ΤΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΥΠΝΟ

ακίνητα στον ήλιο τα λιόδενδρα,

τα σπίτια δυο-τρία, οι μάνδρες.

μεσημέρι βαρύ.

ο σύντροφος κοιμάται

και τόσο ήσυχη η ανάσα του

που μόνο από το στήθος

- σαν γλυπτό των αρχαίων ευσμίλευτο -

δείχνει να ζει.

η θάλασσα πίσω από το λόφο

δεν ακούγεται,

ακούει.

απαλά χαϊδεύω το σώμα μου,

όπως έκανε εκείνος πριν,

όπως στο ξύπνημα

απαλά θα φιλάω τα χέρια του,

δικέφαλους, τρικέφαλους δυνατούς.

και γεμίζει, και ξεχειλίζει το στόμα μου

άκρατη, πνιχτή χαρά.

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ

για σένα στέρεψαν τα λόγια.

έγινες μια συνήθεια

σαν το ψωμί που τρως ενώ απολαμβάνεις

το ζεστό κυρίως φαγητό.

ούτε μέθη πια, ούτε εξάρσεις.

δυό μήνες είναι καιρός πολύς

για θαυμασμό μες στην καρδιά του

καλοκαιριού,

όταν οι νεαροί θεοί του Ολύμπου

σμίγουν στις αμμουδιές, στα πευκοδάση,

με θεϊκούς θνητούς,

κι έκπληκτοι

θαυμάζουν κάθε μέρα και

μεγαλύτερη ομορφιά.

τα όρια του ωραίου

απέραντα.

ΤΑΙΝΑΡΟ

εδώ βουνό ωραίο και γυμνό σαν αγόρι

πρωτόβγαλτο.

λίγες έλεγες λέξεις χαμηλά στη ζέστη

των ματιών μου.

ο πόνος σου για τους λίγους που έμειναν

έγινε δίψα για νέα φωνή,

για φιλία δωρική

στο δρόμο του Άδη.

ΤΑΞΙΔΙ

είμαστε φίλοι!

δεν έχει τέλος το ταξίδι.

κάποιοι μας κοιτάζουν σχεδόν ειρωνικά,

εμείς τραγούδι!

μας ανήκει κι η σιωπή,

εκεί στη θάλασσα

σε μια γωνιά κρυφή πολύ δική μας.

φως στο κύμα.

είμαστε φίλοι!

δεν έχει τέλος το ποίημα,

δεν έχει τέλος το ταξίδι.

ΤΑΥΤΙΣΗ

με βιαστικό το βήμα,

το κεφάλι σκυφτό,

πηγαίνει στη δουλειά

ή σε σχολή μακριά από δω.

Ο ύπνος ήταν σύντομος.

βαρύς κι ανόρεχτος, με λύπη

άφησε ζεστά σκεπάσματα,

ούτε νερό δεν πρόλαβε να πιεί,

ούτε να πλυθεί σωστά

μετά από τέτοια βραδιά,

ούτε εσώρουχο ν’ αλλάξει.

και με την εικόνα της βραδιάς,

των όλο ένταση ωρών

σε κρεβάτι ξένο - ω πόσο πλούσιο

το δωμάτιο, ευρύχωρο το διαμέρισμα ! -

η σάρκα του σκιρτά,

πόνος σχεδόν η στύση του,

λαχτάρα η ανάμνηση.

απόψε ξανά, είχαν πει,

η μέρα θα περάσει, θα τα προλάβει όλα,

θα φάει καλά θα καλλοπιστεί,

- τα νύχια να μην ξεχάσει ! -

θα πάει λίγο νωρίτερα,

φίλος τέτοιος έμπειρος ωραίος

δεν πρέπει να χαθεί !

και ένα δώρο μικρό να σκεφτεί, ναι,

η σχέση να δέσει.

ηδονή ανείπωτη πρωτόγνωρη

δεν πρέπει να χαθεί !…