ΠΛΑΤΩΝΙΚΑ

όσα γράφω δεν θα τολμούσα να σου τα πω.

κι όσα σκέφτομαι και λαχταρώ

δεν θάπεφταν στο χαρτί:

αισθήματα και λογική που με σέρνουν απ τη μια άκρη στην άλλη,

φίλε κρυφέ.

κι όσα νύχτα έρημος ονειρευόμουνα σε καυτή κλίνη,

δεν θα τολμούσα να ζητήσω ούτε από τους θεούς,

γιατί όσα ήδη έδωσες:

ομορφιά θεϊκή – αχ, άχραντη,

ερωτική των ματιών μου αγαλλίαση -

χρυσό το βάρος στη ζυγαριά

φίλε κρυφέ,

μηδέν άγαν...

ΠΟΙΗΜΑ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ

φίλος έφηβος

για να με δοκιμάσει

μου ζήτησε να γράψω

έτσι στα πεταχτά

ένα ποίημα για την Ελλάδα

δοξαστικό.

κι έτρεξε χαρούμενος στη θάλασσα,

δίδοντας διορία ως που θα γύριζε

απ τη νησίδα απέναντι,

κολύμπι μισής ώρας το πολύ.

το έγραψα το ποίημα

χωρίς έξαρση περιττή, με γαλάζιο

και λευκό πολύ, κατ’ εικόνα κι ομοίωση,

με κρίνα μινωϊκά, χρυσό των Μυκηναίων,

με γλυπτά εφήβων απτόητα όμορφα στο χρόνο,

και μια στροφή από ψαλμό βυζαντινό.

αλλά τί θάγραφα ως επιστέγασμα

για το εικοσιένα, για τα σημερινά;…

σταγόνες στο χαρτί,

ένα γυαλιστερό στον ήλιο χέρι

μου μήνυσαν πως η διορία έληξε.

ο φίλος δίπλα μου

γυμνός θεός στον ήλιο

να σπινθηροβολεί ακόμα το νερό

πάνω του στον ώμο, στο μηρό,

και γελαστός ν’ αδημονεί για την απαγγελία.

κι αν είπα δυό στίχους τρεις

αμέσως αφαιρέθηκα, το πέταξα το χαρτί.

“δοξαστικό για την Ελλάδα ποίημα

είσαι ζωντανό εσύ, Έλληνα της Κρήτης,

Έλληνα Μυκηναίο, Έλληνα Ολυμπιονίκη,

Έλληνα Βασίλειε Μακεδόνα,

Έλληνα εξ ανωνύμων του Αγώνα,

Έλληνα φίλε μου,

αίμα μου”!