ΠΡΟΣ ΝΟΤΟ

με πονοκέφαλο

σε αμαξοστοιχία νυχτερινή.

ταξίδι ατέλειωτο προμηνύεται.

στο στενό διάδρομο η απόδραση,

αλλά το φως εχθρικό.

και προχωρώ από θάλαμο σε θάλαμο,

όπου όλοι κοιμούνται, πολλοί μαζί

στα σκοτεινά, μια μάζα.

ώσπου

ναί, μόνος αυτός, νέος, άγρυπνος,

ο θάλαμος στο φως.

μια θέση για μένα, φίλε;

περίμενε, να φέρω τα πράγματά μου,

μην αφήσεις άλλον να μπει...

οι δυό μας, εντάξει;

ατέλειωτο ταξίδι προμηνύεται

νύχτα διάπυρη

με σβηστό

φυσικά

το φως...

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΗ ΝΕΑΡΟ

θα σου πω: έλα,

και τα ρούχα σου ένα ένα θα πέφτουν στην καρέκλα

και θα λυπάμαι που δεν ζήτησα, δεν σκέφτηκα

να σε γδύσω εγώ.

θα σου πω: έλα,

και η ανάσα σου ζεστή στον ώμο μου,

φιλί, το τρεμάμενο φιλί στην πλάτη μου

να γλιστράει

και να γυρίσω να μην τολμώ.

θα σου πω: έλα,

και καυτοί σου οι βραχίονες

θα κλείνουν τους λαγόνες μου σε κλοιό ηδονικό,

σάρκα τη σάρκα να σμιλεύει.

θα σου πω: έλα,

κι αναπνέω με το ρυθμό σου

λέξεις ασυνάρτητες, τα τρίμματα

των ήχων δίχως νόηση,

κι ο ήλιος να λάμπει, να σπάει τα παράθυρα,

ο ίσκιος σου να κόβει το σώμα μου στα δυό.

θα σου πω: έλα,

έλα και τη βία σου νεαρέ στρατιώτη μη λυπάσαι,

ξέφρενo τo ένστικτό σου άσκησε,

με δύναμη κατακτητού να παίρνεις και να δίνεις…