια των ένδεκα

που παίζουν στις γειτονιές

ποδόσφαιρο, κυνηγητό,

με κρυφή συγκίνηση τα κοιτάζω, τα ζηλεύω, τα παρατηρώ.

σώματα προεφηβικά, με κάτι απ τη χάρη την επερχόμενη

των πελώριων ερωτηματικών στα μάτια,

τη χάρη των ιερών αγαλμάτων κατ εικόνα κι ομοίωση,

τη χάρη τη τραχειά των πρώτων σκληρών μυών.

μα ανυπόμονος δεν είμαι.

τα χρόνια κυλούν,

κάθε καλοκαίρι νέα παλικάρια θεριεύουν στις ακτές και δρούν,

νέα μάτια με ζωηράδα ύποπτη

απάντηση γυρεύουν, μέθη δυνατή, τα χάδια τα παράτολμα

στην άμιλλα για την κατάκτηση κι άλλης

κι άλλης ηδονής.

ΝΕΑ ΣΟΔΕΙΑ

κι έφτασε η άνοιξη!

κι έφτασαν οι ώρες του έρωτα

μέσα στα βράχια!

πάνω στην άμμο!

με τον ήλιο συνεργό και θεατή!

έφτασαν έφτασαν οι έφηβοι οι φίλοι μου

έφτασαν.

βήματα προσεκτικά ακόμα,

η πρώτη απορία του γυμνού σώματος στο φως.

ρίξε κι ένα βλέμμα προς τα δω,

και μετά το κολύμπι στην κρύα ακόμα θάλασσα,

με τα μάτια κλειστά

να μη σου φύγει το όνειρο,

αφέσου στη ζάλη της ζεστής αγκαλιάς,

στο κάλεσμα της ηδονής.

και τέλος γίνε θεός καταδεκτικός

κι όλως δικός μου

φίλε.

ΝΕΑΡΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΣ

ξαναπέρασα χτες από τη γωνιά

τη γωνιά μας.

κι ενώ ακόμα βρίσκεσαι

στην άλλη άκρη του κόσμου,

σε είδα εκεί να κάθεσαι, εμένα περιμένοντας,

τα χέρια σου στο τραπέζι, όπως τότε,

αν θυμάμαι καλά,

τα μυώδη χέρια σου μπροστά σου στο τραπέζι,

του ήρεμου κατακτητή τα μάτια ήδη

για κατακτήσεις άλλες, του αύριο, μακρινές...

κι εγώ να καίγομαι

από την αδυναμία να κίνησω τα δικά μου χέρια

καρφωμένα στο πλάι.

κάθε απόχρωση του λόγου είχε εξαντληθεί,

μόνο τα χέρια μας ακόμα κάτι μπορούσαν...

ξαναπέρασα χτες από τη γωνιά

τη γωνιά μας.

αλλά από το κρύο, αλλά από τη βροχή

απότομα έτσι όπως σε είδα και σ’ έχασα,

δεν ένιωσα πια τι νιώθω.

ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

το νησί συνεχίζεται.

το νησί έγινε κατάσταση.

το νησί με θέλγει με χίλια νήματα ο τόσο γοητευτικά

που δεν μπορώ να αντιδράσω,

να πω ένα όχι ηχηρό

- που θα κάνει τους πάντες να γελάνε.

όλοι με μάθανε.

και χωρίς φύλακα με αφήνουν στις αναβάσεις του βουνού.

στη βραδινή βουή της παραλίας

πολλά μάτια με βλέπουν με το ίδιο μου το βλέμμα,

και το νόημα γίνεται νήμα

που με δένει και με κρατάει.

ως πότε, νησί, θα είναι η νεολαία σου

συνένοχη;