ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΕΥΚΑΛΥΠΤΟ

ποιητής

νεαρό ποιητή γυρεύει

εδώ

σε ώρες μεσημεριού

στον ήλιο του χειμώνα.

(του χειμώνα του…)

ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ

θάλαμος στρατιωτών, κρεβάτια στη σειρά,

στρατιώτες στον ύπνο άνθρωποι,

στρατιώτες στον ύπνο νέοι

στρατιώτες μια σειρά,

παιδιά που το παιχνίδι του πολέμου σε αλάνες

σε δάση, σε ερημιές,

μετεξελίχτηκε απάνθρωπα

θανάσιμα

σε άρνηση ζωής.

ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

τα στενά μυρίζουν δερμάτινα και ξυνή εκπνοή.

κόσμος κόσμος κόσμος.

ξένοι πολλοί, νέοι πολλοί

ντυμένοι τα ελάχιστα, σαν έτοιμοι

για το κάλεσμα

που σ’αυτήν ή σε άλλη γωνιά

το ίδιο γλυκιά

παραμονεύει.

σήμερα γιορτάζουν τα μάτια μου,

χορταίνουν τα χέρια μου

νεαρών χεριών μύες όλων των ηπείρων

στο αργόσυρτο πλήθος.

αγγίγματα στην πλάτη, στη μέση,

στους γλουτούς με το μηρό

- να περάσω τάχα.

παίρνω νεαρούς φιλικά από τον ώμο,

συγνώμη, λάθος, νόμιζα,

για άλλον σε πήρα.

και στο βλέμμα πολλών

με απορία, με λύπη

ο “άλλος” με κοίταζε.

ΜΥΗΣΗ

των αγοριών οι παρέες

στους δρόμους, στις πλατείες,

με τί τίναγμα του κεφαλιού αλαζονικό φωνάζουν,

με τι αυθάδεια ανοιξιάτικη τα μάτια τα πύρινα

καρφώνουν στους γύρω

και ερωτικά προκαλούν !

αλλά όταν στην πιο έρημη γωνιά της ακτής

βρεθεί το αγόρι νεόγυμνο, χωρίς τα ρούχα τα σκληρά

του έξαλλου ανδρισμού - μικρός που φαίνεται,

με τα γλυπτά του χέρια κρεμασμένα χαμηλά -

και τ' ακροδάχτυλά μου τα έμπειρα

την παρθένα του θηλή περιαγγίζουν,

πόσο σεμνά ρωτάει, με πόση αγωνία από φόβο κι επιθυμία,

ποιά ηδονή ανυποψίαστη του επιφυλάσσεται,

ως πού θα φτάσουμε ;

ποιά η νομή των ηδονών ;

κείνη την ώρα, νηφάλια σχεδόν, πανάρχαιη μύηση ξεκινώ.

με κατανόηση πολλή, αργά χαρίζοντας

λεπτές αποχρώσεις στοργής κι ηδονής,

του έρωτα ανδρών κι αγοριών νέο θεό δημιουργώ.